Η αγορά είχε ήδη χτυπηθεί πολύ σκληρά από την κρίση όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Ακολούθησαν δύο εξίσου σκληρά χτυπήματα ως απόρροια της κυβερνητικής πολιτικής. Το ένα ήταν ο έλεγχος των κεφαλαίων που επιβλήθηκε στις τράπεζες το καλοκαίρι του 2015 και είχε δραματικές επιπτώσεις στη ρευστότητα. Το άλλο ήταν μια εξοντωτική υπερφορολόγηση, η οποία, όπως ήταν φυσικό, προκάλεσε νέα συσσώρευση χρεών στους επαγγελματίες.
Σε αυτές τις τραγικές συνθήκες η ρύθμιση των 120 δόσεων θα αποτελούσε μια βαθιά ανάσα για τους όλους εκείνους που έχουν δοκιμαστεί. Οπως φαίνεται όμως, ούτε αυτή τη ζωτικής σημασίας ανάσα θα μπορέσουν να πάρουν. Η ρύθμιση αποδεικνύεται ένα κλειστό σύστημα, στο οποίο έχουν πρόσβαση οι πολύ λίγοι, ενώ συγχρόνως αποκλείονται οι πολλοί. Από το ένα και πλέον εκατομμύριο των ενδιαφερομένων, λέει το ρεπορτάζ, είναι ζήτημα εάν θα μπορέσει να ρυθμίσει τις οφειλές του σε Δημόσιο και ασφαλιστικά ταμεία το ένα τρίτο.
Είναι το λιγότερο ότι μια κυβέρνηση που ομνύει στην ισότητα δημιουργεί οφειλέτες πολλών ταχυτήτων, ότι αποκτούν και τα χρέη ταξικό πρόσημο με πατρικίους που ευεργετούνται και πληβείους που καταδικάζονται στον αφανισμό. Το μείζον είναι ότι η αγορά παραμένει εγκλωβισμένη σε μια πολιτική που τη στραγγαλίζει. Και η αγορά δεν είναι μια αφηρημένη έννοια. Είναι οι άνθρωποί της. Οι οποίοι, ως επί το πλείστον, αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας. Κι αυτός είναι ένας επιπλέον λόγος για να μην τους εμπαίζει καμία κυβέρνηση.
