Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι τα αυταρχικά καθεστώτα δεν δηλητηριάζουν μόνο τις χώρες που κυβερνούν. Πολλές φορές, και ακριβώς για να αποκτήσουν ερείσματα στο εσωτερικό, προκαλούν μείζονες κρίσεις εκτός συνόρων. Η Ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται σήμερα με τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Ο τούρκος πρόεδρος είναι ο αρχιτέκτονας της διολίσθησης της Τουρκίας στον αυταρχισμό. Και απέναντι στον κίνδυνο να βρει απέναντί του τους καταπιεσμένους τούρκους πολίτες, καταφεύγει σε λεονταρισμούς στη διεθνή σκηνή.
Κάτω από αυτό το πρίσμα θα πρέπει να ιδωθεί και η πρόκληση στα Ιμια. Εχοντας ανοίξει μέτωπο με τους Κούρδους στη Συρία και μετρώντας ήδη τους πρώτους νεκρούς στρατιώτες, ο τούρκος πρόεδρος καταφεύγει σε αντιπερισπασμούς. Για να φανεί ισχυρός στα μάτια της τουρκικής κοινής γνώμης, απειλεί τις ΗΠΑ με «οθωμανικά χαστούκια», τη χώρα μας με πολεμικές συρράξεις και την ΕΕ με την ακύρωση της συμφωνίας για τους μετανάστες. Βρυχάται όχι για να τον ακούσουν η Αθήνα, οι Βρυξέλλες ή η Ουάσιγκτον, αλλά και ένας λαός που υποφέρει πλέον τα πάνδεινα υπό την ηγεσία του.
Η ψυχραιμία σε αυτές τις περιπτώσεις είναι βεβαίως ενδεδειγμένη. Αλλά δεν αρκεί. Η κυβέρνηση οφείλει να θωρακίσει τη χώρα. Οφείλει να προετοιμαστεί σε όλα τα επίπεδα, αρχής γενομένης από τη διπλωματία. Με καθαρή σκέψη, σχέδιο και στόχο. Με ό,τι λείπει δηλαδή από τον τούρκο πρόεδρο: έναν αυταρχικό ηγέτη που, όπως όλοι οι αυταρχικοί ηγέτες, έχει χάσει και το προσωπικό του μέτρο και τα όρια της χώρας του.
