Θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα να έχω μια ανεξήγητη και ακατανίκητη επιθυμία να τρέχω. Πού και πού καμιά φορά έτρεχα, αλλά χωρίς σκοπό, χωρίς στόχο, νιώθοντας μια ματαιότητα και ξεκάρφωτη εντελώς στον δρόμο. Οι δικαιολογίες έκαναν συνεχώς την εμφάνισή τους. Εχει κρύο, ζέστη, πού να πάω τώρα μέσα στη νύχτα, θα με κυνηγήσει κάνας σκύλος. Ναι, το ‘χω πάθει μια φορά! Ξεκινούσα και σταματούσα ξανά και ξανά και κάθε φορά που έβλεπα τους άλλους να το κάνουν τσαντιζόμουν που εγώ ακόμα δεν είχα ξεκινήσει. Αλλά τα πόδια μου με τρώγανε, ήξερα ότι έπρεπε να δώσω αξία σε αυτό που ένιωθα, η φλόγα της επιθυμίας δεν έσβηνε με τίποτα. Κάπως έπρεπε να γίνει η αρχή, να νιώσω οικεία, να νιώσω ότι βρίσκομαι στον κατάλληλο χρόνο και τόπο.
Η κορυφαία μαραθωνοδρόμος Κάθριν Σβίτσερ είχε δώσει μια συμβουλή για τους ανθρώπους που θέλουν να ξεκινήσουν το τρέξιμο: «Εχε έναν φίλο –και έναν φίλο που δεν θα σε αφήσει ποτέ να τον περιμένεις». Ετσι ανακάλυψα μια δρομική ομάδα και αυτό ήταν: έγινε η αρχή. Πολύ αργότερα έμαθα ότι υπάρχουν πολλές ομάδες, αλλά εγώ δεν είχα ιδέα. Συγκεκριμένο σημείο εκκίνησης κάθε φορά. Κρύο, ζέστη, κούραση, τα σκέφτεσαι μόνο μέχρι το πρώτο φανάρι περιμένοντας καρτερικά να δεις το πράσινο φως. Νιώθοντας την ενέργεια των άλλων γύρω μου, σφίγγω τα δάχτυλά μου, κουνώντας πάνω-κάτω τα πόδια μου, ανασαίνοντας βαθιά, κοιτάω μπροστά. Ακούγοντας «πάμε» ξεχυνόμαστε στο κέντρο της Αθήνας. Συσπειρωμένοι σαν σμήνος πουλιών στον ουρανό, ζωγραφίζουμε τα δικά μας σχήματα στον δρόμο, γρήγορα και με ρυθμό ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας σκαλιά, περνώντας από στενά δρομάκια αλλά και από το πολυπληθές κοινό της κεντρικής πλατείας της Αθήνας. Τη χαζεύεις πλέον από άλλη σκοπιά, με όμορφες εικόνες να εναλλάσσονται στα μάτια σου νιώθεις λες και ο δρόμος σού ανήκει. Τα χειροκροτήματα του κόσμου και οι φωνές θαυμασμού σε κάνουν και αισθάνεσαι λες και είσαι στην αρένα. Πόσο ορατή αλλά και ταυτόχρονα πόσο αόρατη αισθάνομαι. Συγκεντρωμένος είσαι εκεί και συνεχίζεις ζωντανός, το μυαλό αδειάζει, η ένταση φεύγει, ο ρυθμός ανεβαίνει, σαν υπνωτισμένη σχεδόν ακολουθώ, ακούγεται μόνο ο γρήγορος ήχος των ποδιών στην άσφαλτο. Το ένα σώμα τραβάει το άλλο, παρασύρεις και παρασύρεσαι από την ενέργεια των άλλων που σαν ωστικό κύμα κατακλύζει όλη την ομάδα. «Ελα, συνέχισε, μπορείς», μόλις με ξύπνησε από τον λήθαργο ο συντρέχτης μου, καθώς με έβλεπε να απομακρύνομαι από το σμήνος. Ναι, μπορώ, θα τα καταφέρω, σταμάτησα να σκέφτομαι την κούραση, έφτασα, ήμουν πάλι εκεί, ανακαλύπτοντας τη δύναμη που κρύβω μέσα μου.
Φτάνεις στο τέλος αναζωογονημένος, πλήρως ανακουφισμένος, έκπληκτος από τον στόχο που μόλις κατέκτησες, οι ενδορφίνες χορεύουν στο σώμα σου, τα συναισθήματα της ευτυχίας σε κατακλύζουν και νιώθεις τόσο ήρεμος και ανάλαφρος. Χαμόγελα και γέλια παντού, είναι η κατάλληλη στιγμή να μυηθείς καλύτερα στη δρομική κοινότητα ανταλλάσσοντας απόψεις, παίρνοντας συμβουλές, γνωρίζοντας ανθρώπους που μοιράζονται τις ιστορίες τους. Εμπνέεσαι, μαθαίνεις, εξελίσσεσαι, βελτιώνεσαι, ανακαλύπτεις, θέτεις νέους στόχους. Ακόμα με τρώνε τα πόδια μου και η πώρωση συνεχίζεται. Τρέχω και μόνη μου πλέον, δεν υπάρχουν πια δικαιολογίες –πόσο πολύπλοκη και πολύπλευρη είναι η σύνθεση του ανθρώπινου μυαλού –και το απολαμβάνω τρελά! Βλέπετε, ο επόμενος στόχος μου είναι ο Ημιμαραθώνιος της Αθήνας!
Η Μαρία Τίγκα είναι 29 ετών, στρατιωτικός. Αγαπημένο της σημείο για τρέξιμο είναι το Ζάππειο και ο Εθνικός Κήπος στο κέντρο της Αθήνας
