Δικαίωση

Υπάρχουν άνθρωποι που μένουν συνεπείς σε όλη τους τη ζωή. Υπάρχουν εκείνοι, οι περισσότεροι, που κάποια στιγμή της ζωής τους βλέπουν το φως –κόκκινο, πράσινο, γαλάζιο, ακόμη και λευκό –και μεταμορφώνονται. Οπως υπάρχουν κι αυτοί που διαγράφουν έναν κύκλο. Κινούνται σε έναν χώρο, τους αναγκάζει η συγκυρία ή κάποιο ερέθισμα να επισκεφθούν έναν άλλο, και γρήγορα επιστρέφουν εκεί από όπου ξεκίνησαν.

Ο κύκλος αυτός μπορεί να έχει πολύ διαφορετικά σημεία αφετηρίας. Ο Σαββόπουλος, ας πούμε, έκανε ένα πέρασμα από τη νεο-ορθοδοξία, χωρίς ευτυχώς να τον κατακτήσουν για πάντα τα θεία. Ο Σαμαράς, πάλι, είπε να δοκιμάσει τον εκσυγχρονισμό. Αλλά τον βρήκε πλαστό, ή βαρετό, ή κούφιο. Καθόλου χρήσιμο, εν πάση περιπτώσει. Κι έτσι επέστρεψε στα συνθήματα της νιότης του.

Στον αιφνιδιασμό των ξένων από το μέγεθος των συλλαλητηρίων για τη Μακεδονία προστίθεται και η έκπληξη για τη στάση ορισμένων προσώπων. Ο υπουργός Εξωτερικών που επιδιώκει τη λύση τι σχέση έχει με το κίνημα ΠΡΑΤΤΩ που υποστηρίζει τα συλλαλητήρια; Ο Κωστής Χατζηδάκης δεν είναι ο κατ’ εξοχήν Ευρωπαίος της Νέας Δημοκρατίας; Ο Βγόντζας από τι ακριβώς είπαμε ότι γοητεύτηκε; Κι ο δακρυσμένος Σαμαράς που μιλάει για τη «συγκλονιστική εικόνα ενότητας και αποφασιστικότητας του ελληνικού λαού» ποιος ακριβώς είναι; Ο ηγέτης που έθεσε ζήτημα κομματικής πειθαρχίας για να καταψηφιστούν τα Μνημόνια ή για να υπερψηφιστούν; Ο Μακεδονομάχος του 1992 ή ο πρόεδρος της κυβέρνησης που υποστήριζε τη σύνθετη ονομασία;

Η αλήθεια είναι πως ο πρώην πρωθυπουργός είχε δώσει δείγματα της Μεγάλης Επιστροφής με τον τελευταίο ανασχηματισμό της κυβέρνησής του. Υστερα υπέστη μια σειρά από ήττες χωρίς να μπορεί να βρει παρηγοριά ούτε στη Μέρκελ, που δεν του σήκωνε το τηλέφωνο. Θα σκέφτηκε λοιπόν ότι όλα αυτά τα ευρωπαϊκά δεν του κάνουν καλό. Χώρια που είναι και ξενέρωτα. Τι να σου κάνει η Ωδή στη Χαρά μπροστά στη Μακεδονία ξακουστή; Και τι είναι καλύτερα, να σε χαρακτηρίζουν προδότη ή να σου φωνάζουν «Ελλάς, Ελλάς, Αντώνης Σαμαράς»;

Είκοσι πέντε χρόνια μετά την αποπομπή του από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο Αντώνης Σαμαράς βλέπει επιτέλους τη δικαίωσή του. Οχι μόνο εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι υιοθετούν το δικό του παλιό όραμα, αλλά ακόμη και ο φιλελεύθερος πρόεδρος του κόμματός του αναγκάζεται να προσεταιριστεί τις θέσεις του. Στο δείπνο της περασμένης Πέμπτης στη μαρίνα της Καλαμάτας, ένας άνθρωπος έλαμπε, κι αυτός δεν ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Τι μένει; Το επόμενο βήμα. Ο πραγματικός νικητής των ημερών δεν μπορεί να αρκεστεί σε έναν ρόλο κομπάρσου. Πρέπει να πάρει ένα κόμμα, στην ανάγκη και το κόμμα. Το απαιτεί ο λαός, το απαιτεί η πλατεία, το απαιτεί η μία και για πάντα ελληνική Μακεδονία.