Ενα από τα γνωρίσματα ενός καλού πολιτικού, το ξέρουμε πια καλά, είναι να ξέρει πότε πρέπει να αποχωρήσει. Κάποια στιγμή το είχε αναφέρει και η Ανγκελα Μέρκελ, αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν θα διεκδικούσε και τέταρτη θητεία. Αλλά το μετάνιωσε. Για το καλό της χώρας της, της Ευρώπης και της ίδιας, όχι αναγκαστικά με αυτή τη σειρά.
Γιατί οι ψηφοφόροι την εμπιστεύτηκαν ξανά; Ενας λόγος είναι ότι τους προσφέρει ασφάλεια, έστω κι αν η ανοιχτή πολιτική της απέναντι στους πρόσφυγες βρήκε αντίθετη τη μεγάλη πλειοψηφία των Γερμανών. Ενας άλλος λόγος είναι ότι δεν υπάρχει πραγματική εναλλακτική λύση, ούτε στο κόμμα της ούτε στην αντιπολίτευση. Οπως θα έλεγαν οι Αγγλοσάξονες, η Μέρκελ είναι καγκελάριος by default.
Οι οικονομικές της επιδόσεις δεν είναι καλές. Η χαμηλή ανεργία και τα υψηλά πλεονάσματα οφείλονται στη συγκυρία, στη δομή της οικονομίας και στην ατζέντα Σρέντερ. Η άλλη πλευρά αυτού του νομίσματος είναι οι μεγάλες ανισότητες (το εισόδημα των μεσαίων στρωμάτων μειώθηκε την τελευταία τριακονταετία κατά 8%, ενώ το πιο πλούσιο 10% του πληθυσμού είδε το δικό του εισόδημα να αυξάνεται κατά 27%) και οι ανισορροπίες στην ευρωζώνη, που πλήττουν κυρίως τις χώρες του Νότου.
Είναι λογικό λοιπόν τους δύο τομείς όπου η «Μούτι» δεν πήγε καλά, το Προσφυγικό και την οικονομία, να τους αναλάβουν στη νέα κυβέρνηση κάποιοι άλλοι: ο σκληρός Ζεεχόφερ, που πέτυχε ήδη την επιβολή ενός πλαφόν 200.000 προσφύγων ετησίως, και ο κεϊνσιανός Ολαφ Σολτς, που θα προσπαθήσει με το φρένο στη λιτότητα να ανακόψει την καθοδική πορεία του κόμματός του. Αλλά και η γερμανική εξωτερική πολιτική τις πιο ένδοξες ημέρες της επί του σοσιαλδημοκράτη Σρέντερ τις γνώρισε (Ναι στον πόλεμο του Κοσόβου, Οχι στον δεύτερο πόλεμο του Ιράκ). Ομοϊδεάτης του λοιπόν έπρεπε να συνεχίσει.
H χημεία της καγκελαρίου με τον έλληνα Πρωθυπουργό είναι καλή. Η Μέρκελ ενθάρρυνε τον Τσίπρα, τον καθοδήγησε και την κρίσιμη στιγμή, κόντρα στις επιθυμίες του Σόιμπλε, τον στήριξε και τον έσωσε. Δεν είναι καθόλου βέβαιο όμως ότι συμφωνεί με τους αδίστακτους χειρισμούς του στο σκάνδαλο Novartis. Μπορεί να θέλει την απονομή δικαιοσύνης, όχι όμως και την υπονόμευση ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος. Μπορεί να είναι κυνική –όλοι θυμούνται πώς «έφαγε» τον μέντορά της Χέλμουτ Κολ -, αλλά σέβεται το κράτος δικαίου.
Αν παλιότερα ο ΣΥΡΙΖΑ ονειρευόταν να τα κάνει μπάχαλο στην Ευρώπη, στη συνέχεια κατάλαβε ότι η ταυτόχρονη ισχυροποίηση της ΕΕ και της Ελλάδας είναι μονόδρομος. Βασικό συστατικό αυτής της πορείας είναι η εμπιστοσύνη. Στο εσωτερικό, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα την έχει χάσει εδώ και καιρό. Αν με την τυχοδιωκτική της πολιτική χάσει και τους τελευταίους της συμμάχους στο εξωτερικό, μπορεί να είναι σίγουρη ότι η παρένθεση θα έχει κλείσει.
