Οποια και να είναι η αφορμή μιας αναταραχής, ή ακόμη περισσότερο μιας σύγκρουσης, η αιτία είναι σχεδόν πάντοτε μία: οι πλουτοπαραγωγικές πηγές. Και είναι αυτή, είτε ομολογείται από τους εμπλεκομένους είτε αποκρύπτεται με εθνικά ή άλλα ιδεολογικά προσχήματα.
Θα ήταν αβλεψία επομένως να μην τοποθετηθεί η εριστικότητα της Τουρκίας και σε αυτό το πλαίσιο. Να μη ληφθεί υπόψη ότι το μεγάλο διακύβευμα στην περιοχή είναι σήμερα τα κοιτάσματα του φυσικού αερίου στην κυπριακή ΑΟΖ. Και να αγνοηθεί πως σε ό,τι άλλες χώρες εμπλέκονται με θεμιτά μέσα, όπως για παράδειγμα η Ιταλία με τον ενεργειακό κολοσσό Εni που συμμετέχει στις έρευνες, η Τουρκία επιχειρεί να εμπλακεί με αθέμιτους τρόπους.
Στον 21ο αιώνα τέτοιοι τρόποι δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτοί. Ειδικά σε αυτήν την περίπτωση, η υποταγή στην εριστικότητα της Τουρκίας όσων έχουν συμφέρον είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή. Και οι έχοντες συμφέρον δεν είναι μόνο η Κύπρος. Είναι και η Ιταλία, αλλά και η Ευρωπαϊκή Ενωση στο σύνολό της, το ενδιαφέρον της οποίας για τους ενεργειακούς πόρους ενός εκάστου των μελών της είναι αυτονόητο. Στην εξίσωση θα πρέπει να προστεθούν τέλος και οι ΗΠΑ, μέσω της συμμετοχής ενός άλλου ενεργειακού κολοσσού, της Exxon Mobil.
Είναι εξίσου αυτονόητο ότι η Αθήνα έχει να διαδραματίσει πρωτεύοντα ρόλο σε αυτό το γεωπολιτικό παζλ, στο οποίο τα ενεργειακά κοιτάσματα δίνουν μια νέα διάσταση. Ως παράγων σταθερότητας. Αλλά και με την καθαρή σκέψη, την αποφασιστικότητα και το σθένος που απαιτούν οι περιστάσεις.
