Ο Πρωθυπουργός υιοθέτησε την εκτίμηση του ακατονόμαστου μάρτυρα ότι υπήρξε δημοσιονομική ζημιά 23 δισεκατομμυρίων από το «πάρτι με τα φάρμακα» –ας τη δεχθούμε και εμείς προσωρινά, έως ότου κάποιοι αρμοδιότεροι αποφανθούν για το κόστος του «πάρτι των φαρμάκων». Τις εκτιμήσεις όμως εξαιρετικά αρμοδίων που ανεβάζουν το κόστος των τυχοδιωκτισμών του 2015 στα 100 ή και 200 δισεκατομμύρια (χθες, ο Τόμας Βίζερ), ούτε να τις ακούσει δεν θέλει. Επιπλέον, υπερασπίστηκε τη Δικαιοσύνη απέναντι στις καταγγελίες περί «κουκουλοφόρων μαρτύρων», όταν όλοι θυμόμαστε πάρα πολύ καλά πόσες καταγγελίες εκπορεύτηκαν από την κυβέρνηση όταν εκδίδονταν αποφάσεις που δεν τη βόλευαν –όπως και τον εκβιασμό που είχε ασκηθεί σε αντιπρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας με τη δημοσίευση υποκλαπέντων προσωπικών email του.

Με άλλα λόγια, δεν δικαιούται ο Πρωθυπουργός να παριστάνει τον προστάτη της Δικαιοσύνης ούτε τον προστάτη του δημοσίου χρήματος. Το πρόβλημα όμως είναι ότι το ίδιο ισχύει και για τους περισσότερους πολιτικούς αντιπάλους του.

Θα πει κανείς, για τα 100 ή 200 δισεκατομμύρια του 2015, ότι δεν τα έβαλε στην τσέπη του ο Πρωθυπουργός ή κάποιος υπουργός, ούτε δωροδοκήθηκαν για να μας τα φορτώσουν, όπως προφανώς έχει συμβεί με την υπόθεση των φαρμάκων. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ διέπραξε αυτό το έγκλημα κατά του κράτους και της κοινωνίας αρχικά για να κερδίσει την εξουσία και στη συνέχεια για να την κρατήσει. Αθωώθηκε από τις εκλογές, είναι η απάντηση –αλλά ήξεραν οι εκλογείς το 2015 ότι η πολιτική που υπερψήφιζαν μπορεί να κόστιζε 100 δισεκατομμύρια; Τους είχε προειδοποιήσει ο Αλέξης Τσίπρας ότι ποντάρει 100 δισ. στη ρουλέτα ώστε να μπορεί να ισχυριστεί, το εξίσου κυνικό και γελοίο με το «μαζί τα φάγαμε», «μαζί τα χάσαμε»; Μου φαίνεται, άλλα έλεγε.

Μίλησε για ηθική ο Πρωθυπουργός –είναι άραγε ηθικότερο να ληστεύεις τους υπηκόους σου χάριν της εξουσίας από το να τους ληστεύεις για να πλουτίσεις; Γιατί η θέληση για δύναμη και εξουσία είναι ηθική, ακόμα και όταν είναι καταστροφική, ενώ η επιθυμία του χρήματος είναι ανήθικη; Μήπως αυτό δείχνει επιθυμία ελέγχου και της πολιτικής εξουσίας και του χρήματος; Είναι ηθικό να κάνεις προανακριτική επιτροπή για τους «2+8» και όχι για τον ένα και μοναδικό Πάνο Καμμένο; Ή να προσφέρεις ασυλία στη βουλευτή σου Ελένη Αυλωνίτου για αδίκημα που διέπραξε πριν εκλεγεί;

Οσες ηθικολογίες και αν συσσωρεύσει ο Πρωθυπουργός, δεν θα φθάσουν στο ύψος της περιφρόνησης που τρέφει για τους κανόνες, το κράτος δικαίου και το δημόσιο συμφέρον. Ξανά δυστυχώς, το ίδιο ισχύει και για τους περισσότερους αντιπάλους του.

Τελευταία Νέα