Ο χρόνος γυρίζει πίσω. Η μνήμη σταματά στις 8 Φεβρουαρίου 1981. Ξανά τέτοιες ημέρες, 20ή αγωνιστική ήταν, ο Ολυμπιακός υποδεχόταν την ΑΕΚ στο Νέο Φάληρο. Οι αλκυονίδες ημέρες είχαν «χτυπήσει» το Γεώργιος Καραϊσκάκης, αλλά το θέμα δεν ήταν αυτό, ούτε το χατ τρικ του Μάικ Γαλάκου και σίγουρα ούτε το εντυπωσιακό 6-0 του Ολυμπιακού επί της ΑΕΚ, αποτέλεσμα που έδωσε ώθηση για έναν δεύτερο συνεχόμενο κόκκινο τίτλο. Οι στιγμές που ακολούθησαν, τα ανεξακρίβωτα ακόμη και σήμερα ακριβή αίτια μιας τραγωδίας με 21 νεκρούς και 54 τραυματίες έχουν γαντζωθεί σε όλων τις θύμησες. Οσων τέλος πάντων αντιλαμβάνονταν τι συνέβη εκείνη την εποχή.

Η αναφορά αυτή δεν γίνεται με στόχο να αγγίξει κάποιες ευαίσθητες χορδές. Αλλά κυρίως για να δούμε τι έχει αλλάξει από τότε και πόσο τα γήπεδα είναι ασφαλή. Σύμφωνοι, η έδρα του Ολυμπιακού κατασκευάστηκε εκ νέου το 2004, άλλαξε φορά το γήπεδο, είναι υπερσύγχρονο, με αμέτρητες ανέσεις και εξόδους, ενώ οι εσωτερικοί χώροι παραπέμπουν σε σαλόνια και όχι σε γήπεδο. Θα λέγαμε πως αποτελεί ευρωπαϊκό «σπίτι». Τα άλλα όμως; Η ΑΕΚ παραμένει στο ΟΑΚΑ και ελπίζει να μπει σε περίπου δύο χρόνια στο δικό της γήπεδα, αν προχωρήσουν δηλαδή τα έργα στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ο Παναθηναϊκός βασανίζεται στη Λεωφόρο, ένα γηπεδάκι αλλοτινών εποχών που, ναι μεν παράγει συναίσθημα και συγκινεί τον κόσμο, ταυτόχρονα όμως αναδεικνύει προβλήματα, όπως λόγου χάρη η δυσχέρεια στο παρκάρισμα ή και η ταλαιπωρία των κατοίκων. Οπως και να ‘χει, μιλάμε για παλιό γήπεδο έστω και ανακαινισμένο.

Εδρες

Φυσικά, αν θελήσουμε να δούμε και τα υπόλοιπα γήπεδο της Σούπερ Λίγκας, καταλήγουμε στην εξής διαπίστωση: ο εξωραϊσμός είναι εντυπωσιακός, κάποια έχουν κουκλίστικη εικόνα όπως η Ριζούπολη και βέβαια το χορτάρι παντού φαίνεται βελτιωμένο ή και τέλειο, με αποκορύφωμα αυτό των Ιωαννίνων. Μπράβο, συνεπώς, στους αρμόδιους που παλεύουν ώστε να φτιάξει το προϊόν. Ωστόσο, οι ρυτίδες δεν λείπουν από τις εγκαταστάσεις και μένει διαπιστωθεί κατά πόσον τα μέτρα με το ηλεκτρονικό εισιτήριο και τα σχετικά θα συμβάλουν αποφασιστικά στο να αυξηθεί το επίπεδο ασφάλειας των θεατών. Οπως παράλληλα και οι εντός του γηπέδου παροχές που πόρρω απέχουν από το να χαρακτηριστούν «ευρωπαϊκού επιπέδου».

Η Β’ Εθνική

Αν ρίξει κάποιος ματιές στα γήπεδα της παρακάτω κατηγορίας, αναρωτιέται πώς στο καλό πηγαίνουν εκεί άνθρωποι να παρακολουθήσουν παιχνίδια. Παραπέμπουν στο πολύ μακρινό παρελθόν, πλήρως εγκαταλειμμένα και με αγωνιστικούς χώρους που θυμίζουν χωράφια και όχι τερέν ικανό να φιλοξενήσει ποδοσφαιριστές και να αναδείξει το ταλέντο τους. Να είναι η αδιαφορία των υπευθύνων; Η έλλειψη χρημάτων για τη συντήρησή τους; Δηλαδή, στην κορυφαία κατηγορία έχουμε επιτύχει ένα καλό επίπεδο οργάνωσης και στις μικρότερες κατηγορίες, έστω και με φωτεινές εξαιρέσεις, η κατάσταση αφέθηκε στην τύχη της;

Οι ρίζες του ποδοσφαίρου πρέπει να είναι τα χαμηλά στρώματα. Εκεί είναι ανάγκη να ρίξουν το βάρος όλοι: στις υποδομές και παράλληλα στις εγκαταστάσεις. Οχι μόνο στις βιτρίνες, όχι μόνο εκεί που πέφτει το μάτι των πολλών. Γιατί ναι μεν έχουν αλλάξει πολλά σε σύγκριση με τις προηγούμενες δεκαετίες, σίγουρα όμως είναι ανάγκη να διαφοροποιηθούν πολλά παραπάνω.