Μια συγκέντρωση δεν την κάνει μεγαλειώδη μόνο ο αριθμός του πλήθους. Την κάνει το πάθος του. Την κάνει και η αποφασιστικότητά του, ο παλμός του, η δύναμη της φωνής του. Την κάνουν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που διαμορφώνουν την ταυτότητα και το στίγμα μιας λαϊκής κινητοποίησης.

Η χθεσινή κινητοποίηση στην Πλατεία Συντάγματος ήταν από κάθε άποψη μεγαλειώδης. Τόσο μεγαλειώδης ώστε εξίσου σημασία με την ίδια τη συγκέντρωση να έχει και η επόμενη ημέρα – όχι φυσικά τα απομεινάρια της επόμενης ημέρας αλλά τα διδάγματα και τα συμπεράσματά της.

Ενα δίδαγμα, λοιπόν, είναι ότι όλος αυτός ο κόσμος που συγκεντρώθηκε στο Σύνταγμα δεν θα πρέπει να χαριστεί σε καμία των περιπτώσεων στην Ακρα Δεξιά, όπως επιχειρήθηκε να γίνει και με τη συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης. Είναι προφανές βέβαια ότι η παρουσία του Μίκη Θεοδωράκη, ενός συμβόλου της παγκόσμιας Αριστεράς, αδυνατίζει, εάν δεν εξαντλεί εντελώς, αυτό το επιχείρημα. Από την άλλη πλευρά όμως είναι γνωστό πως η δύναμη της προπαγάνδας μπορεί να κάνει ακόμη και το προφανές να μοιάζει με ψευδαίσθηση.

Και το συμπέρασμα; Αυτό είναι πως η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με μια δυνατή φωνή, με ένα ηχηρό μήνυμα που λέει ότι η πολιτική της στο θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ βρίσκεται στον αντίποδα των ευαισθησιών του ελληνικού λαού. Και οφείλει να χειριστεί αυτό το μήνυμα όχι αμαυρώνοντας ή περιφρονώντας τον αποστολέα του, αλλά αποδίδοντάς του την αξία που έχει το ίδιο του το περιεχόμενο.

Αυτή εξάλλου είναι μια κυβέρνηση που σε μια άλλη ευκαιρία αγκάλιασε το πλήθος, χρησιμοποίησε το πάθος του, οικειοποιήθηκε τη δύναμη της φωνής του. Ενα πλήθος ετερόκλητο και χωρίς κομματικές αποχρώσεις, όσο ετερόκλητο και ακομμάτιστο ήταν και χθες.

Τελευταία Νέα