Ηταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενες οι παρενέργειες στα κόμματα από το σκάνδαλο Novartis. Ηταν αδύνατον το σκάνδαλο αυτό, και ακόμη περισσότερο ο επικοινωνιακός του χειρισμός, να μην επηρεάσουν με κάποιον τρόπο την πολιτική ζωή.
Αν όμως ήταν προβλέψιμες οι παρενέργειες, δεν σημαίνει ότι ήταν προβλέψιμο και το είδος τους. Δεν ήταν εύκολο να φανταστεί κανείς, για παράδειγμα, ότι στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο αχός του σκανδάλου θα προκαλούσε ένα κύμα επικρίσεων εις βάρος του αντιπροέδρου του κόμματος από στελέχη που φέρεται ότι ανήκουν στο περιβάλλον πρώην πρωθυπουργού και πρώην αρχηγού και ότι η νυν ηγεσία θα αντιδρούσε διαγράφοντας, τουλάχιστον προς το παρόν, ένα στέλεχος.
Εξίσου αν όχι περισσότερο δύσκολα θα φανταζόταν κανείς ότι στο κυβερνητικό στρατόπεδο θα διαμορφώνονταν τόσο γρήγορα δύο τάσεις σε ό,τι αφορά τη στάση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας απέναντι στα πολιτικά πρόσωπα που φέρεται ότι εμπλέκονται. Οτι σχεδόν πριν συμπληρωθεί μία εβδομάδα ο στενός πυρήνας της κυβέρνησης θα διχαζόταν ανάμεσα στους θιασώτες της σκληρής γραμμής και εκείνους που θεωρούν ότι τα στοιχεία είναι μάλλον μετέωρα.
Μένει να φανεί σε ποιο από τα δύο στρατόπεδα θα είναι πιο ισχυρές οι παρενέργειες. Το συμπέρασμα, ωστόσο, μπορεί να βγει από τώρα: όταν ανοίγει ο ασκός του Αιόλου οποιαδήποτε πρόβλεψη δεν είναι απλώς παρακινδυνευμένη. Είναι άτοπη. Και ο ασκός του Αιόλου άνοιξε χωρίς να ξέρει κανένας όχι μόνο πώς και πότε θα κλείσει, αλλά και τι και ποιους θα έχει παρασύρει ώς τότε στο διάβα του.
Τελευταία Νέα