Στην πλατεία η Αθήνα ετοιμάζεται να αναστενάξει, και στο Μέγαρο Μαξίμου ετοιμάζονται από ημέρες για το πώς θα αντιδράσουν ώστε ό,τι γίνει αύριο να περάσει όσο πιο μαλακά γίνεται ή στην καλύτερη των περιπτώσεων να ελαχιστοποιηθεί ως πολιτικό γεγονός. Δεδομένου δε ότι ο φόβος που έχει γίνει πια βεβαιότητα είναι πως το συλλαλητήριο ενδέχεται να πάρει σαφή αντικυβερνητικό χαρακτήρα, ο πρόεδρος Αλέξης συγκάλεσε συσκέψεις επί συσκέψεων και η κατάληξη ήταν μία: κάντε κάτι να «καεί» το θέμα.
Να χάσουν τα πρωτοσέλιδα και τα δελτία. Να περάσει το συλλαλητήριο δεύτερο ή τρίτο θέμα. Να μη συζητάει κανείς γι’ αυτό, αλλά όλοι για κάτι άλλο.
Πληροφορούμαι εγκύρως δε, ότι όπως συνήθως συμβαίνει, στο πλαίσιο αυτού του «προβληματισμού» υπό τον τίτλο «διαχείριση συλλαλητηρίου», κλήθηκε και πάλι ο γνωστός μηχανισμός που λειτουργεί με τόση αποτελεσματικότητα εντός της Δικαιοσύνης, για να βοηθήσει. Ανοιξαν συρτάρια, διαβάστηκαν φάκελοι, αναζητήθηκαν έγγραφα, δούλεψε εντατικά τέλος πάντων το σύστημα, και καλώς εχόντων των πραγμάτων αύριο θα έχουμε μια νέα υπέροχη «συγκλονιστική» αποκάλυψη.
Αφορά, πληροφορήθηκα από τον άνθρωπό μου στο Μαξίμου, ο οποίος επιστρατεύθηκε να βοηθήσει και αυτός, το σκάνδαλο της Novartis! Και κατά τις πηγές στις οποίες έπειτα από αυτό απευθύνθηκα, και –πρέπει να το σημειώσω –συνήθως δεν πέφτουν έξω, μαζί με δυο-τρεις υπουργούς Υγείας (Αδωνη, Λοβέρδο, Βορίδη) το σύστημα αποφάσισε να «τσουβαλιάσει» και πολιτικό πρώτης γραμμής, ο οποίος είναι από το είδος εκείνων των πολιτικών «κάρφος στους οφθαλμούς» των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Τουτέστιν πρόκειται για πρόσωπο το οποίο επί μια τριετία τώρα οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επιχειρούν να βλάψουν, αλλά τα στοιχεία που κάθε φορά επικαλούνται καταρρέουν ως πύργος από τραπουλόχαρτα –τόσο σαθρά είναι.
Η επιχείρηση αποπροσανατολισμού για το συλλαλητήριο θα επιχειρηθεί, μου είπαν, μέσω του γνωστού κυκλώματος του οποίου τα νήματα απολήγουν στα υπόγεια του Μεγάρου Μαξίμου.

Αυτογκόλ
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό, και προφανώς δεν θα είναι η τελευταία που χρησιμοποιείται η συγκεκριμένη μέθοδος προκειμένου η κυβέρνηση να καταφέρει να ξεφύγει από τα προβλήματα που προκαλεί η διακυβέρνησή της. Ο,τι της συμβαίνει, είναι ένα αυτογκόλ και τίποτε περισσότερο.
Πήρε την μπάλα ο «Αρδίζογλου», άρχισε να τρέχει προς την αντίθετη πλευρά, και το κάρφωσε το μπαλάκι στη δική του εστία. Τέτοια κατάσταση. Ενα συλλαλητήριο το οποίο από μόνο του θα περνούσε και θα ξεχνιόταν σαν να μη συνέβη ποτέ, κατάφερε να το μεταμορφώσει σε πολιτικό γεγονός πρώτης γραμμής. Υπουργοί, βουλευτές, αρθρογράφοι, συριζοπαράγοντες γενικώς εξαντλήθηκαν να υβρίζουν όσους μετείχαν στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης και όσους προτίθενται να παραστούν σε αυτό της Πλατείας Συντάγματος. Με μια γκάμα επιθετικών προσδιορισμών που κυμαίνονταν από το δεξιοί και πατριώτες, μέχρι ακροδεξιοί, ναζιστές, φασίστες, θαυμαστές του Χίτλερ, οι του ΣΥΡΙΖΑ επέδειξαν πρέπει να ομολογήσω μια θαυμαστή ομοιογένεια στο πώς θα απαξιώσουν τα συλλαλητήρια. Τα κατάφεραν, αλλά από την… ανάποδη.
Διότι πέτυχαν να δημιουργήσουν στους υπόλοιπους πολίτες αισθήματα αντίδρασης, αποδοκιμασίας, θυμού –ένα «ώς εδώ πια», ένα «φτάνει, όχι άλλο» και κάπως έτσι (εκτιμώ) θα την γεμίσουν την πλατεία και τους γύρω δρόμους και δεν θα ξέρουν από πού τους ήρθε.
Διότι ακόμη και οι «επιστήμονες» κάνουν λάθη…
(Και δεν σχολιάζω καθόλου το γεγονός ότι την προπαραμονή του συλλαλητηρίου μαθαίνουμε ότι υπουργοί της κυβέρνησης –του υπουργού Κοτζιά προεξάρχοντος στη σχετική λίστα –έχουν λάβει απειλητικές επιστολές. Δεν το αμφισβητώ, αλλά επισημαίνω τη συγκυρία, απλώς…)

Για μία υστεροφημία
Απορώ πάντως γιατί οι του Μαξίμου δεν χρησιμοποίησαν την άλλη γνωστή μέθοδο, αυτή που συχνά χρησιμοποιούν, της… χρονοκαθυστέρησης.
Του, δεν δίνω μια λύση τώρα στα προβλήματα, αλλά τα μεταθέτω προς τα πίσω, για όσο πάει, και μετά βλέπουμε. Μου λένε, από διάφορες πλευρές, ότι η κυβέρνηση και προσωπικά ο Πρωθυπουργός πιέστηκε. Από ευρωπαίους εταίρους και από αμερικανούς. Οι πρώτοι καίγονται να ξεκινήσει η ενταξιακή διαδικασία της ΠΓΔΜ στην Ευρωπαϊκή Ενωση, οι δεύτεροι να ενταχθεί το κρατίδιο στο ΝΑΤΟ.
Ωραία; Ωραία. Εμείς για ποιον λόγο ακριβώς καιγόμαστε για το ένα ή το άλλο;
Θα απαντήσω με ό,τι έχω συλλέξει όλη την εβδομάδα, περιερχόμενος από γραφείου εις γραφείον: εμείς δεν καιγόμαστε για τίποτε. Ο πρόεδρος Αλέξης καίγεται. Θέλει να εμφανιστεί ως ο ηγέτης που λύνει σοβαρά προβλήματα –και ιδίως εθνικά!
Και ειδικά μεγάλα. Εκεί που απέτυχαν οι προηγούμενοι. Για την υστεροφημία του παλεύει ο άνθρωπος.
Σου λέει θα φύγω, μα σε μερικούς μήνες, μα σε έναν χρόνο, ενάμιση, θα φύγω. Ως τι θα μείνω στην ιστορία αυτού του τόπου; Ως εκείνος που υποθήκευσα τη χώρα μέχρι το 2060 στην καλύτερη, και ως εκείνος που φτωχοποίησα τον λαό, επιβάλλοντάς του το τρίτο και χειρότερο Μνημόνιο. Αρα τι πρέπει να κάνω για να μην έχω για πάντα αυτή τη ρετσινιά; Θα λύσω μεγάλα εθνικά προβλήματα!
Είναι αυτή η λογική που έφερε τον Ερντογάν τον Δεκέμβριο στην Αθήνα, είναι αυτή η λογική που άνοιξε το «Σκοπιανό» και σε λίγο και το «Αλβανικό».
Για μια υστεροφημία παλεύει, και τίποτε άλλο. Γι’ αυτή και μόνο γίνονται όλα αυτά που παρακολουθούμε –άναυδοι πρέπει να πω –όλους αυτούς τους μήνες…

Κατενάτσιο
Ενώ στην οικονομία, και ειδικά όταν είναι να κοροϊδέψουν τους πιστωτές με προαπαιτούμενα που εκκρεμούν ή τίποτε αξιολογήσεις που έχουν ημερομηνία λήξεως, κάνουν ό,τι μπορούν για να πετάξουν την μπάλα πέρα μακριά, στα μνήματα κι ακόμη παραπέρα.
Η έκφραση «στα μνήματα» καθιερώθηκε λόγω της γειτνίασης του γηπέδου της Ριζούπολης με το Β’ Νεκροταφείο. Τον παλιό καιρό λοιπόν, όταν μια ομάδα ήθελε να κάνει καθυστέρηση, πετούσε την μπάλα στο γειτονικό κοιμητήριο και μέχρι να επιστρέψει, μπορεί και να είχε καταναλωθεί μισό ημίχρονο…
(Το παραπάνω, όπως γίνεται φανερό άλλωστε, είναι μια ακόμη, μικρή, συνεισφορά στον παιδευτικό χαρακτήρα της στήλης…)

Το μήνυμα
Η ειδησεογραφία καταγράφει ότι στη Γερμανία οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν τη δημοσκοπική κατάρρευση του SPD, την οποία αποδίδουν στη συμμετοχή του κόμματος στον μεγάλο συνασπισμό με τους χριστιανοδημοκράτες της Ανγκελα Μέρκελ. Το οποίο σημαίνει ότι οι σοσιαλδημοκράτες ψηφοφόροι του κόμματος, όχι μόνο δεν θέλουν τη συνύπαρξη με το κόμμα της Μέρκελ, αλλά επιπλέον είναι τόσο απογοητευμένοι, που προφανώς η ανάληψη από τον Μάρτιν Σουλτς του υπουργείου των Εξωτερικών τους φαντάζει σαν καθρεφτάκι στα μάτια ιθαγενών.
Θα ερωτηθώ φυσικά (υπόθεση εργασίας κάνω αυτή τη στιγμή) προς τι η αναφορά στα διαλυτικά φαινόμενα που αντιμετωπίζουν οι γερμανοί σοσιαλδημοκράτες. Η απάντηση φαντάζομαι είναι ευδιάκριτη και δεν χρειάζεται περαιτέρω επεξηγήσεις: για να τα βλέπουν οι ημέτεροι σοσιαλδημοκράτες, σοσιαλιστές, κεντροαριστεροί και όσοι άλλοι συναπαρτίζουν το νεοσύστατο Κίνημα της Αλλαγής, που «γαργαλιούνται» από την προοπτική της συμμετοχής σε μια κυβέρνηση συνασπισμού. Μακριά από την κυβέρνηση είναι το μήνυμα. Το πείραμα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δείχνει ότι μπορεί να υπάρξει κυβέρνηση (η επόμενη) και χωρίς αυτούς…

Τελευταία Νέα