Για να θυμούνται λοιπόν οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι, ότι (εκτός από την Μαντόνα, την Μπιγιονσέ, την Μαράια Κάρεϊ, την Αντέλ, τον Μπόνο, τον Τζάστιν Τιμπερλέικ, τον Μπίπερ, τη Ριάνα, τον Τζε Ζι και δεν ξέρω ποιον άλλον) υπάρχει και αυτή η μουσική, μεταφέρω τους στίχους από τη «Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ»:
«Η πλατεία ήταν γεμάτη, με το νόημα που ‘χει κάτι απ’ τις φωτιές.
Στις γωνίες και τους δρόμους από συντρόφους οικοδόμους, φοιτητές
και συ έφεγγες στη μέση όλου του κόσμου,
κι ήσουν φως μου, κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή
σε γιορτή που δεν ξανάδα στη ζωή μου τη σκυφτή.
Η πλατεία ήτανε άδεια και τρελός απ’ τα σημάδια, σαν σκυλί
με συνθήματα σκισμένα, σ’ έναν έρωτα για σένα έχω χυθεί
στ’ αμφιθέατρο σε ψάχνω, στους διαδρόμους και τους δρόμους,
και ζητώ πληροφορίες και υλικό,
να φωτίσω τις αιτίες που μ’ αφήνουνε μισό.
Η πλατεία είναι γεμάτη κι απ’ το πρόσωπό σου κάτι έχει σωθεί
στον αγώνα του συντρόφου, στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή
στα παιδιά και τους εργάτες, στους πολίτες, στους οπλίτες,
στα πλακάτ και τη σκανδάλη που χτυπά,
Τέλος η λευκή επιταγή
Να ξεκινήσουμε από τα βασικά, εισηγούμαι, και θα πάμε μετά στα ειδικότερα.
Ναι, το χθεσινό συλλαλητήριο ήταν το μεγαλύτερο που έγινε στην πόλη τα τελευταία 25 χρόνια, συμπεριλαμβανομένων των προεκλογικών συγκεντρώσεων για τις εκλογές που έγιναν στο μεσοδιάστημα. Οχι, δεν ήταν μεγαλύτερο από το συλλαλητήριο του 1992.
Ναι, ήταν σαφώς μεγαλύτερο από εκείνο προ 15νθημέρου στη Θεσσαλονίκη.
Οχι, δεν είχε 1,5 εκατομμύριο κόσμο όπως διατείνονται οι διοργανωτές, όπως φυσικά δεν είχε και …140.000 άτομα, όπως το συμπίεσε η κυβέρνηση διά της ΕΛ.ΑΣ.
Ναι, το συλλαλητήριο δεν ήταν μια σύναξη ακροδεξιών, φασιστών, ναζιστών, παπάδων κ.λπ., αλλά μια παλλαϊκή συγκέντρωση στην οποία πήραν μέρος νοικοκυραίοι, οικογενειάρχες, νέοι και περισσότερο … νέοι, αλλά και ηλικιωμένοι –αι γενεαί πάσαι.
Οχι, οι φασίστες και οι πατριδοκάπηλοι δεν κατάφεραν να πάρουν το πάνω χέρι στη χθεσινή συγκέντρωση και αυτό πρέπει να το αποδώσει κανείς εξ ολοκλήρου στην παρουσία πολιτών από όλους τους πολιτικούς χώρους που κατάφεραν να τους «πνίξουν» και να τους εξαφανίσουν μέσα στο πλήθος.
Ναι, το συλλαλητήριο αποτέλεσε σημαντικό, για να μην πω κορυφαίο, πολιτικό γεγονός, κόντρα στις κυβερνητικές προσπάθειες να το απαξιώσουν, να το συκοφαντήσουν, να το διαβάλουν και εντέλει να το κοντύνουν για να μην τα καταφέρει να αποτελέσει πολιτικό πρόβλημα. Οχι, δεν τα κατάφερε το Μέγαρο Μαξίμου. Οσα μεσολάβησαν με τις ενορχηστρωμένες συκοφαντίες και απειλές ότι «θα χυθεί αίμα» κατάφεραν να του δώσουν τέτοιο μέγεθος αλλά και τέτοια δυναμική ώστε να μην επιτρέπεται σε κανένα να παραγνωρίσει αυτό που έγινε χθες στο Σύνταγμα. Πρέπει να είσαι …Κοτζιάς ή …Πολάκης να μην κατάλαβες τι σου συνέβη…
Ναι, το συλλαλητήριο πέτυχε οργανωτικά, κόντρα στον ανηλεή …υπέργειο, αλλά, κυρίως, …υπόγειο πόλεμο που εξαπέλυσαν κυβερνητικοί παράγοντες αλλά και παρακρατικοί μηχανισμοί, όλων των κατηγοριών. Οχι, δεν έγιναν τα τέτοιας έκτασης επεισόδια που φοβήθηκαν πολλοί, και που απέτρεψαν χιλιάδες πολίτες να μετάσχουν στη συγκέντρωση.
Ναι, το συλλαλητήριο δημιουργεί ανάχωμα στις κυβερνητικές μεθοδεύσεις και ειδικά στις προσπάθειες Τσίπρα να εμφανιστεί ως ο εθνικός ηγέτης που λύνει με μαγικό τρόπο προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα από δεκαετιών. Οχι, μετά τα χθεσινά δεν φαίνεται πιθανή κάποια λύση, γιατί ο Πρωθυπουργός και ο κυβερνητικός του εταίρος καταλαβαίνουν ότι στένεψε ασφυκτικά ο κλοιός γύρω τους. Δεν μπορούν να πάρουν αποφάσεις για το Σκοπιανό και πρέπει να προστρέξουν στον ελληνικό λαό, να αποφασίσει εκείνος.
Δημοψήφισμα ή εκλογές, η μόνη λύση για οτιδήποτε κάνουν.
Ενας νέος πολιτικός
Στο μεταξύ, δεν μπορώ να μην αναφερθώ σε έναν …νέο πολιτικό, ο οποίος αναδύθηκε (και αναδείχθηκε) χθες μεταξύ των ομιλητών της Πλατείας Συντάγματος. Μιλάμε για έναν πραγματικό νεανία, ένα παλικαρόπουλο (στην ψυχή), το οποίο με φωνή που έκανε τον κόσμο να ανατριχιάσει κατέθεσε για τον ιστορικό του μέλλοντος την πολιτική του παρακαταθήκη –να την αναζητήσουν και να την ενστερνισθούν τα παιδιά που θα έρθουν στον κόσμο δεκαετίες ή εκατονταετίες αργότερα.
Ο «νέος» ονομάζεται Μίκης Θεοδωράκης, και ήταν με μια λέξη συγκλονιστικός! Από την ιστορική του ομιλία, αντιγράφω και μεταφέρω εδώ το ακόλουθο απόσπασμα:
«Ναι, είμαι πατριώτης διεθνιστής και συνάμα περιφρονώ και μάχομαι τον φασισμό. Σε όλες του τις μορφές και προπαντός στην πιο απατηλή και επικίνδυνη μορφή του. Την αριστερόστροφη. Σαν αυτή με τις ομαδούλες των εξτρεμιστών που είναι σκέτοι τρομοκράτες. Σαν αυτή των μειοψηφιών που μας κυβερνούν και καταστρέφουν τη χώρα μας, οχυρωμένοι πίσω από τις εκλογικές αλχημείες των πολιτικών. Θλιβερές αποφύσεις ενός συστήματος που μας πονά γιατί πεθαίνει και το ξέρει. Και γι’ αυτό είναι πολύ επικίνδυνο».
Η καραμέλα
Από τη μια μεριά, ο τεράστιος Μίκης και, από την άλλη, ο Κοτζιάς υπουργός. Αυτός, ως συνήθως εκτός τόπου και χρόνου, στον κόσμο τον δικό του, το μόνο που κατάφερε να αρθρώσει είναι ότι στο συλλαλητήριο «φάνηκε η γύμνια της ΝΔ»!!
Εγραψε σχετικά σε μια ανάρτησή του στο twitter:
«Σήμερα διαψεύστηκαν οι δημοσκοπήσεις της διαπλοκής. Φάνηκε η γύμνια της ΝΔ, αλλά και όσων δεν άκουσαν τον λόγο Οικουμενικού Πατριάρχη. Εκατομμύρια Ελλήνων πατριωτών έκαναν την επιλογή τους. Συνεχίζω, λοιπόν, με ήσυχη συνείδηση και ευθύνη να διαπραγματεύομαι για το καλό της πατρίδας».
Ισχύουν φυσικά όσα έγραψα και προηγουμένως για τον Τσίπρα και τον συνεταίρο του: καμία διαπραγμάτευση πλέον χωρίς την έγκριση του ελληνικού λαού. Καμία.
Ούτε στο σινεμά
Οπως είχα προαναγγείλει από το Σάββατο, η κυβέρνηση έπαιξε τα ρέστα της προκειμένου να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τον αντίκτυπο του συλλαλητηρίου. Και στο πλαίσιο αυτό ανέσυρε από τα συρτάρια της το σκάνδαλο της Novartis προκειμένου να στείλει την μπάλα στην εξέδρα ή στα μνήματα –κατά τη γνωστή τακτική των ομάδων στη δεκαετία του ’60 και του ’70.
Αλλά όλο αυτό βασίζεται, λέει, σε μαρτυρίες δυο «προστατευόμενων» μαρτύρων. Το οποίο σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι δυο τύποι, αν υπάρχουν, προκειμένου να ελαφρύνουν την καταφανώς βεβαρημένη τους θέση, κατέδωσαν ανθρώπους οι οποίοι είναι «ειδικού» ενδιαφέροντος για την κυβέρνηση.
Οχι πως προξενεί καμία έκπληξη το γεγονός (τέτοιοι είναι, αυτά κάνουν), αλλά διερωτώμαι ποιο δικαστήριο θα αποδεχθεί μια τέτοια πρακτική.
Μπορεί να δικαστούν και ενδεχομένως να καταδικαστούν, όπως επιθυμεί και επιδιώκει διακαώς η κυβέρνηση, προκειμένου να (αυτο)δικαιωθεί, πολιτικά πρόσωπα με μόνο στοιχείο τη μαρτυρία ενός …Δήμου Σταρένιου και ενός …Αρτέμη Μάτσα; Αυτά μόνο στα έργα της Φίνος Φιλμ γίνονταν…
