Η πρόσφατη επιτυχία του Ολυμπιακού στο βόλεϊ, η πρόκριση για τα κορίτσια που ήρθε στη Ρουμανία και ύστερα από ένα ανεπιτυχές αποτέλεσμα στον Ρέντη επιβεβαίωσε αυτό που όλοι στον χώρο γνωρίζουν: τούτη η ομάδα του Ολυμπιακού είναι φτιαγμένη για σημαντικά κατορθώματα, ακόμη και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ενώ δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι μόλις την περασμένη σεζόν είχαν φτάσει στον τελικό του Τσάλεντζ Καπ. Ναι, δεν πρόκειται για το δύσκολο Τσάμπιονς Λιγκ, ωστόσο οτιδήποτε συμβαίνει στην Ευρώπη αποτελεί πρόκληση και ραντεβού που αξίζει την προσοχή μας.
Μέθοδος
Πώς έφτασε, όμως, μέχρι εδώ η ομάδα; Θα λέγαμε ότι ακολουθεί έναν δρόμο, ένα μονοπάτι πανομοιότυπο με τα υπόλοιπα αθλήματα. Γιατί όντως ο Ερασιτέχνης Ολυμπιακός βαδίζει σε πρότυπα και νόρμες που έχουν τη σημασία τους. Τι κατάφερε η νυν διοίκηση; Αφενός (με τη συνδρομή και της ΠΑΕ, ασφαλώς) να εξυγιάνει τα τμήματα και αφετέρου να συγκεντρώσει τις καλύτερες παίκτριες στην Ελλάδα. Κάπως έτσι υπάρχει η κορυφαία λίμπερο Κονόμη, η έξοχη πασέρ Χριστοδούλου, οι μπλοκέρ-τείχος Γιώτα και Λαμπρούση, αλλά και η ταλαντούχα και σαφώς άτυχη ένεκα των τραυματισμών της Αλίκη Κωνσταντινίδου. Οι τρεις ξένες (Πολ, Χίπε, Νιέμερ) εμπλουτίζουν το ρόστερ και κοιτούν ψηλά. Φυσικά, αντιμετωπίζουν όπως όλες οι πολύ ισχυρές ομάδες που μετέχουν σε ένα αδύναμο πρωτάθλημα το εξής πρόβλημα: δεν υφίστανται αντίπαλοι να κοιτάξουν στα μάτια! Με αποτέλεσμα στην Ελλάδα να μην χάνουν όχι μόνο αγώνα, αλλά καλά καλά ούτε σετ. Θα το πληρώσουν αυτό; Μπορεί. Γιατί όντως είναι αγκάθι και απαιτείται συγκέντρωση όταν οι αναμετρήσεις έχουν αυξημένο βαθμό δυσκολίας.
Παραδείγματα
Αν προσέξει, κάποιος πολύ προσεκτικά τι συμβαίνει και σε άλλα τμήματα του Ερασιτέχνη, διαπιστώνει τα εξής: η λειτουργία της οικογένειας δείχνει αδιαμφισβήτητη. Υποδομές σε καλό επίπεδο, ακαδημίες που βγάζουν ταλέντα με αξιοπρόσεκτη ροή, συγκέντρωση καλών προπονητών, κυρίως από τα σπλάγχνα της ομάδας. Και πάνω απ’ όλα, έρχονται στον Ολυμπιακό οι καλύτεροι και οι καλύτερες, με στόχο όχι τη διατήρηση των πρωτείων στις εγχώριες διοργανώσεις που άλλωστε μπορεί να επιτευχθούν και με μικρότερου βεληνεκούς μεταγραφές, αλλά την κατάκτηση της ευρωπαϊκής κορυφής. Ολες οι ομάδες, λίγο πολύ, θυμίζουν τις εθνικές! Κάπως έτσι έφτασαν οι άνδρες του πόλο να έχουν τον ίδιο προπονητή με την Εθνική Ελλάδας (Θοδωρής Βλάχος) και παίκτες όπως οι Γεννηδουνιάς, Φουντούλης, Μουρίκης, Δερβίσης, Μυλωνάκης, Γούνας. Μόνο ο Βλαχόπουλος ξέφυγε και έφυγε προ διετίας από το Λιμάνι για πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Η ομάδα όμως έχει πλάνο να φτάσει πολύ μακριά στο Τσάμπιονς Λιγκ και όντως ο φετινός σχεδιασμός ξεπέρασε κάποια λάθη της περασμένης σεζόν που φάνηκαν στο φινάλε της.
Στις γυναίκες, στο Παπαστράτειο, κολυμπούν Ασημάκη, Αβραμίδου, Μανωλιουδάκη, οι αδελφές Πλευρίτου, το δίδυμο των γκολκίπερ της Εθνικής (Σταματοπούλου και Διαμαντοπούλου), ενώ η προσθήκη της Τσουκαλά ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Οσο για τις γυναίκες του μπάσκετ, ναι μεν αποκλείστηκαν από την Ευρώπη, ωστόσο τώρα μεγαλώνει η ομάδα αυτή και επίσης έχει τον κορμό της Εθνικής καθόσον οκτώ από τη δωδεκάδα αποτελούν κόκκινα κορίτσια με επικεφαλής τις Μάλτση, Χατζηνικολάου και Καλτσίδου. Αλλά το ευρωπαϊκό άλμα θέλει κάτι παραπάνω, ίσως γιατί το μπάσκετ σε επίπεδο γυναικών δεν είναι κάτι το πολύ εντυπωσιακό στα μέρη μας και ο συναγωνισμός εδώ μετρά παραπάνω σε σύγκριση με οποιοδήποτε άλλο σπορ.
Συμπέρασμα: οι καλές παρουσίες των τμημάτων του Ολυμπιακού στα ευρωπαϊκά Κύπελλα έχουν την εξήγησή τους. Ομοιογένεια, καλές μεταγραφές, στόχος και προγραμματισμός. Το γεγονός ότι παίζουν σε πρωταθλήματα χαμηλής δυναμικής ή οι αντίπαλοι φυτοζωούν, ασφαλώς, δεν αποτελεί πρόβλημα του δυνατού. Αν και ενίοτε το βρίσκει μπροστά του…
Τελευταία Νέα