Αφού το ευλόγησε ακόμη κι εκείνος, η Μειλιχιότητά του, δεν μπορεί να αμφιβάλλει κανείς: το συλλαλητήριο της Κυριακής θα μαζέψει τόσο κόσμο που τα κόμματα της μνημονιακής εποχής δεν θα τολμούσαν να φανταστούν ούτε στις πιο κρυφές ονειρώξεις τους. Και τι κόσμο; θα ήταν λάθος να προσφερθεί το «μέγα πάθος και πλήθος» πακέτο στην Ακρα Δεξιά. Θα ήταν λάθος να ταυτιστεί και με την Εκκλησία. Το πλήθος του συλλαλητηρίου τέμνει οριζόντια πολιτική και θρησκεία. Κι όσο κι αν ορίζεται από τους έξαλλους υπερεθνικιστές, όσο κι αν λερωθεί από τους χρυσαυγίτες, άλλο τόσο χωράει εκείνον τον άδολο, ρομαντικό πατριωτισμό πολλών απ’ όλους τους υπόλοιπους.

Οταν το πλήθος δεν είναι ομοιογενές και έχει όγκο, η συγκέντρωση αποκτά εκτόπισμα. Και ειδικά από ένα κόμμα που γιγαντώθηκε στην πλατεία, έστω την κάτω πλατεία, το εκτόπισμα δύσκολα μπορεί να αγνοηθεί. Εντάξει, αυτή τη φορά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι εκεί. Αλλά δεν θα μπορεί να κάνει πως δεν ακούει ή δεν βλέπει. Δεν θα το έκανε ακόμη κι αν δεν είχε στο DNA του τη διαμαρτυρία. Ακόμη κι αν είχε γεννηθεί εκεί όπου διαβιοί τώρα: στα σαλόνια της εξουσίας.

Κάτω από αυτό το πρίσμα, αυτό που μένει να φανεί είναι πόσο θα τρομάξει. Πόσο το σύνθημα η «Μακεδονία είναι ελληνική» θα κάνει την Gorna Macedonija να ηχεί σαν μια σλαβόφωνη παραφωνία και το «κανένα παράγωγο» σαν πρόσταγμα για μια ακόμη κωλοτούμπα. Για να αποδειχθεί ότι στις ευκαιρίες που χάνονται κανένα συλλαλητήριο δεν πάει χαμένο

Τελευταία Νέα