Τα κόμικς της Marvel μπορεί να καταπιάνονται με αφροαμερικανούς σούπερ ήρωες (οι οποίοι, όπως είναι φυσικό, κάνουν και το πέρασμά τους στον κινηματογράφο –πουλάει ακόμα αυτή η ιστορία), το σινεμά όμως, όπως και να το κάνουμε, τους έχει προλάβει. Χρειάστηκαν ασφαλώς πολλά χρόνια από τη γέννηση της έβδομης τέχνης για να φτάσουμε μέχρι τον Σίντνεϊ Πουατιέ της «Ζούγκλας του Μαυροπίνακα» (1955), και καμιά δεκαπενταριά ακόμα μέχρι να απολαύσουμε τέτοιους δυναμικούς ήρωες στο σινεμά, όπως η παράδοση που άφησε πίσω του το λεγόμενο ρεύμα του Blaxploitation είναι εκείνη την οποία σήμερα το Χόλιγουντ προσπαθεί να «αρμέξει». Καλό είναι όμως να θυμόμαστε πως τέτοιου είδους δράσεις ξεκινούν πάντα εκτός κυκλώματος. Ακολουθούν έξι ταινίες που, με τον τρόπο τους, άφησαν ένα μονοπάτι που οδηγεί μέχρι και στον «Μαύρο πάνθηρα», ο οποίος προβάλλεται ήδη από την Πέμπτη στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες. Η ταινία, σε σκηνοθεσία Ράιαν Κούγκλερ, ακολουθεί τον T’Challa, που μετά τον θάνατο του πατέρα του, του βασιλιά της Wakanda –ενός τεχνολογικά ανεπτυγμένου, απομονωμένου αφρικανικού κράτους -, επιστρέφει στην πατρίδα του για να πάρει τη θέση του στον θρόνο.
1 «Sweet Sweetback’s Baadasssss Song» (1971)
Ενάντια στον νόμο
Ο σπουδαίος ηθοποιός και σκηνοθέτης Μέλβιν Βαν Πιμπλς είχε ήδη ένα συμβόλαιο με την Κολούμπια για τη χρηματοδότηση τριών ταινιών όταν τους πρότεινε ένα σενάριο με πρωταγωνιστή έναν αφροαμερικανό ήρωα κόντρα στον νόμο, τον οποίο φυσικά εκπροσωπούσαν λευκοί αστυνομικοί. Οχι μόνο δεν κατόρθωσε να τους πείσει, αλλά δεν βρήκε και κανέναν υποστηρικτή σε ολόκληρο το κινηματογραφικό κύκλωμα. Ετσι, αποφάσισε να τη γυρίσει και να τη διανείμει εξ ολοκλήρου με δικά του λεφτά. Τη σκηνοθέτησε, έγραψε το σενάριο, ανέλαβε το μοντάζ, πρωταγωνίστησε, και στο τέλος την ολοκλήρωσε χάρη στον Μπιλ Κόσμπι που του προσέφερε 50.000 δολάρια. Τη (δική του) μουσική εκτέλεσαν οι Earth, Wind & Fire και, για να μαζέψει ακόμα περισσότερα χρήματα, εξέδωσε το soundtrack πριν κυκλοφορήσει το φιλμ, που έκανε πάνω από τέσσερα εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις, αλλάζοντας μια για πάντα τον αμερικανικό κινηματογραφικό χάρτη.
2. «Shaft» (1971)
Το σάουντρακ του Αϊζαακ Χέιζ
Αμέσως τα στούντιο μυρίστηκαν χρήμα και έτσι, η Metro Goldwyn Meyer βρήκε μια αστυνομική ιστορία του Ερνεστ Τάιντιμαν, άλλαξε το… χρώμα του κεντρικού ήρωα (που ήταν λευκός!), προσέλαβε μια διαφημιστική εταιρεία με αφροαμερικάνικο target group (η οποία και συμβούλεψε το στούντιο να «παίξει» στο έπακρο τη φυλετική ρητορική της «μαύρης δύναμης») και έτσι προέκυψε μια μεγάλη εμπορική επιτυχία. Ο Ρίτσαρντ Ράουντρι ήταν ομολογουμένως επιβλητικός, αλλά ήταν το εκπληκτικό soundtrack του Αϊζαακ Χέιζ που λειτούργησε καταλυτικά. Οχι τυχαία, ακούγεται ακόμα και σήμερα. Γυρίστηκε και ένα ριμέικ το 2000 με πρωταγωνιστή (ποιον άλλο;) τον Σάμιουελ Τζάκσον.
3. «Coffy» (1972)
Η στιγμή της Παμ Γκρίερ
Οπως βλέπετε, συνεχίζουμε με ταινίες που παίρνουν τον τίτλο τους από το όνομα του κεντρικού ήρωα –ή καλύτερα της κεντρικής ηρωίδας, όπως συμβαίνει εδώ: Η Παμ Γκρίερ ξεπαστρεύει έναν έναν τους εμπόρους ναρκωτικών που λυμαίνονται την περιοχή της (και που ευθύνονται για τον θάνατο της πολυαγαπημένης της αδελφής) και γίνεται σταρ, έστω και για λίγα χρόνια. Θα την ανασύρει από την αφάνεια όμως ο Κουέντιν Ταραντίνο, χρίζοντάς την πρωταγωνίστρια στο «Τζάκι Μπράουν» του 1997 (με διαφορά, ό,τι καλύτερο σκηνοθέτησε ποτέ).
4. «Blackula» (1973)
Ο μαύρος Δράκουλας
Νομίζω πως από τον τίτλο και μόνο έχετε «πιάσει» περί τίνος πρόκειται. Ενας αφρικανός πρίγκιπας λοιπόν δέχεται την επίσκεψη ενός αιμοδιψούς βρικόλακα που τον μετατρέπει σε βαμπίρ, και έτσι ο Μπλάκουλα φτάνει στο Λος Αντζελες αναζητώντας ζωές, αλλά και τη μεγάλη του αγάπη. Πιο μελαγχολικό απ’ ό,τι φαντάζεστε (παρά την κιτς αισθητική), γνώρισε και ένα σίκουελ με τίτλο «Scream Blackula Scream». Τον ήρωα εδώ ενσαρκώνει ο Γουίλιαμ Μάρσαλ.
5. «48 ώρες» (1982)
Ο σταρ Εντι Μέρφι
Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των 80s και η ταινία που έκανε σταρ τον Εντι Μέρφι. Σκηνοθετημένη επιδέξια από τον σπουδαίο Γουόλτερ Χιλ, αποτέλεσε μια από τις πρώτες προσπάθειες για αστυνομική κομεντί αταίριαστων χαρακτήρων (ο μονόχνοτος αστυνομικός Νικ Νόλτε που αναγκάζεται να συνεργαστεί με τον αφροαμερικανό μικροκακοποιό Μέρφι) και είχε τόσο μεγάλη επιτυχία που οδήγησε τον πρωταγωνιστή στο δικό του περιπετειώδες franchise: τον «Μπάτσο του Μπέβερλι Χιλς». Ακολούθησε και εδώ ένα σίκουελ («Αλλες 48 ώρες»), δυστυχώς όχι και τόσο πετυχημένο.
6. «Blade» (1998)
Και βρικόλακας και κόμικ
Οταν η μητέρα του Μπλέιντ δαγκώθηκε από βρικόλακα λίγο πριν τον γεννήσει, δεν γνώριζε πως θα έδινε στον γιο της ένα σπάνιο δώρο με τον θάνατό της: Ολα τα καλά στοιχεία των βρικολάκων μαζί με τα καλά στοιχεία των ανθρώπων. Γνήσιος απόγονος όλων των ταινιών που προαναφέραμε: Και απόκληρος, και μοναχικός, και δίκαιος, και αφροαμερικανός, και βρικόλακας, και κόμικ! Επρόκειτο για έναν εκ των λιγότερο γνωστών ηρώων της Marvel, που όμως ευτύχησε στο πρόσωπο του Γουέσλι Σνάιπς. Ο καλός ηθοποιός «σφράγισε» με την προσωπικότητά του τον χαρακτήρα. Το δε πρώτο σίκουελ της σειράς, το σκηνοθέτησε ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο του «Σχήματος του νερού», που επίσης προβάλλεται αυτές τις μέρες (και είναι εξαιρετικό).
