Εχει δίκιο ο Τσακαλώτος που αναζητά ένα «χάπι εντ» στην κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλωστε, όπως είπε και στο Reuters, «η διαφορά ανάμεσα σε ένα καλό τέλος και σε ένα κακό τέλος βρίσκεται στο πού θα κόψεις την ταινία», αποτυπώνοντας τον προβληματισμό των στελεχών και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ για τον κατάλληλο χρόνο διενέργειας των εκλογών. Το ερώτημα είναι: Εκλογές τώρα, πριν ξετυλιχθεί το νήμα των δεσμεύσεων του νέου προγράμματος μετά το τρίτο Μνημόνιο που ετοιμάζουν οι δανειστές ή το 2019, ελπίζοντας ότι έως τότε θα έχει σταθεροποιηθεί η ανάπτυξη και τα αποτελέσματα από τη διαχείριση της οικονομίας θα μπορούν να προβληθούν ως δυνατό χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ;
Η απάντηση στο ερώτημα θα καθορίσει το περιεχόμενο και την κατεύθυνση του κυβερνητικού προγράμματος για την επόμενη μέρα, που ετοιμάζεται να υποβάλει ο Τσακαλώτος στους δανειστές τον Μάιο. Και επειδή το ΔΝΤ και οι Ευρωπαίοι έχουν κάνει σαφές ότι δεν θα αποδεχθούν τίποτε λιγότερο από ένα αυστηρό πλαίσιο μεταρρυθμίσεων με ιδιωτικοποιήσεις, πλειστηριασμούς, μη ακύρωση συμφωνηθέντων και άλλα πολλά μνημονιακά, οτιδήποτε άλλο επιχειρήσει να προβάλει ως πρόγραμμα ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι απλώς άσκηση κάλπης.
Το βέβαιο είναι ότι τον ίδιο προβληματισμό με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μοιράζεται ο κυβερνητικός εταίρος του, οι ΑΝΕΛ. Αν για τον ΣΥΡΙΖΑ ο χρόνος των εκλογών θα προσδιορισθεί με όρους διατήρησης υψηλών εκλογικών ποσοστών την επόμενη μέρα, στους ΑΝΕΛ θα κριθεί από την ανάγκη επιβίωσής τους. Ηδη με βάση τις δημοσκοπήσεις βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού για την είσοδό τους στο επόμενο Κοινοβούλιο. Μπορούν όμως οι ΑΝΕΛ να ελπίζουν σε μία δημοσκοπική ανάκαμψη του κόμματός τους και σε μία βέβαιη είσοδό τους στην επόμενη Βουλή παίζοντας με τους όρους του κυβερνητικού εταίρου τους στο γήπεδο της οικονομίας; Και πόσο θα τους ευνοούσε εκλογικά να συνταχθούν πίσω από το όποιο οικονομικό πρόγραμμα –προεκλογικό ή μεταρρυθμιστικό δεν έχει σημασία –για την επόμενη μέρα που θα παρουσιάσει ο Τσακαλώτος στους δανειστές και το οποίο, οπωσδήποτε, θα είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των πολιτικών επιδιώξεων του ΣΥΡΙΖΑ; Ή μήπως κάπως έτσι αυτοακυρώνονται πολιτικά; Πολύ περισσότερο μάλιστα στην περίπτωση που, εκτός από την οικονομική πολιτική, θα είχαν ταυτισθεί και στη γραμμή του κυβερνητικού εταίρου τους στο εθνικό ζήτημα του Σκοπιανού;
Κάπου εκεί φαίνεται να έχει μπερδευτεί το κουβάρι της συγκυβέρνησης. Σκοπιανό και οικονομία δοκιμάζουν σοβαρά μια αταίριαστη σχέση ειδικού σκοπού και περιορισμένου βεληνεκούς. Το βέβαιο είναι ότι από το μέγεθος του αυριανού συλλαλητηρίου θα κριθούν πολλά για τη μορφή που θα προσλάβει το πολιτικό σκηνικό τούς αμέσως επόμενους μήνες. Για τους ΑΝΕΛ θα είναι, σίγουρα, ένα πρόκριμα για τη στάση που θα ακολουθήσουν από τώρα και στο εξής στην υπόθεση του Σκοπιανού. Οσο μεγαλύτερο το συλλαλητήριο, τόσο πιο απρόβλεπτη η στάση τους το επόμενο διάστημα. Οσο για την κυβέρνηση, που βλέπει μπροστά της να ορθώνεται ένα κύμα κοινωνικής αντίδρασης μέσα από το συλλαλητήριο, ο χρόνος θα αρχίσει να μετρά αντίστροφα από αύριο για τη λήψη των αποφάσεών της. Το ζήτημα είναι πού θα κόψει την «ταινία», όπως λέει και ο Τσακαλώτος.
