Είναι αλήθεια ότι πολιτική δεν γίνεται χωρίς ρίσκο. Υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι το ρίσκο είναι λελογισμένο, ότι εξετάζονται όλες οι ενδεχόμενες επιπτώσεις μιας ενέργειας, όλες οι πιθανές παρενέργειες. Αυτό επιβάλλει τουλάχιστον η στοιχειώδης πολιτική σωφροσύνη –αν όχι το ένστικτο αυτοσυντήρησης του ίδιου του πολιτικού συστήματος.
Δυστυχώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ παίρνει ρίσκα με μοναδικό γνώμονα το ένστικτο, ένα άγριο ένστικτο, της δικής της επιβίωσης και μόνο. Το καλοκαίρι του 2015 ρισκάρισε την έξοδο της χώρας από το ευρώ με μια ανεκδιήγητη διαπραγμάτευση και ένα κωμικοτραγικό δημοψήφισμα. Χωρίς ίχνος σωφροσύνης έπαιξε στα ζάρια και τη διάκριση των εξουσιών με μια αδιανόητη επίθεση στη Δικαιοσύνη και ενέργειες που καταγγέλθηκαν σθεναρά από το σύνολο της αντιπολίτευσης ως παρεμβάσεις και απόπειρες ελέγχου στο έργο της.
Τώρα η κυβέρνηση ρισκάρει τη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος με ένα σκάνδαλο που διαφημίζει ως «το μεγαλύτερο από συστάσεως του ελληνικού κράτους» και ρίχνοντας τη θεσμική λειτουργία της δημοκρατίας βορά στις επικοινωνιακές της επιδιώξεις, στη σφοδρή επιθυμία της να αποκομίσει πολιτικά οφέλη.
Στην ουσία, η κυβέρνηση κήρυξε έναν πόλεμο μέχρις εσχάτων, έναν πόλεμο που, όπως όλοι οι ολοκληρωτικοί πόλεμοι, είναι πολύ πιθανό να έχει μόνο χαμένους και κανέναν νικητή. Πήρε ακόμη ένα τεράστιο ρίσκο. Και αν στην οικονομία το κόστος του αλόγιστου ρίσκου ήταν ακόμη ένα Μνημόνιο, πιο επώδυνο, μένει να φανεί ποιο θα είναι στη δημοκρατία.
