Πρωταγωνιστούν ως γυμνές έφηβες που αποπλανούν έναν ανυποψίαστο νεαρό. Προέρχονται από τον ομηρικό μύθο του Υλα που, όταν αποβιβάστηκε στην Τροία, έφυγε προς αναζήτηση πόσιμου νερού, βρήκε μια πηγή κατοικημένη από Νύμφες κι έκτοτε κανείς δεν άκουσε νέα του. Η ιστορία του ήταν πρώτης τάξεως καλλιτεχνικό πρόσχημα για έναν ζωγράφο που υιοθετούσε το προραφαηλιτικό πρότυπο των μοιραίων γυναικών αλλά ζούσε στη βικτωριανή εποχή και κάπως έτσι, το 1896, ο πίνακας «Ο Υλας και οι Νύμφες» φιλοτεχνήθηκε από τον Τζον Γουίλιαμ Γουότερχαουζ, εκθειάζοντας συγκαλυμμένα, όπως και άλλα έργα του βρετανού ζωγράφου, τον ερωτισμό. Προ ημερών ωστόσο, η Γκαλερί Τέχνης του Μάντσεστερ, η οποία φιλοξενεί το έργο, έθεσε ένα ερώτημα για το περιεχόμενό του: μήπως πρόκειται για μια παρατραβηγμένη φαντασίωση μιας συντηρητικής εποχής που δεν συνάδει με τις αξίες και τις επιταγές της δικής μας;
Το ενδιαφέρον είναι ότι η δημοτική Γκαλερί απομάκρυνε τον πίνακα αντικαθιστώντας τον με ένα σημείωμα που ζητούσε σε χαρτάκια post-it τη γνώμη του κοινού για την ερμηνεία έργων τέχνης της δημόσιας συλλογής της. Μέχρι και η καρτ-ποστάλ που απεικόνιζε τις περιπέτειες του Υλα αφαιρέθηκε από το πωλητήριο. Εξηγώντας την απόφαση, οι υπεύθυνοι ανάρτησαν στην ιστοσελίδα κείμενο όπου επισημαίνεται ο «παθητικός» και «διακοσμητικός» τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται το γυναικείο σώμα, κατά το πρότυπο της femme fatale. Οπως δήλωσε η Κλερ Γκάναγουεϊ, επιμελήτρια σύγχρονης τέχνης της Γκαλερί, στόχος της αποκαθήλωσης του πίνακα ήταν η ενθάρρυνση του διαλόγου και όχι η λογοκρισία, ούτε η άρνηση της ύπαρξης συγκεκριμένων έργων τέχνης.
Μέχρι στιγμής οι αντιδράσεις του κοινού είναι ανάμεικτες. Κάποιοι παρατήρησαν ότι το κατέβασμα του πίνακα θα δημιουργήσει ένα επικίνδυνο προηγούμενο, ενώ μερικοί τη θεώρησαν πολιτικώς ορθή. «Δεν μου αρέσει η αντικατάσταση και απομάκρυνση έργων τέχνης ή οι υποδείξεις του στυλ “εκείνο είναι λάθος, αυτό είναι σωστό”» δήλωσε ο εικαστικός Μάικλ Μπράουν.
