Δημοσιογραφικά, χαρακτηρίζεται κελεπούρι. Μια συνέντευξη που ρίχνει φως στην ιδιωτική ζωή του συνεντευξιαζόμενου σταρ και των επίσης διάσημων φίλων του. Που αποκαλύπτει καθημερινές συμπεριφορές, αδυναμίες και μικρότητες, σπανιότερα τις μεγαλειώδεις εκδοχές τους, ενώ μεγάλη «ζήτηση» έχουν και τα χρόνια της ανέχειας. Είναι αυτά που καλλιεργούν ένα είδος «εκδικητικής λατρείας» του κοινού για τα είδωλά του. Σαν να παίρνει μυστική ρεβάνς. Η πληροφορία ότι ο δυνατός και περιούσιος έχει ρωγμές και αδυναμίες, έχει βιώσει τον αποκλεισμό και έχει αναμετρηθεί με τη στέρηση, μειώνει την απόσταση μεταξύ «διασήμων» και «μαχητών» (για να χρησιμοποιήσουμε τη σύγχρονη τηλεοπτική γλώσσα). Αυτή η εικονική προσέγγιση φέρνει τον σταρ στα μέτρα μας αλλά, ταυτόχρονα, μεγεθύνει τη λατρεία. Είναι ελπιδοφόρα και ανακουφιστική. Γιατί το «είναι κι αυτός σαν εμάς» θεμελιώνει και το αντίστροφο. «Μπορούμε κι εμείς να γίνουμε σαν κι αυτόν». Κι ας μη γίνουμε ποτέ. Για την οιονεί δυνατότητα που μας δίνει όμως, τον αγαπάμε περισσότερο.
Ενας σταρ όμως, κάποιος που έχει ξεχωρίσει ακόμη και από τους μέσους όρους της διασημότητας, μπορεί να είναι ένας από εμάς, αλλά δεν είναι ένας σαν εμάς. Ούτε καν σαν τον συνάδελφό του που έκανε μια μετριοπαθή καριέρα. Ο Κουίνσι Τζόουνς δεν είναι μόνο ένας ιδιοφυής παραγωγός, η Μέριλιν Μονρόε δεν ξεχώρισε από τις ξανθές στάρλετ των αρχών της δεκαετίας του 1950 επειδή ήταν απλώς πιο όμορφη, ούτε ο Μάικλ Τζάκσον από τους σύγχρονούς του επειδή έκανε καλύτερο moonwalking. Οι εσωτερικές συγκρούσεις, οι τρικυμίες και οι θύελλες του μυαλού και της ψυχής τους δημιουργούν κραδασμούς που, ασυνείδητα, πιάνουν οι παλμογράφοι του κοινού. Γι’ αυτό, ας μην κρίνουμε τις ιδιωτικές τους ζωές με τα δικά μας μέτρα. Δεν είναι σίγουρο ότι ένας ανταριασμένος άνθρωπος θα γίνει μεγάλος σταρ. Είναι όμως σίγουρο ότι ένας τέτοιου βεληνεκούς σταρ δεν μπορεί παρά να είναι ένας ανταριασμένος άνθρωπος. Τα μετριοπαθή άτομα κάνουν μετριοπαθείς καριέρες.
