«Υπό παρακολούθηση»

Θα αφηγηθώ τώρα μία ιστορία, η οποία εκ πρώτης όψεως δεν αφορά το μεγάλο θέμα των ημερών, το σκάνδαλο της Novartis, αλλά θα παρακαλούσα, όσους το υποθέσουν, να αναμένουν επ’ ολίγον να ανατρέψω την εκτίμησή τους.

Μία ωραία ημέρα λοιπόν του Οκτωβρίου του 2012, την εποχή που εμείς είχαμε πια κυβέρνηση Αντώνη Σαμαρά – Ευάγγελου Βενιζέλου, και τον πρόεδρο Τσίπρα αντιπολίτευση, μέγας «σεισμός» συγκλόνιζε την έδρα της Κομισιόν στις Βρυξέλλες.

Ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο ανακοίνωσε την «παραίτηση» του επιτρόπου θεμάτων Υγείας και Καταναλωτών, Τζον Ντάλι. Μία ημέρα μετά, ο μαλτέζος πρώην επίτροπος έκανε μια συνέντευξη Τύπου για να εξηγήσει τι μύγα τον τσίμπησε και αποχώρησε από ένα αξίωμα το οποίο λογικά δεν θα έβλεπε ούτε στα πιο αισιόδοξα όνειρά του εκεί στη μακρινή Βαλέτα. Αποκάλυψε λοιπόν ότι δεν παραιτήθηκε ακριβώς, αλλά ότι ο Μπαρόζο τού επέβαλε να παραιτηθεί, κακήν κακώς δε.

Είχε προηγηθεί ένα πόρισμα του Οργανισμού Καταπολέμησης της Διαφθοράς στην Ευρωπαϊκή Ενωση (ο οργανισμός OLAF, ο οποίος θα μας απασχολήσει, σημειώστε το, προσεχώς με κάτι ιδιωτικοποιήσεις που έκανε προσφάτως η κυβέρνηση), σύμφωνα με το οποίο ένας επιχειρηματίας, σύντροφος στο κυβερνών Εθνικιστικό Κόμμα της Μάλτας με τον Ντάλι, λειτουργούσε ως επ’ αμοιβή ενδιάμεσος μεταξύ του επιτρόπου και διαφόρων λόμπι τα οποία παρεπιδημούν στις Βρυξέλλες και κάνουν «δουλίτσες».

Απαντώ τώρα στο ερώτημα γιατί πρέπει να μας ενδιαφέρει εμάς τι έχει γίνει προ εξαετίας με τον εκ Μάλτας κύριο Ντάλι και τον σύντροφο «νταραβεριτζή» του: διότι, καθ’ ά πληροφορήθηκα από τις Βρυξέλλες, το κονκλάβιο των ισχυρών παραγόντων της Κομισιόν, του προέδρου Γιούνκερ συμπεριλαμβανομένου, έχει θέσει «υπό παρακολούθηση» τις εξελίξεις στο σκάνδαλο της Novartis και ειδικά το σκέλος που αφορά τον επίτροπο Αβραμόπουλο…

Κατά τις πηγές μου αυτές, η ψηφοφορία της προσεχούς Τετάρτης για τη σύσταση της Προανακριτικής Επιτροπής για το σκάνδαλο θα είναι αυτή που θα κρίνει πολλά για την παραμονή του αγαπημένου Δημήτρη «μια νότα κομψότητας στην Κομισιόν που γέμει βλάχων της Ευρώπης», όπως πολλές φορές έχω τονίσει κατά το παρελθόν.

Παρά τη λεπτομερή ενημέρωση του προέδρου Γιούνκερ (αλλά και άλλων), που παρείχε ο ίδιος ο Αβραμόπουλος αναφορικά με την επιχείρηση εμπλοκής του στο σκάνδαλο της Novartis, ο πονηρός Λουξεμβούργιος φέρεται ότι είναι της άποψης πως ο επίτροπος Αβραμόπουλος πρέπει να αφιερωθεί αποκλειστικά στην υπεράσπιση του εαυτού του, απεκδυόμενος τα καθήκοντά του ως επιτρόπου –και δη στο κρίσιμο χαρτοφυλάκιο που κατέχει σήμερα, της εσωτερικής ασφάλειας και της μετανάστευσης.

Γράφω «φέρεται», γιατί το θέμα δεν έχει κριθεί ακόμη. Ο πρόεδρος Γιούνκερ μετά την ψηφοφορία της Τετάρτης θα έχει έναν γύρο διαβουλεύσεων με τους σοβαρότερους των επιτρόπων και συνεργάτες του, πριν «παρακαλέσει» τον επίτροπο Αβραμόπουλο να ασχοληθεί κατ’ αποκλειστικότητα με την προσωπική του υπόθεση.

Αν ερωτηθώ προς τι η ειδική αναφορά στην «πονηριά» του προέδρου Γιούνκερ, θα απαντήσω αμέσως ότι ο άνθρωπος, παρά τη διακηρυγμένη άποψή του να μην είναι υποψήφιος για ανανέωση της θητείας του το 2019, σκέφτεται ως κανονικός δεξιός. Το τελευταίο που θα ήθελε θα ήταν να πάει σε μια εκλογή, κατά την οποία ο όποιος υποψήφιος να έχει να απολογείται για το τι συνέβη στην Ελλάδα, και γιατί ο προκάτοχός του, δηλαδή ο Γιούνκερ, διατήρησε στη θέση του έναν επίτροπο ο οποίος αντιμετωπίζει τόσο βαριές κατηγορίες.

Επίσης, επειδή στην πολιτική συμβαίνει ό,τι και στην κανονική ζωή, πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά η «συνήθεια» (το «χούι» όπως λέμε στην εύανδρο Ηπειρο, σε καθόλου… ελληνικά, αλλά σε άπταιστα… τουρκικά!), ποτέ κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει, αν δεν βρεθεί ισχυρή υποψηφιότητα από τους δεξιούς. Θα κάνει την καρδιά του πέτρα, θα ανακαλέσει τη δήλωσή του και θα είναι αυτός που θα απολογείται, ως υποψήφιος, για τον Αβραμόπουλο!..

Τέλος, αν και φαντάζει a pease of cake (όπως θα χαρακτηρίζαμε στην εύανδρο κάτι το απολύτως προσιτό, εύκολο, συνηθέστατο) να υποδειχθεί στον επίτροπο Αβραμόπουλο να διευκολύνει την ιδιάζουσα κατάσταση που τείνει να διαμορφωθεί –έστω και αν δεχθεί κανείς ότι πρόκειται περί πολιτικής διώξεως –διαβεβαιώ ότι δεν είναι καθόλου εύκολο. Ο επίτροπος Αβραμόπουλος ανήκει στην πλειοψηφία των επιτρόπων του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, οι οποίοι σε πιθανή παραίτησή του θα απαιτήσουν και σωστά να καλυφθεί η θέση του από άλλον δεξιό. Αλλά στην Ελλάδα η κυβέρνηση είναι αριστερή (με πατέντα), άρα το πρόσωπο που θα επιλεγεί θα πρέπει είτε να είναι άχρωμο (όχι ΣΥΡΙΖΑ, όχι Παπαδημούλης ας πούμε), είτε ευρύτερης αποδοχής ώστε να μπορεί να πει ΟΚ και η ΝουΔού.

Υποθέσεις εργασίας είναι όλα αυτά –μια που η Τετάρτη είναι ακόμη μακριά, και κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει ποια θα είναι η κατάληξη αυτής της ιστορίας. Εισηγούμαι λοιπόν να περιμένουμε και εμείς…

Ευρισκόμενος, θεματολογικά τουλάχιστον, εις την αλλοδαπήν, έπεσα πάνω στην περίπτωση κορυφαίου στελέχους της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως ο οποίος προφανώς εν αγνοία του προέδρου Κυριάκου (δεν μπορώ να φανταστώ κάτι άλλο) επιδίδεται στο ευγενές σπορ του «νταραβεριτζή» μεταξύ επενδυτικού κολοσσού εδρεύοντος σε χώρα της BENELUX (καλό;!) και ελληνικών, σοβαρών, επιχειρήσεων.

Εως εδώ καλά, και θα μπορούσε κανείς να εντάξει τις κινήσεις του κυρίου αυτού στο κλασικό «καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή» ή και το «μεροκάματο να βγαίνει». Ωστόσο μια πρόσφατη πρωτοβουλία του αποτιμήθηκε, και σωστά, ως επιθετική (απόπειρα), καθώς ο όμιλος τον οποίο προωθεί επιχείρησε να εξαγοράσει μεγάλη ελληνική κατασκευαστική εταιρεία, αλλά προσέκρουσε στην άρνηση του ενός εκ των μετόχων, ο οποίος του δήλωσε καθαρά ότι «ακόμη και αν τα καταφέρεις, εγώ σου δηλώνω τώρα ότι δεν πρόκειται να ασχοληθώ ποτέ πλέον με την εταιρεία».

Το «τα μολύβια κάτω» ή άλλως πως η επαπειλούμενη «λευκή απεργία» του ανθρώπου που «τρέχει» την εταιρεία είναι αυτό που επί του παρόντος έχει φρενάρει το πράγμα.

Συμπέρασμα: έχει πολλή δουλειά μπροστά του ο πρόεδρος Κυριάκος. Πολλή δουλειά…

Κλείνω με ένα απόσπασμα από χθεσινό επώνυμο άρθρο του διακεκριμένου συναδέλφου μου Βαξεβάνη στην ιστοσελίδα που, μεταξύ άλλων, διευθύνει. Το κάνω διότι αποκαλύπτει ότι ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αγγελικά πλασμένος όπως, υποθέτω, τινές εξ ημών και υμών υποθέταμε, αλλά έχει και αυτός τα θέματά του. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, ο κόσμος αυτός (ΣΥΡΙΖΑ) όχι μόνο δεν υιοθετεί, αλλά και δεν αποδέχεται τη μόνη αλήθεια η οποία προκύπτει αβίαστα από τα δημοσιεύματα της εφημερίδας Βαξεβάνη «Documento».

Αντλώ παράδειγμα, τυχαίο, από την αποκάλυψη περί το πόθεν έσχες Στουρνάρα, η οποία κανονικά έπρεπε να στείλει τον Στουρνάρα κακουργιοδικείο με βαρύτατες κατηγορίες, δε, ώστε να βρει και αυτός τη θέση που του αρμόζει –στον Κορυδαλλό. Φευ, τα μέλη τής υπό την κυρία Τασία (Χριστοδουλοπούλου) Επιτροπής αγνόησαν και την αποκάλυψη και τον συγγραφέα της. Αθώωσαν –άκουσον, άκουσον! –τον Στουρνάρα. Το αποτέλεσμα προκάλεσε την απολύτως δικαιολογημένη μήνιν του έγκριτου δημοσιογράφου, ο οποίος οργισμένος όπως είναι, κάνει αποκαλύψεις ότι το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα» ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ακόμη ωραίο παραμύθι. Διαβάστε, και φρίξετε, διότι ο συνάδελφος είναι, as usual (ως συνήθως δηλαδή στην καθ’ ημάς καθομιλουμένη), καταπέλτης. Γράφει:

«Είναι η δεύτερη φορά που η Επιτροπή με κατάπτυστες νομικά αποφάσεις σταματάει υποθέσεις από το να πάρουν τον δρόμο της Δικαιοσύνης και υποκαθιστά τη Δικαιοσύνη. Επί ΣΥΡΙΖΑ φυσικά. Ενα μεγάλο μπράβο στον Γιάννη Στουρνάρα που τα κατάφερε. Σε αυτούς που ξέρουν τι έχει συμβεί αλλά επιτρέπουν να είναι η Βουλή και οι Επιτροπές της παραμάγαζα ιδιοτελών στόχων και προσωπικών deals δεν θα πω φυσικά μπράβο, αλλά κάτι που είχε πει ο Λένιν: “Η εντιμότητα στην πολιτική είναι αποτέλεσμα της δύναμης, ενώ η υποκρισία αποτέλεσμα της αδυναμίας”».

Τρομερό.