Είναι κι αυτό μια εξέλιξη. Από τις εμφυλιακές παράτες, τα ραντεβού στα γουναράδικα και τους γερμανοτσολιάδες, φτάσαμε στα πάμπερς. Αλμα δεκαετιών. Δεν το λες και λίγο. Ο άλτης επιχαίρει που κατατρόπωσε τους αντιπάλους του, παραμερίζοντας όμως μια σημαντική λεπτομέρεια: να ελέγξει αν η προσπάθειά του είναι έγκυρη. Η επανάληψη του λάθους με διαφορά ενός έτους.
Πέρυσι, μια μέρα σαν τη σημερινή, ο άλτης συμμετείχε σε έναν ακόμα σημαντικό αγώνα. Ως μπόνους νίκης τού είχαν υποσχεθεί την εξόντωση όσων του ασκούσαν κριτική για τον τρόπο που αγωνιζόταν.
Ο αθλητής ήταν σε φόρμα και το έδειξε από τα πρώτα άλματα που επιχείρησε. Στρίμωξε τους αντιπάλους και πήρε μεγάλο προβάδισμα που προοιωνιζόταν μία ιστορικών διαστάσεων νίκη. Διέθετε ταλέντο αλλά όχι εμπειρία, που σε συνδυασμό με την οίηση τον έκαναν ευάλωτο.
Στην τελευταία του προσπάθεια λοιπόν, συγκέντρωσε όλες τις δυνάμεις του, έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε και πάτησε γερά στο έδαφος για να απογειωθεί προς τη δόξα.
Εφτασε μέχρι το χείλος του σκάμματος εντυπωσιάζοντας τα ετερόκλητα πλήθη που παραληρούσαν. Κι αυτός, χαμογελαστός, ακμαίος, δυνατός, φωτόλουστος, απολάμβανε την επιτυχία του.
Τότε κάποιος τόλμησε να διαλύσει το φάνταγμα ψιθυρίζοντάς του πως ο αγώνας δεν έχει τελειώσει και το άλμα του μπορεί να κριθεί άκυρο.
«Υπάρχει μια απόφαση των κριτών αμετάκλητη», άρχισε να φωνάζει δαιμονισμένα, προεξοφλώντας τον θρίαμβό του. Η απειρία που λέγαμε. Το άλμα δεν μετρήθηκε ποτέ, γιατί ο κριτής σήκωσε κόκκινη σημαία. Το πόδι του αθλητή είχε πατήσει πέρα από την μπροστινή κόχη της βαλβίδας και κρίθηκε άκυρο. Οι αντίπαλοί του τον προσπέρασαν στην τελευταία τους προσπάθεια και μια δυνάμει τεράστια νίκη μετατράπηκε σε ένα μικρό Βατερλώ για τον νεαρό οιηματία που πίστεψε πως οι κόκκινες γραμμές των κανόνων μπορούν να ρευστοποιηθούν. Το χειρότερο, αυτοί που θα εξολοθρεύονταν ως μπόνους για τη νίκη του συνεχίζουν να υπάρχουν, να τον ενοχλούν και να του θυμίζουν τον χαμένο αγώνα.
