Στις Βρυξέλλες, τοEurogroupεξετάζει τα τελευταία προαπαιτούμενα που πρέπει να εκπληρώσει η ελληνική κυβέρνηση και θέτει τους όρους για την επόμενη δόση. Στην Αθήνα, η ίδια αυτή κυβέρνηση ετοιμάζει ένα σκηνικό δίωξης των πολιτικών της αντιπάλων με βάση μαρτυρίες που δεν μπορούν να σταθούν ούτε σε ένα κακό μυθιστόρημα.
Εκεί, ο υπουργός Οικονομικών μιλά για μεταρρυθμίσεις και ανάπτυξη και ζητά από τους επενδυτές να δείξουν εμπιστοσύνη στην ελληνική κυβέρνηση και τους ελληνικούς θεσμούς. Εδώ, ο υπουργός Εξωτερικών ευτελίζει τους ίδιους αυτούς θεσμούς, καλώντας τους πολιτικούς που αναφέρονται στη δικογραφία για το σκάνδαλοNovartisνα αποδείξουν την αθωότητά τους. Και ο υπουργός Ναυτιλίας προαναγγέλλει ότι στη συζήτηση που θα διεξαχθεί αύριο στη Βουλή «θα γελάσουμε».
Πώς εξηγείται αυτό το μείγμα αυστηρής πειθαρχίας στο εξωτερικό και υστερικής εκδικητικότητας στο εσωτερικό; Πώς μπορεί να ληφθεί στα σοβαρά αυτή η χώρα, με αυτό το πολιτικό δυναμικό, σε αυτή την τόσο κρίσιμη διεθνή συγκυρία;
Η Ελλάδα ζει εδώ και μερικά χρόνια έναν ιδιότυπο σύγχρονο εμφύλιο. Δεν αντιπαρατίθενται πια, κι ας φαίνεται έτσι, η Αριστερά και η Δεξιά. Αντιπαρατίθεται ένα συνονθύλευμα φανατικών αριστερών, αμετανόητων ακροδεξιών, προδομένων πασόκων και απογοητευμένων κομμουνιστών με ένα επίσης ανομοιογενές και αρκετά ενοχικό σύνολο δυνάμεων που ταυτίζονται μοιραία με το «σύστημα». Δεν είναι η Αριστερά που θέλει να πάρει εκδίκηση για την ήττα της στον Εμφύλιο. Είναι ο λαϊκισμός που εκμεταλλεύεται τη γενικευμένη απέχθεια για τις ελίτ και θέλει να αποδείξει ότι ο εκσυγχρονισμός αποτελεί εξ ορισμού μια απάτη.
Ο εμφύλιος αυτός θα μπορούσε να έχει τον χαρακτήρα φάρσας –και να δικαιωθεί ο Παναγιώτης Κουρουμπλής –αν δεν εκτυλισσόταν σε μια στιγμή που τόσο η ηγεσία όσο και η μείζων αντιπολίτευση της χώρας αποδεικνύονται ανίκανες να αναδείξουν συμφέροντα, να ιεραρχήσουν προτεραιότητες και να χαράξουν μια μακράς πνοής εξωτερική πολιτική. Τι συνέβη στα Ιμια; Τι σχέση έχουν οιNAVTEXτης Τουρκίας με την αδυναμία επίλυσης του Κυπριακού; Πρέπει να αποκατασταθούν οι σχέσεις εμπιστοσύνης με τους Ακατονόμαστους προς το συμφέρον όλων ή είναι προτιμότερη η συνέχιση του αδιεξόδου;
Οι απαντήσεις είναι έτοιμες. Ολες οι κρίσεις αντιμετωπίζονται με τα ίδια εύκολα συνθήματα, παντού βλέπουμε ανθελληνικές προκλήσεις και φαντασιωνόμαστε τη συντριβή όσων μας επιβουλεύονται, τα ίδια επαναλαμβάνουν με μια φωνή πολιτικοί, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι.
Κάποια στιγμή, βέβαια, όλα αυτά λύνονται, ειρηνικά ή βίαια. Ενα δεν λύνεται: ο θάνατος και η απώλεια. Φεύγει ξαφνικά κάποιος τον οποίο διαβάζεις και θαυμάζεις εδώ και δεκαετίες, ακολουθεί ένας άλλος με τον οποίο δούλεψες για χρόνια στον ίδιο χώρο, και συνειδητοποιείς ότι μικρή σημασία έχουν οι υπερφίαλοι που από ένα καπρίτσιο της Ιστορίας έτυχε να βρίσκονται σε κρίσιμες στιγμές σε θέσεις εξουσίας, αυτοί έρχονται, παρέρχονται και ενίοτε ξανάρχονται, οι άλλοι φεύγουν για πάντα.
