Την ώρα που η Ελλάδα χάνεται για μια ακόμα φορά στη δίνη της σκανδαλολογίας, στην Ευρώπη ετοιμάζονται για την επόμενη μέρα. Σε όλα τα επίπεδα. Η χώρα μας απλώς κάποια στιγμή θα το καταλάβει με μεγάλη καθυστέρηση και θα τρέχει να προλάβει, ως συνήθως. Παράδειγμα:

Εχετε σκεφτεί ποτέ ότι η διαμόρφωση του χρόνου εργασίας θα μπορούσε να γίνεται από τους εργαζομένους και όχι από τους εργοδότες; Κάτι τέτοιο σήμερα φαίνεται αδύνατο. Ομως και σε αυτό το μέτωπο η μετατόπιση ξεκίνησε και μάλιστα από την Ευρώπη, και πιο συγκεκριμένα από τη Γερμανία όπου συνέβη το εξής:

Επειτα από δέκα χρόνια διαπραγμάτευσης και πολλή γκρίνια, οι εργοδότες και τα συνδικάτα της βιομηχανίας μετάλλου και της βιομηχανίας ηλεκτρικού ρεύματος στο Baden-Wuerttemberg υπέγραψαν νέα συλλογική σύμβαση. Η εν λόγω προβλέπει μια αύξηση μισθών 4,3% από τον Απρίλιο και το δικαίωμα να μειώσει το πλήρες ωράριο μέχρι 28 ώρες την εβδομάδα για μέγιστο διάστημα δύο ετών. Επομένως, οι εργαζόμενοι θα μπορούν να δουλεύουν έως και 10 ώρες λιγότερο κάθε εβδομάδα, με μεγαλύτερη ευελιξία.

Τι καταλαβαίνουμε απ’ αυτό; Οτι στη Γερμανία του 2018 υπάρχει μία καθαρή κοινωνική πρόοδος που πρέπει να εμπνεύσει και τους υπόλοιπους. Μία χώρα, που για τους Ελληνες είναι η χώρα η οποία έχει ορίσει ως δόγμα τη λιτότητα, μας δείχνει ότι ο αγώνας του χθες για την ανταγωνιστικότητα είναι η πλήρης απασχόληση του σήμερα και η άνοδος των αμοιβών του αύριο. Διότι δεν πρόκειται απλά για μία συμφωνία α λα γερμανικά όπου τα συνδικάτα και οι εργοδότες προτιμούσαν τις παραχωρήσεις από τη σύγκρουση, αλλά για να είναι καλύτερη η ζωή των εργαζομένων.

Γιατί η ευελιξία δίνει στους εργαζομένους ένα μεγάλο αγαθό, τον μεγαλύτερο έλεγχο της ιδιωτικής τους ζωής. Εάν θέλει κάποιος να δουλέψει περισσότερο και να πληρώνεται αντιστοίχως, θα μπορεί να το κάνει, όπως και το αντίθετο. Το συμπέρασμα: Από σήμερα ο σκοπός των διαπραγματεύσεων των γερμανικών συμβάσεων δεν είναι μόνο ο μισθός αλλά και η ικανότητα του εργαζομένου να διαχειρίζεται τη ζωή του. Ολα αυτά –να το θυμηθείτε –θα συμβάλουν στην ενίσχυση της εγχώριας ζήτησης για καταναλωτικά αγαθά συνολικά στη χώρα –καθώς η συμφωνία αυτή θα εφαρμοστεί και σε άλλα κρατίδια της Γερμανίας –και θα αποτελέσει στοιχείο ανάπτυξης στη Γερμανία καθώς και στην Ευρώπη συνολικά. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι η Ελλάδα της κρίσης είναι περίπου 50 χρόνια πίσω και, αν συνεχίσει έτσι, θα μείνει ακόμα περισσότερο.

Τελευταία Νέα