Δεν υπάρχει πιο θλιβερή ιστορία από τον δημόσιο καβγά των πάλαι ποτέ εθνικών ηρώων της άρσης βαρών και σήμερα παραγόντων της ομοσπονδίας του αθλήματος. Πρώτα τσακώθηκαν ο πρόεδρος της ομοσπονδίας Πύρρος Δήμας με τον ομοσπονδιακό προπονητή Βαλέριο Λεωνίδη –μιλάμε για δύο ολυμπιονίκες. Προχθές είχαμε τη συνέχεια αυτού του καβγά: αυτή τη φορά με τον πρόεδρο τα έβαλαν κάποια μέλη του ΔΣ, μεταξύ των οποίων είναι και ο επίσης κάποτε ολυμπιονίκης Λεωνίδας Σαμπάνης. Δεν είναι απλό να καταλάβεις ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, αν δεν ξέρεις πολύ καλά τα εσωτερικά της ομοσπονδίας. Το πράγμα είναι ωστόσο θλιβερό.

Πρόεδρος

Οι διαφωνούντες με τον πρόεδρο Πύρρο τού καταλογίζουν ότι από τη στιγμή που δουλεύει για την ομοσπονδία των ΗΠΑ και περνά τον καιρό του στην Αμερική δεν μπορεί να είναι συγχρόνως και πρόεδρος της ελληνικής ομοσπονδίας: αυτή είναι η βασική κατηγορία τους, η οποία καμουφλάρεται με λογιών λογιών δευτερεύουσες επιπλήξεις. Στην τελευταία τους ανακοίνωση του προσάπτουν ότι φταίει αυτός για το ότι αθλητές σιτίζονται στην ενορία της Καλλιθέας, ενώ τον κατηγορούν και για προσλήψεις ακριβοπληρωμένων δημοσιογράφων –σε κάθε παραγοντικό καβγά υπάρχουν πάντα και τέτοιοι. Από την άλλη ο Πύρρος, που δεν είναι άνθρωπος που μασάει τα λόγια του, μιλάει για ένα παρεάκι που του ασκεί κριτική χωρίς να αντιπροσωπεύει κανέναν και τους καλεί να κατεβάσουν ένα ψηφοδέλτιο στη Γενική Συνέλευση που προκηρύχτηκε για να δουν πόσοι συμμερίζονται τις απόψεις τους.

Δικαίωμα

Νομίζω πως οι κατηγορίες στον Δήμα είναι υπερβολικές: σίγουρα ένας πρόεδρος έχει το δικαίωμα ν’ αλλάξει έναν προπονητή και δεν είναι δυνατόν να ζητάς από κάποιον να μη δουλεύει, όταν η θέση του προέδρου μιας ομοσπονδίας είναι άμισθη. Από την άλλη, όμως, δεν μπορείς να χαίρεσαι παρακολουθώντας τέτοιου είδους καβγάδες ανάμεσα σε πρώην τεράστιους αθλητές.

Αθλητές

Το ακούω συχνά ότι στις ομοσπονδίες, ή ακόμα και στις ομάδες, είναι καλό να υπάρχουν πρώην αθλητές σε παραγοντικούς ρόλους: πολύ φοβάμαι, ωστόσο, ότι για να μπορούν αυτοί να μακροημερεύσουν και να προσφέρουν δεν πρέπει να κατέχουν τη θέση του προέδρου. Δεν πρέπει να το κάνουν, όχι γιατί η θέση απαιτεί τεράστιες ειδικές γνώσεις που τους λείπουν (κανείς δεν γνωρίζει τα μυστικά ενός σπορ καλύτερα από τους αθλητές…), αλλά γιατί η θέση αυτή φέρνει προβολή και δυστυχώς στην Ελλάδα η προβολή αυτή τυφλώνει –πολύ συχνά από ζήλεια. Σε όλες τις περιπτώσεις που εμφανίστηκαν στις προεδρικές θέσεις μεγάλοι αθλητές, αργά ή γρήγορα κάποιοι άλλοι αθλητές εμφανίστηκαν ως δημόσιοι κατήγοροι: πάντα, όταν τους άκουγα, πίστευα πως η κριτική τους βασιζόταν στο περίφημο «γιατί αυτός και όχι εγώ;», που έχει διαλύσει οικογένειες. Οποιο κι αν είναι το κύρος ενός αθλητή και όσο μεγάλη κι αν είναι η προσφορά του στο άθλημα, πάντα θα υπάρχει ένας πρώην συναθλητής του που θα πιστεύει πως άνετα θα μπορούσε να είναι στη θέση του.

Σχέση

Σε όλες αυτές τις ιστορίες υπάρχει κάτι παράξενο που μόνο ίσως η ψυχανάλυση θα μπορούσε να εξηγήσει: όλα ξεκινάνε από την περίεργη σχέση που έχει ο αθλητής με τον παράγοντα –μια σχέση, που συχνά συμβαίνει να είναι ένα είδος ψυχαναγκαστικής συνύπαρξης, μια κοινή πορεία αμοιβαίας δυσπιστίας. Για τους πιο πολλούς αθλητές ο παράγοντας είναι κάτι σαν αναγκαίο κακό –πρέπει να υπάρχει, αν και οι ίδιοι θα προτιμούσαν να μην υπήρχε. Ετσι όταν ένας αθλητής γίνεται παράγοντας, πόσω μάλλον πρόεδρος, μπορεί να ποντάρει σε όλους, αλλά όχι στους παλιούς του συναθλητές: για αυτούς, αυτό που κάνει, δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Και σίγουρα δεν είναι κάτι που οι ίδιοι δεν θα μπορούσαν να το κάνουν καλύτερα.

Εκστρατεία

Η περίπτωση του Πύρρου Δήμα είναι ενδεικτική. Ο Πύρρος δεν έκανε κάποιου τύπου φαραωνική προεκλογική εκστρατεία για να γίνει πρόεδρος της ομοσπονδία. Τον φώναξαν να αναλάβει το 2008, όταν δεν υπήρχε κανείς άλλος πρόθυμος: θυμίζω ότι το άθλημα είχε ουσιαστικά διαλυθεί μετά το τεράστιο σκάνδαλο ντόπινγκ που είχε ως αποτέλεσμα τη φυγή του ομοσπονδιακού προπονητή Χρήστου Ιακώβου και την τιμωρία σχεδόν του συνόλου των αθλητών της εθνικής ομάδας. Δέκα χρόνια αργότερα η άρση βαρών δεν έχει τις μεγάλες επιτυχίες τις δωδεκαετίας 1992 – 2004, αλλά τουλάχιστον οι αθλητές της δεν ντροπιάζουν τη χώρα. Προφανώς επειδή δεν υπάρχουν χρήματα είναι δύσκολο να βγουν πρωταθλητές κι αυτό μοιάζει να το αναγνωρίζουν κι όσοι τσακώνονται δημοσίως με τον Δήμα. Αλλά και σε συνθήκες παρακμής η διοίκηση μιας ομοσπονδίας φαίνεται ότι είναι μια ωραία μπίζνα. Ειδικά αν δεν έχεις να κάνεις και κάτι άλλο.

Κυβέρνηση

Ο Δήμας δεν είναι αρεστός και στην κυβέρνηση λόγω των πολιτικών του επιλογών. Δεν αποκλείω κάποιοι να προσπαθούν να του κάνουν τη ζωή δύσκολη και για αυτό: ωραίο δεν το λες. Αλλά το αληθινά θλιβερό είναι οι καβγάδες με όσους κάποτε μοιράστηκε δόξα. Την οποία κανείς δεν μισεί, ως γνωστόν…

Τελευταία Νέα