Τι σημαίνει το τρέξιμο για μένα; Πολλά και σημαντικά, αλλά κυρίως τρόπος να ζει κανείς. Εξάλλου, είναι μία συνήθεια που κρατάει δεκαετίες. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου τρέχω. Ομως από την ηλικία των 12 ήταν που συνειδητοποίησα ότι δεν είναι απλά μία δραστηριότητα, αλλά μία διαδικασία που εξωτερικεύει την ενέργεια που υπάρχει μέσα μας κι εκείνη γυρνά πίσω με προστιθέμενη αξία, που είναι είτε μια καλύτερη φυσική κατάσταση είτε μια καλύτερη διάθεση, είτε, τελικώς, μια καλύτερη ζωή.

Το βασικό πεδίο δραστηριότητάς μου, όταν έκανα προπόνηση στα νιάτα μου, ήταν οι ταχύτητες (και τα άλματα). Εκρηκτικότητα, αδρεναλίνη, υγιής συναγωνισμός. Στιγμές γεμάτες ένταση και συγκίνηση. Ξεκίνησα στον Εθνικό Αθηνών, πέρασα από τον Πανιώνιο και κατέληξα στον Παναθηναϊκό προπονούμενος στο Καλλιμάρμαρο. Σε εποχές που ο στίβος του ήταν στρωμένος με καρβουνόχωμα (1982-86), ενώ η κυρίως προπόνηση γινόταν στο πέταλο από πάνω, στον λόφο του Αρδηττού. Ενα περιβάλλον ιδανικό, σε άμεση επαφή με τη φύση, αλλά και σε ένα χώρο ιστορικό.

Σταμάτησα την προπόνηση με πρόγραμμα μετά τις σπουδές, στη στρατιωτική θητεία και με την επιστροφή από αυτή, μπαίνοντας στην αγορά εργασίας. Παράλληλα όμως, άρχισα την ορειβασία. Κάποιοι σοβαροί οικογενειακοί λόγοι με απέκοψαν από το τρέξιμο τελείως για ένα διάστημα, κατά το οποίο η φυσική κατάσταση ακολούθησε την αντίστοιχη ψυχολογική. Και σε μια ανάβαση στον Ολυμπο, όπου διαπίστωσα ότι δεν ήμουν αυτός που ήξερα σαν φυσική κατάσταση, γνώρισα κάποιον ο οποίος στα πενήντα του σχεδόν ανέστρεψε τη φθίνουσα πορεία του και μου υπενθύμισε ότι το σώμα μας έχει μνήμη.

Αμέσως μετά ξεκίνησα πάλι την προπόνηση που γνώριζα πολύ καλά να κάνω. Στον ίδιο αγαπημένο χώρο, το Καλλιμάρμαρο, έχοντας πια ήδη δημιουργήσει οικογένεια, όσο γινόταν ανάμεσα στο πρόγραμμα της καθημερινότητας για 2-3 φορές την εβδομάδα. Η αίσθηση ήταν κορυφαία! Ξαναένιωθα αυτή τη μαγική διαδραστικότητα του κορμιού με το έδαφος. Εξω, στον ανοιχτό ορίζοντα και τον αέρα. Παράλληλα, η φυσική κατάσταση βελτιωνόταν διαρκώς, μπορούσα να ακολουθήσω τους φρενήρεις ρυθμούς στο παιχνίδι των παιδιών μου και ένιωθα μια ευεξία ακατανίκητη. Ετρεχα πάλι στους Γύρους της Αθήνας και μπορούσα να φωτογραφίζω –μιας και είμαι φωτογράφος –για ατελείωτες ώρες. Και κάποια στιγμή, από τα 35 και μετά έπαιρνα μέρος στους αγώνες των βετεράνων του στίβου πια…

Η προπόνηση στις ταχύτητες σταμάτησε κάπου στα 47. Ηταν πια καιρός, μιας και πρόκειται για μία άσκηση που καταπονεί τις αρθρώσεις και το μυοσκελετικό. Ξεκίνησα να τρέχω 5-6 χιλιόμετρα από 2-3 φορές την εβδομάδα. Αυτό σε πείσμα της άποψης κάποιου ορθοπεδικού που «διέγνωσε» οστεοαρθρίτιδα και μου πρότεινε να σταματήσω να τρέχω. Αυτό βεβαίως δεν γινόταν, οπότε συνέχισα να κάνω αυτό που ήξερα μια ζωή. Ενώ παράλληλα, συνέχισα την ορειβασία. Και η… οστεοαρθρίτιδα μπήκε στο ντουλάπι.

Η δουλειά του φωτογράφου είναι απαιτητική σωματικά. Το τρέξιμο όμως είναι το φάρμακο. Και εξασφαλίζει ότι το σώμα μπορεί να είναι λειτουργικό απέναντι στις απαιτήσεις αυτές και στα 52. Πλέον, το τρέξιμο είναι το φάρμακό μου, η επαφή με την ενδοσκόπηση κατά τη διάρκειά του και η βαλβίδα εκτόνωσης από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Αν κάποιος με ρωτήσει αν αξίζει να βάλει στο πρόγραμμά του το τρέξιμο, θα του απαντήσω με ένα απόλυτο ΝΑΙ! Για όλους εκείνους τους λόγους που το κάνουν πολύτιμο στην υγεία μας. Σωματική και ψυχική.

Ο Σωτήρης Παπαδήμας είναι 52 ετών,

φωτογράφος (www.photomoments.gr)