Στρατηγική
Δεν είναι λίγοι οι έχοντες νομικές γνώσεις στην αντιπολίτευση που σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις αναρωτιούνται πώς η πρώτη φορά Αριστερά δεν κατανοεί ότι στοχοποιώντας διαρκώς συγκεκριμένους ανθρώπους, σαν τον Βενιζέλο ή τον Γεωργιάδη, μετατρέπει την πολιτική αντιπαράθεση σε προσωπική αντιπαράθεση. Και μεταμορφώνει τους πολιτικούς της αντίπαλους σε ορκισμένους εχθρούς που ετοιμάζουν δικογραφίες. Πέρα από τα προσωπικά, όμως, διαβάζοντας τη βενιζελική δήλωση, που συνόδευσε την κατάθεση της μήνυσης, αντιλαμβάνεται κάποιος τη μεγάλη ιδέα. «Στρέφομαι» έγραφε «και κατά των αυτουργών και των συνεργών μιας σειράς εγκλημάτων που έχουν βαρύ θεσμικό χαρακτήρα». Οι αυτουργοί δεν κατονομάζονται, αλλά αν μιλάς για θεσμικά εγκλήματα δεν χρειάζεται. Κάποιοι από τους προαναφερθέντες μηνυτές, εξάλλου, πιστεύουν ακράδαντα πως τα πολιτικά ζητήματα θέλουν πολιτικές λύσεις. Για να το θέσουμε με μια πιο μπρούτα διατύπωση, στην επόμενη Βουλή η σημερινή αντιπολίτευση θα λογαριαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί όλα λύνονται θεσμικά. Πρόκειται, μάλιστα, για μια άποψη που ενστερνίζονται και αρκετοί από εκείνους που δεν εμπλέκονται στη δικογραφία της Novartis σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.