Οι σύλλογοι δεν είναι τίποτα παραπάνω από κλάσματα. Ο αριθμητής είναι η πραγματική αξία τους και ο παρονομαστής η αξία που νομίζουν πως έχουν. Η τιμαριθμοποίηση της έπαρσής τους τοποθετείται στον παρονομαστή, μειώνοντας εν τέλει την αξία του κλάσματος, δηλαδή του ίδιου του συλλόγου.
Εγινε η κλήρωση του Κυπέλλου και οι Δικέφαλοι ΑΕΚ και ΠΑΟΚ καταστρώνουν τα σχέδιά τους για τον τελικό σαν να μην υπάρχουν η Λάρισα και ο Πανιώνιος, ομάδες τις οποίες θα κληθούν να αντιμετωπίσουν στα ημιτελικά. Η μεγαλειώδης ποδοσφαιρική οίηση αποκαλύπτει την έλλειψη σεβασμού στο ίδιο το παιχνίδι και τους κανόνες του. Ο εκπρόσωπος του ΠΑΟΚ Δημοκράτης Παπαδόπουλος ήθελε να κρυφτεί αλλά δεν μπορούσε.
Οταν ρωτήθηκε για το Καυτανζόγλειο και την πιθανότητα να γίνει εκεί ο τελικός, είπε πως «σε αυτές τις δύο ομάδες αξίζει ένας τελικός με πολύ κόσμο από τη μία και την άλλη πλευρά και να γίνει ένα ωραίο παιχνίδι». Φυσικά εννοούσε την ομάδα του και την ΑΕΚ. Πήγε να το σώσει προσθέτοντας «εφόσον προκριθούν αυτές οι δύο ομάδες».
Η νίκη ως δεδομένο, θεωρείται πλέον ένα μέσο κολακείας του λαϊκού αισθήματος. Το πιο επικίνδυνο ωστόσο είναι η εδραίωση της πεποίθησης της πάση θυσία νίκης. Πρόκειται για ένα ατόπημα τεραστίου μεγέθους γιατί υποκρύπτει γενεσιουργά αίτια βίας. Ας το έχουν κατά νου οι πράττοντες.
