Το ξέρουν κι οι κότες, αυτό που διαφημίστηκε αναρμοδίως ως το «μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους» θα ήταν πολιτικά η κότα με τα χρυσά αβγά –όχι ένα ή δύο, αλλά δέκα, όσοι είναι και οι εμπλεκόμενοι πρώην πρωθυπουργοί και υπουργοί. Θα ήταν, εάν η κυβέρνηση δεν έκανε ό,τι και ο άπληστος χωρικός του παραμυθιού: εάν δεν έσφαζε την κότα για να απολαύσει τα οφέλη ενός επικοινωνιακού θησαυρού, πιο αχόρταγα ακόμη κι απ’ τον άπληστο χωρικό.

Θα μπορούσε και να το μαντέψει κανείς για μια κυβέρνηση που σχεδιάζει τα πάντα επικοινωνιακά, αλλά δεν έχει τη θεσμική κουλτούρα για να κρατήσει τα θεσμικά προσχήματα. Που επιχειρεί να πλασάρει την εντολή του Πρωθυπουργού για διαβίβαση της δικογραφίας στη Βουλή ως δείγμα αποφασιστικότητας αδιαφορώντας για τον εξωθεσμικό χαρακτήρα της πρωτοβουλίας. Και που εμφανίζει αναπληρωτή υπουργό της να έχει λάβει γνώση δικογραφίας με την ιδιότητα του «πρώην εισαγγελέα», περίπου δηλαδή ως ενσωματωμένη δικαστική εξουσία στον κορμό της εκτελεστικής, ως οιονεί δικαστικός λειτουργός παρά τω Πρωθυπουργώ.

Κάθε χώρα έχει τα σκάνδαλα που της αξίζουν. Τι έλειπε για να αποκτήσει κι αυτή το σκάνδαλο που της αξίζει; Ο αντιθεσμικός κανιβαλισμός του αναπληρωτή υπουργού Υγείας. Αν η κυβέρνηση έσφαξε την κότα, ο Παύλος Πολάκης ξεπουπούλιασε με μανία ό,τι είχε απομείνει πρώτα καρναβαλίζοντας τον εαυτό του ως πράκτορα του FBI κι έπειτα αποκαλύπτοντας ότι γνωρίζει τους μάρτυρες, ότι δηλαδή οι προστατευόμενοι δεν είναι και τόσο προστατευόμενοι. Αντίθετα από τα παραμύθια, όμως, στην πολιτική τίποτε δεν στέκεται χωρίς θεσμικό υπόβαθρο. Ούτε καν οι κότες.

Τελευταία Νέα