Ποιον Κοτζιά να διαλέξει κανείς; Εκείνον που απειλεί την Τουρκία ότι την επόμενη φορά θα της απαντήσει; Ή εκείνον που ζητά από τους καταγγελλόμενους για χρηματισμό να αποδείξουν την αθωότητά τους; Τον Κοτζιά που μπαρουτοκαπνίστηκε οψίμως; Ή τον Κοτζιά της σταλινικής εκτροπής; Τον γενναίο του Μπρανκαλεόνε ή τον ανακριτή της μυστικής αστυνομίας; Τον νεομπουρλοτιέρη του Αιγαίου ή τον ασυνείδητο εμπρηστή του Κράτους Δικαίου;
Ακόμη και αν είναι διαφορετικό το είδος, η υφέρπουσα απειλή διακρίνεται και στους δυο Κοτζιάδες. Διακρίνεται και το κίνητρο –ή τουλάχιστον ένα από αυτά. Γιατί εάν στην πρώτη περίπτωση ο Κοτζιάς ανταγωνίζεται τους εθνικιστικούς λεονταρισμούς του Καμμένου, στη δεύτερη διεκδικεί ένα μερίδιο από τις παραεισαγγελικές πρακτικές του Παπαγγελόπουλου. Με τις δυο αυτές δηλώσεις, ο Κοτζιάς συστήθηκε ως η «δύο σε ένα» έκδοση ενός διδύμου που συνδυαστικά εξέφρασε όσο κανένα άλλο το ύφος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ακόμη χειρότερα, το εξέφρασε ιδανικά χωρίς να χρειαστεί καν να επιστρατεύσει την ιδιόλεκτο του Πολάκη: ανατριχιάζει κανείς το ίδιο και χωρίς να ακούει για βοθροκάναλα, για θαψίματα τρία μέτρα κάτω από τη γη, νεόπλουτα τσουλιά και δικαστές προστάτες των νταβατζήδων.
Οι δυο δηλώσεις του Κοτζιά είναι ο συμπυκνωμένος χυμός των όσων εκπροσωπούν Καμμένος και Παπαγγελόπουλος. Ενας ζόφος διατυπωμένος όχι μόνο με την αμετροέπεια εκείνου που έχει αυτοχρισθεί αυθεντία. Αλλά και εκείνου που έχει αντιληφθεί πια πως αυτή η αμετροέπεια στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν έβλαψε ποτέ και κανέναν. Πως οι τσαμπουκάδες στα εθνικά και οι επιθέσεις στους θεσμούς δεν σε απομακρύνουν από αυτήν την εξουσία. Αντίθετα, σε φέρνουν πιο κοντά στον πυρήνα της, μαζί με όλα τα αγαπημένα της παιδιά.
