Ο «Patron», τα ραντεβού στα βόρεια προάστια και οι φάκελοι με τα λεφτά

Είναι ένα συνηθισμένο, ανοιξιάτικο πρωινό του 2009. Η κρίση στην Ελλάδα ακόμη δεν είχε κάνει την εμφάνισή της, το χρήμα έρρεε άφθονο κι όπως έλεγαν οι θαμώνες πασίγνωστου καφέ των βορείων προαστίων, «οι επιχειρηματίες ακόμη έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα». Εκείνο το πρωινό, ο πιο τακτικός θαμώνας στο γνωστό στέκι όπου συχνάζουν πολλοί και επώνυμοι έπινε τον καφέ του μόνος. Ομως, όχι για πολύ. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα δεχόταν στο τραπέζι του την επίσκεψη ατόμων τα οποία του έκαναν παρέα για λίγη ώρα και στη συνέχεια έφευγαν κρατώντας έναν φάκελο.

Δεν ήταν το μοναδικό πρωινό κατά το οποίο οι θαμώνες στο καφέ έβλεπαν τον πασίγνωστο επιχειρηματία από τον χώρο του φαρμάκου να συνομιλεί κυρίως με μικρομεσαίους «επώνυμους» και να δίνει φακέλους. Από το 2008 μέχρι και πέρυσι ο bon viveur επιχειρηματίας, που λάτρευε τα ταξίδια και την τρυφηλή ζωή, ήταν τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα στο ίδιο στέκι, στο ίδιο τραπέζι και διάβαζε επισταμένως οικονομικές εφημερίδες, διακόπτοντας μόνο όταν εμφανίζονταν όσοι ήθελαν να τον χαιρετήσουν και να «συζητήσουν» κάτι μαζί του.

Εκείνοι που γνώριζαν τον επιχειρηματία τον αποκαλούσαν «Patron», δηλαδή «αφεντικό», αφού η φήμη που τον ακολουθούσε έλεγε ότι κάνει κουμάντο στον χώρο της φαρμακοβιομηχανίας κι ότι «ελέγχει» πολλούς και διάφορους.

Στο γνωστό στέκι ο «Patron» ήταν πάντα ευχάριστος συνομιλητής, συζητούσε για την πολιτική και οικονομική κατάσταση, για το ποδόσφαιρο, για τα ταξίδια που έκανε, αλλά σχεδόν ποτέ για τις business και τα deals που έκλεινε. Αυτές οι συζητήσεις γίνονταν μόνο χαμηλόφωνα με τους συνομιλητές που εμφανίζονταν κι εξαφανίζονταν μέσα σε λίγες ώρες.

Οι πελάτες του καφέ έβλεπαν γνωστά πρόσωπα να συνομιλούν με τον επιχειρηματία και στη συνέχεια να φεύγουν κρατώντας έναν φάκελο που γνώριζαν τι περιείχε. «Ηρθαν για το βδομαδιάτικο ή για οδηγίες» έλεγαν χαμηλόφωνα και κάπως σκωπτικά.

Μια άλλη κατηγορία άγνωστων επισκεπτών στο καφέ, οι φίλοι του επιχειρηματία εκτιμούσαν πως ανήκαν στον χώρο της υγείας, γιατροί κατά κύριο λόγο.

Ολοι τους, πάντως, έφευγαν ευχαριστημένοι από τη συνάντηση και με προσμονή για το επόμενο ραντεβού με τον «Patron». Αλλωστε, και φάκελος να μην υπήρχε, η συναναστροφή με ένα κορυφαίο στέλεχος της «χρυσής» αγοράς φαρμάκου έκανε τους συνομιλητές του να αισθάνονται ισχυροί. Και να θεωρούν δεδομένη τη στήριξη που θα τους προσέφερε «στη δύσκολη στιγμή».

Η σκηνή έμοιαζε με αμερικανική ταινία, στην οποία ο ταμίας μετρά χρήματα, τα τοποθετεί σε φακέλους και τα δίνει στους φίλους. Τους φίλους που «έπιναν νερό στο όνομά του» και αποθέωναν την επιχειρηματική του πορεία, τις επιτυχίες και τις εντυπωσιακές επιδόσεις του στο μάρκετινγκ.

Κι όλοι είχαν να λένε για τους ευγενικούς τρόπους του, για τον κοσμοπολίτη επιχειρηματία που ήξερε πώς να «ανταμείβει» τις καλές υπηρεσίες.

Ο επιχειρηματίας άλλωστε ήξερε πώς να κερδίζει τους συνομιλητές του, καθώς είχε εντρυφήσει στη γαλλική κουλτούρα και παιδεία.

Τα θεωρητικά «μυστικά» ραντεβού… σε κοινή θέα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «κοινωνικές συναναστροφές» ενός σημαντικού επιχειρηματία, με εξαιρετικές γνώσεις στο μάρκετινγκ και ακόμη μεγαλύτερες στην πολιτική επικοινωνία και στην εύρεση «διαύλων» στους χώρους άσκησης εξουσίας.

Ολα αυτά κράτησαν για σχεδόν μία δεκαετία. Το στέκι δεν άλλαξε ποτέ, οι θαμώνες τις πρωινές ώρες ήταν σχεδόν οι ίδιοι και το «αφεντικό» πάντα στο ίδιο τραπέζι με τους συχνούς επισκέπτες και τα φακελάκια στο σακάκι.

Στα χρόνια της κρίσης, πάντως, οι… κοινωνικές συναναστροφές είχαν αραιώσει και τον τελευταίο καιρό σχεδόν σταμάτησαν. Εκτός από το «αφεντικό» που παρέμεινε πιστός στα βόρεια προάστια και στον πρωινό καφέ. Αλλωστε ο χώρος της φαρμακοβιομηχανίας δεν είχε πλέον τόσο ενδιαφέρον, οπότε λογικό ήταν να αναζητήσει επαγγελματική διέξοδο σε άλλους τομείς. Αλλά πάντα θα μείνει χαραγμένη στο μυαλό των μόνιμων θαμώνων η εικόνα του να βγάζει τους φακέλους…