Ως χθες, δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που, μετά την έκρηξη αυτοσχέδιου μηχανισμού με γκαζάκια στα γραφεία της εταιρείας της Μαρέβας Γκραμπόφσκι, συζύγου του Κυριάκου Μητσοτάκη, θα ισχυρίζονταν δημοσίως ότι η ιδιοκτήτρια της εταιρείας «έχει δύο οφσόρ εταιρείες σε φορολογικούς παραδείσους, αυτό σε περιόδους κρίσης» κι ότι, ε, εντάξει, γκαζάκια βάλανε, δεν ήταν και τρομοκράτες. Χθες άκουσα με τα αυτιά μου αυτά, και άλλα χειρότερα, και μάλιστα από τον Δημήτρη Χρήστου, διευθυντικό στέλεχος της «Αυγής», της κομματικής εφημερίδας του ΣΥΡΙΖΑ που σε έναν βαθμό χρηματοδοτείται από το κυβερνών κόμμα της Αριστεράς –και στη μετοχική σύνθεση της οποίας συμμετέχει, επίσης, μια οφσόρ εταιρεία.
Καταρχήν, μια εμπρηστική ενέργεια εναντίον οποιουδήποτε είναι τρομοκρατική ενέργεια. Κατά δεύτερον, η κυρία Γκραμπόφσκι κατηγορείται μόνο από τα λαϊκά δικαστήρια της κυβέρνησης, με τον Πρωθυπουργό να απαγγέλλει στο Κοινοβούλιο το κατηγορητήριο. Αλλά αν δεν κάνω λάθος δεν έχουμε καθεστώς στο οποίο να δικάζουν λαϊκά δικαστήρια, ο τελευταίος που δικάστηκε και καταδικάστηκε σε τέτοια δίκη ήταν ο Μπιλ Κλίντον –αλλά ο Πρωθυπουργός δεν είχε κανένα πρόβλημα να αγκαλιάζεται μαζί του σε εκείνο το αλησμόνητο φροντιστήριο αγγλικών στο Ιδρυμα που έχει το όνομα του καταδικασμένου πρώην αμερικανού προέδρου.
Η κυρία Γκραμπόφσκι δεν κατηγορείται για οτιδήποτε από οποιοδήποτε κανονικό δικαστήριο ούτε έχει καταδικαστεί για οτιδήποτε. Κατά την αντίληψη, όμως, των λαϊκών δικαστηρίων, είναι γενικώς ένοχη, καθώς και ο σύζυγός της. Ως γενικώς ένοχη, ασφαλώς, περιμένει την τιμωρία του λαού, άλλωστε οι εκπρόσωποι της «λαϊκής οργής», κατά τη δήλωση του στελέχους της κομματικής εφημερίδας δεν έβαλαν τον εμπρηστικό μηχανισμό «σε κάποιο κατάστημα αλλά στα γραφεία της εταιρείας, που σημαίνει ότι δεν πάνε πελάτες εκεί για να πει κανείς ότι τρομοκρατούνται»! (Κάπως έτσι, σε μια άλλη τρομοκρατική ενέργεια, βρέθηκε στον δρόμο των τρομοκρατών ο μακαρίτης Θάνος Αξαρλιάν.)
Με λίγα λόγια: στέλεχος της επίσημης εφημερίδας του ΣΥΡΙΖΑ σχετικοποιεί μια τρομοκρατική ενέργεια. Και τη δικαιολογεί, υιοθετώντας το «κατηγορητήριο» του οργανωμένου παρακράτους. Δικαιολογεί, στέλεχος μιας κυβερνητικής εφημερίδας, ένα χτύπημα κατά της συζύγου του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Στο όνομα του κράτους, με κριτήρια που οι ιδεολόγοι της Αριστεράς θα τα αποκαλούσαν και σεξιστικά δρα η ελληνική τρομοκρατία: το σημερινό αριστερό παρακράτος.
