Σύμφωνα με τα πρόσφατα στατιστικά στοιχεία, ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι στον κόσμο υποσιτίζονται. Επίσης, 1,2 δισ. του παγκόσμιου πληθυσμού ζουν σε παραγκουπόλεις με πολύ κακές έως άθλιες συνθήκες. Για τους ανθρώπους αυτούς κανείς δεν ενδιαφέρεται, κανείς δεν ανησυχεί σοβαρά και κανείς δεν κάνει κάτι. Εννοώ κανείς από τους μεγάλους. Πρόεδροι, πρωθυπουργοί, θρησκευτικοί ηγέτες, δικτάτορες, στρατηγοί και γενικά οι άνθρωποι της εξουσίας λένε λόγια καλά για τους φτωχούς αυτού του κόσμου, αλλά εκεί, στα λόγια, τελειώνει και το ενδιαφέρον τους.

Υπάρχουν, όμως, και οι επιχειρηματίες που στην κατάσταση της παγκόσμιας φτώχειας βλέπουν μια ευκαιρία για κέρδος. Πριν από λίγες ημέρες παρακολουθούσα τη συνέντευξη ενός νεαρού ολλανδού επιχειρηματία, ο οποίος έλεγε ότι υπάρχουν εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι που υποσιτίζονται και ο αριθμός τους θα αυξάνεται καθώς θα αυξάνεται και ο πληθυσμός. Τώρα η Γη έχει 7,5 δισ. ανθρώπους και σε τρεις δεκαετίες θα έχει 9 δισ. Υποστήριζε, επίσης, ότι ο κόσμος αυτός δεν μπορεί να τραφεί με τους υφιστάμενους πόρους της Γης όπως τους χρησιμοποιούμε τώρα. Για το αδιέξοδο το οποίο, κατά τη γνώμη του, υπάρχει και το οποίο θα ενταθεί πρότεινε μια λύση: την καλλιέργεια σκουληκιών για τροφή. Νομίζω πως τέτοιες φάρμες σκουληκιών ήδη υπάρχουν.

Αρχικά, η ιδέα αυτή μου δημιούργησε ένα περίεργο αρνητικό συναίσθημα, δηλαδή μια σιχαμάρα, το οποίο όμως αμβλύνθηκε όταν σκέφτηκα ότι σε πολλά μέρη οι άνθρωποι τρώνε αρουραίους, ακρίδες, φίδια, βατράχια κ.λπ. Γιατί όχι και σκουλήκια; Εμείς δεν τρώμε αχινούς, έντερα και συκώτια κ.ά.;

Ο ολλανδός επιχειρηματίας έχει δίκιο. Ο πλανήτης δεν μπορεί να θρέψει ούτε τους 7,5 ούτε βέβαια τους 9 δισ. ανθρώπους. Οι πόροι του πλανήτη Γη δεν μπορούν να εξασφαλίσουν αξιοπρεπή διαβίωση σε περισσότερους από περίπου 3 δισ. ανθρώπους. Αυτό δείχνουν οι επιστημονικές μελέτες. Για να ζει ο σημερινός πληθυσμός με αξιοπρέπεια και χωρίς αρνητικές συνέπειες για το περιβάλλον πρέπει το μέγεθος της Γης να αυξηθεί κατά 50%, όπερ αδύνατον.

Το ερώτημα που αυθόρμητα γεννάται είναι τούτο: Γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται για το μέγεθος του παγκόσμιου πληθυσμού; Ούτε οι Κινέζοι πλέον, που είχαν κάνει μια ηρωική προσπάθεια μείωσης του πληθυσμού τους. Γιατί οι πολιτικές και θρησκευτικές ηγεσίες κλείνουν τα μάτια προσποιούμενες ότι δεν βλέπουν την επερχόμενη καταστροφή; Είναι αδιάφορες, ανίκανες και άτολμες ή υπάρχουν συμφέροντα που υπαγορεύουν αυτή την απραξία;

Διάβασα κάποτε ότι ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος θα γίνει για το νερό, όχι για το πετρέλαιο. Μήπως πρέπει να προσθέσουμε και το μπιφτέκι, έστω και από σκουλήκια;

Ο Θ.Π. Λιανός είναι ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Ε-mail: tplianos@aueb.gr

Τελευταία Νέα