Αναζήτηση
Υπ’ αυτή την έννοια μπορώ να αντιληφθώ απολύτως την οργή του προέδρου Κυριάκου κατ’ αυτού του μηχανισμού, ο οποίος τον έχει μεταβάλει σε κανονικό πελάτη.
Ο θυμωμένος πρόεδρος Κυριάκος δεν μπορεί να αντιληφθεί πώς είναι δυνατόν η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός από τη μια πλευρά να καταγγέλλουν συνεχώς τα μέσα ενημέρωσης ως παραγωγούς και διακινητές fake news, και από την άλλη να παράγουν οι ίδιοι fake news με στόχο τον ίδιο.
Το τελευταίο το οποίο έχει βγάλει από τα ρούχα του τον πρόεδρο αφορά ένα περιστατικό που εξελίχθηκε την περασμένη Παρασκευή, λίγο μετά την ανακοίνωση του προέδρου Τσίπρα ότι θα καλέσει τους πολιτικούς αρχηγούς στο Μέγαρο Μαξίμου να τους ενημερώσει επί των εξελίξεων στο Μακεδονικό.
Η αρχική θέση του προέδρου της ΝουΔού ήταν ότι δεν θα ανταποκριθεί στην πρόσκληση διότι δεν έχει κανένα νόημα η εκ των υστέρων ενημέρωση, θέση που μετέβαλε εντός ώρας, υπακούοντας στις επιταγές του θεσμικού του ρόλου.
Ποια ήταν η συνέχεια; Αυτή που τον έκανε έξαλλο. Οτι η αλλαγή στάσης δεν ήταν αποτέλεσμα εσωτερικής διαδικασίας στη ΝουΔού, αλλά της ασφυκτικής πίεσης, έως και… εντολής, του αμερικανού πρεσβευτή Τζέφρι Πάιατ, ο οποίος τον επισκέφθηκε επί τούτου στο γραφείο του στην Πειραιώς!..
–Ποιος Πάιατ, μου είπε χθες. Και ποιες πιέσεις; Το ραντεβού με τον πρέσβη είχε κλειστεί από 15 ημέρες πριν. Πώς είναι δυνατόν να με επισκέφθηκε για να με πιέσει; Και πώς είναι δυνατόν να διακινείται κάτι τέτοιο από τη συζήτηση δύο ανθρώπων; Πρόκειται για απίστευτο ψεύδος, για ένα ακόμη fake news, από αυτά που παράγουν κατά κόρον κυβερνητικοί μηχανισμοί.
Αργησε
Αλλά ο θυμός είναι κακός σύμβουλος και έχω την αίσθηση ότι άργησε πολύ να καταλάβει τι του είχε συμβεί (και με αυτό το γεγονός). Παραδέχθηκε ότι «δεν έδωσε βάση» αρχικά, δηλαδή δεν του έδωσε τη σημασία που έπρεπε. Κινητοποιήθηκε μόνο όταν είδε δημοσιευμένο (στην «ΕφΣυν») παραπολιτικού χαρακτήρα σημείωμα, το οποίο, θεωρώντας ως δεδομένο το fake news, το παρομοίαζε με τον αστικό μύθο για το επεισόδιο του πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αθήνα Πολ Πόρτερ με τον υπουργό της κυβέρνησης του 1947 Στέφανο Στεφανόπουλο.
(Ο Πόρτερ ως επικεφαλής της Αμερικανικής Οικονομικής Αποστολής στην Ελλάδα το 1947, σε μια συνάντησή του με τον εξ Ηλείας Στεφανόπουλο, τσαντίστηκε τόσο πολύ με όσα ο τελευταίος, ως υπουργός Συντονισμού, του έλεγε, που του άστραψε ένα χαστούκι. Την επομένη, ο Στεφανόπουλος για να τον εξευμενίσει του έστειλε δώρο για τη γυναίκα του, την κυρία Πόρτερ, ένα περιδέραιο).
Ουράνιο έργο ΣΥΡΙΖΑ
Επρεπε να το περιμένουμε ότι και η χθεσινή θεαματική πανσέληνος, η μπλε, ήταν ένα ακόμη έργο ΣΥΡΙΖΑ, και υποπτεύομαι προσωπικά του προέδρου Αλέξη, ο οποίος αφού τα καταφέρνει τόσο υπέροχα παντού, είναι δυνατόν να μην επιτύγχανε και αυτό το ουράνιο φαινόμενο;
Ευτυχώς, όμως, υπάρχουν μερικοί μύστες των τεχνικών του προέδρου, άνθρωποι που τον μελετούν με την επιμονή δαρβινιστή επιστήμονα πάνω από το αντικείμενο της προσοχής του, και μας περιγράφουν, έστω και έμμεσα, έστω και με μισόλογα, και πάντοτε πίσω από τις λέξεις, το θείο δώρο της ηγεμονίας Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ.
Αναφέρομαι στον εξαίρετο επιστήμονα Δημήτρη Μάρδα, υφυπουργό το πάλαι των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ και νυν απλό βουλευτή, ο οποίος παρέδωσε στην παγκόσμια επιστημονική κοινότητα το ακόλουθο διαμάντι:
«Φέτος δεν μας έλειψε η πανσέληνος ακόμη και τον χειμώνα λόγω εξαιρετικά καθαρού ουρανού από σύννεφα, κάτι που δεν συνέβαινε παλαιότερα».
Περιμένουν τον δρόμο
Ο άνθρωπος ονομάζεται Κώστας Νικολούτσος, είναι πρόεδρος του Εμποροβιοτεχνικού Επιμελητηρίου Ηλείας και μου είναι παντελώς άγνωστος. Αν αναφέρομαι σε αυτόν είναι γιατί έλαβα –μέσω τρίτου –μια ανακοίνωση αναρτημένη στο site του Επιμελητηρίου, ότι προ εβδομάδος και πλέον απέστειλε επιστολή διαμαρτυρίας στον υπουργό Σπίρτζη για την πονεμένη ιστορία της Εθνικής Οδού Πάτρας – Πύργου.
Είναι ένα θέμα στο οποίο κατ’ επανάληψιν έχω αναφερθεί, όπως θα ενθυμούνται οι επιμελείς αναγνώστες μου, διότι ο δρόμος αυτός έχει τη… δική του ιστορία, η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις πρακτικές ΣΥΡΙΖΑ και τον (άλλοτε) αγαπημένο φίλο του συστήματος κυρ Χρήστο Καλογρίτσα.
Τι αναφέρει στην προς Σπίρτζη επιστολή του ο πρόεδρος Νικολούτσος; Τα ακόλουθα, μεταξύ άλλων:
«Επαναλαμβάνουμε το αίτημά μας για εκπόνηση δεσμευτικού χρονοδιαγράμματος – στοχοδιαγράμματος, γιατί η όλη εξέλιξη έχει επιφέρει αναστάτωση στην τοπική κοινωνία, αφού προξενείται επιβράδυνση στην οικονομική ανάκαμψη του τόπου, μειώνοντας δραματικά την αισιοδοξία για επενδύσεις και έξοδο από την κρίση…».
Φρένο από τα βοσκοτόπια
Τον τσίμπησε κάποια αντιπολιτευτική μύγα τον πρόεδρο Νικολούτσο; Εκτιμώ πως όχι. Απλώς απηύδησε ο άνθρωπος.
Η αντίδρασή του είναι απόρροια της γνωστοποίησης ότι ο 8ος και τελευταίος διαγωνισμός τμήματος του δρόμου, που αφορά το τμήμα Πάτρα – Μιντιλόγλι, ανεβλήθη, και των εκτιμήσεων των ειδικών ότι ο δρόμος, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα λειτουργήσει το… 2022!
Και πως όλο αυτό οφείλεται στην αδυναμία των εταιρειών του ταλαίπωρου του κυρ Χρήστου (Καλογρίτσα) να υλοποιήσουν τις εργολαβίες που έχουν κερδίσει (τέσσερα από τα οκτώ τμήματα του δρόμου).
Η αδυναμία αυτή συν το γεγονός ότι δεν έχει πραγματοποιηθεί ο 8ος διαγωνισμός, σε συνδυασμό και με το ότι ακόμη περιμένουν τις εγκρίσεις από την Κομισιόν, δημιουργούν την αίσθηση ότι… το Γεφύρι της Αρτας μετακομίζει και εγκαθίσταται οριστικά στο μέσον του ηλειακού κάμπου.
Υπενθυμίζω για όσους δεν το έχουν πρόχειρο ότι ο δρόμος αυτός ήταν ένα ώριμο έργο το 2014, αλλά ο πολυσχιδής και πολυπράγμων υπουργός Σπίρτζης το τεμάχισε σε οκτώ κομμάτια, διότι, υποτίθεται, με τον τρόπο αυτόν θα τελείωνε πιο γρήγορα.
Η κυρία tomato pelte
Ευγενικοί φίλοι οι οποίοι είναι παθιασμένοι εραστές του facebook και εθισμένοι απολύτως στην αναζήτηση σε αυτό φίλων και γνωστών, έπεσαν πάνω σε σελίδα η οποία επιγράφεται tomato pelte (ντοματοπελτές δηλαδή…).
Την περιγράφω: ως φωτογραφία προφίλ εικονίζεται κυρία η οποία κρατάει ένα θερμός καφέ, αλλά είναι εμφανές ότι ο χρόνος έχει αφήσει, όπως σε όλους μας άλλωστε, τα σημάδια του πάνω της –εξού και πανδαμάτωρ άλλωστε…
Ως background έχει κάτι κατσαρολικά, δείγμα ότι μαγειρεύει η γυναίκα, και ως τόπο καταγωγής και κατοικίας δηλώνει North Pole Alaska, τουτέστιν κατάγεται και κατοικεί στον Βόρειο Πόλο, στην Αλάσκα.
Αποφεύγω να συσχετίσω οτιδήποτε με τα περί Βορείου Πόλου (όπως λ.χ. τι είναι ως χαρακτήρας, τι είδους ανέκδοτα λέει ή πώς αισθάνεται εκεί που εργάζεται κ.λπ.), αλλά μελετώντας το προφίλ της έχω την αίσθηση ότι η κυρία προσπαθεί να μας πει με τις φωτογραφίες που έχει ανεβάσει μερικά πράγματα. Λ.χ. τον Σεπτέμβριο, αρκετά μακριά από τον περσινό Φεβρουάριο, έχει ανεβάσει τη φωτογραφία ενός γάτου, μάλλον κεραμιδόγατου, τον οποίο προφανώς κάποιος αγνοών τις ράτσες των οικόσιτων αυτών τον πήρε για… γάτα Ιμαλαΐων!
Στις 17 Απριλίου του 2017 ανεβάζει φωτογραφία και δηλώνει, άγνωστο γιατί, «φρικαρισμένη», ενώ με μια άλλη και με την αισιόδοξη υποσημείωση «τίποτε δεν πάει χαμένο» δημοσιεύει το υπό τον μάλλον απαισιόδοξο τίτλο «Το χαμένο παιχνίδι» εξώφυλλο του βιβλίου τού Ανδρέα Αποστολίδη.
Αντιλαμβάνομαι απολύτως τις μεταπτώσεις της κυρίας… ντοματοπελτέ και εις τι πιθανώς οφείλονται. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί, ενώ όλοι ξέρουμε τι δουλειά κάνει εκεί στο Μέγαρο Μαξίμου, δηλώνει ως επάγγελμα… σερβιτόρα. Αβυσσος, που λένε…
