Με μια απαλή, αιθέρια σαν πιρουέτα μπαλαρίνας από τη “Λίμνη των κύκνων”, αναφορά στη λαογραφική μας κληρονομιά, θα ξεκινήσω σήμερα, επηρεασμένος σαφώς από το τριήμερο της αποκριάτικης ακολασίας. Στο πλαίσιο αυτό θα αναδείξω μέσα από το πλήθος των αποκριάτικων εθίμων της χώρας το έθιμο της Σκύρου “ο γέρος και η κορέλα”, το οποίο έχει ευθεία αναφορά στις διονυσιακές γιορτές της αρχαιότητας.
Του εθίμου πρωταγωνιστούν –το λέει και ο τίτλος –οι γέροι, που δεν είναι ακριβώς γέροι, αλλά νέοι ντυμένοι “κάπως”, και έχουν περασμένα στη μέση τους βαριά κουδούνια με ξύλινους χαλκάδες, τους ίδιους που τα κρατούν και στον λαιμό τον γιδιών.
Αντιγράφω σχετικά, γλαφυρή περιγραφή από «Το Βήμα», για να μην τα λέω εγώ, και θεωρηθεί ότι υπερβάλλω: «Είναι πολύ βαριά (τα κουδούνια), γύρω στα πενήντα κιλά, και χτυπούν ανάλογα με τον ρυθμικό βηματισμό και τις κινήσεις του κορμιού του γέρου. Οι γέροι περπατούν κουνώντας τη μέση τους, κάνουν άλματα με μια συγκεκριμένη φιγούρα σταυρώνοντας τα πόδια τους στον αέρα ή στέκονται και «σείονται», κουνούν κυκλικά τους γοφούς τους, χτυπώντας εκκωφαντικά τα κουδούνια. Φορούν ένα βαρύ, μαύρο «καπότο» με μακρύ τρίχωμα και κουκούλα, την οποία συγκρατεί το παραδοσιακό ζωνάρι του βοσκού, που κρέμεται στο στήθος μαζί με ένα χρωματιστό μαντίλι.
Οι γέροι με τη βαριά σκευή τους και οι ανάλαφρες κορέλες (αγόρια ντυμένα με γυναικεία ρούχα) που στριφογυρίζουν γύρω τους σε έναν αέρινο χορό ανεβαίνουν προς το Κάστρο, στα σοκάκια του οποίου ο ήχος των κουδουνιών δημιουργεί τρομερή αντήχηση. Από πολύ παλιά η δαιμονιώδης “κραυγή” των κουδουνιών εθεωρείτο αποτρεπτική για τα δαιμόνια, για το Κακό. Η επίκληση του Κακού ήταν πρόσκληση του Καλού. Στη Σκύρο πιστεύουν ότι αυτό το έθιμο υπενθυμίζει μια καταστροφή για να την ξορκίσει».
Ενημερωτικά (και άνευ λοιπών σχολίων) αναφέρω ότι τη φετινή πομπή των “γέρων” την παρακολούθησε και ο πρόεδρος Τσίπρας, ενώ στο νησί βρέθηκε για κάποιες ώρες και ο πρόεδρος Καμμένος (τον είχαμε χάσει για καμιά εβδομάδα, ίσως και περισσότερο αλλά επανεμφανίστηκε). Αγνοώ τις λαογραφικές γνώσεις και των δυο. Οφειλα να επισημάνω τα προηγούμενα, μήπως και εκ των υστέρων ενημερωθούν, περί της ουσιαστικής σημασίας του εθίμου “ο γέρος και η κορέλα”.
Αυτά, και Καλή Σαρακοστή, γενικώς…
Χάλασε το πάρτι
Σε πιο πραγματικά γεγονότα τώρα, επιθυμώ να ενώσω και εγώ τις ιαχές μου με εκείνων των πανηγυριστών που βρέθηκαν (λέμε τώρα…) το Σάββατο στην Πλατεία Συντάγματος, διότι η χώρα, η οικονομία της συγκεκριμένα, επέτυχε σοβαρότατη (ξαναλέμε τώρα…) αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητός της.
Από το -Β, σου λέει προήχθη στο Β, κόντρα σε όλους εκείνους τους μεμψίμοιρους που δεν αναγνωρίζουν τι το θετικό από όσα ακαταπόνητα πράττει η κυβέρνηση του προέδρου Αλέξη.
Συγκαταλέγω δε σε αυτούς και την κυρία Λαγκάρντ, η οποία δεν μας άφησε να τον στήσουμε τον χορό τον πανηγυρικό (ή πανηγυριώτικο, λίγη σημασία έχει) στην πλατεία –όπως τότε, τι θυμήθηκα τώρα, το βράδυ του δημοψηφίσματος που εμείς χορεύαμε εναλλάξ συρτό στα τρία με καλαματιανό για το “Οχι” κι ο άλλος μερικές εκατοντάδες μέτρα παραπέρα μετέτρεπε με τη μια το “Οχι” σε “Ναι”.
Τεσπα, που λένε και οι πιτσιρικάδες και εννοούν τέλος πάντων, αυτή η κυρία Λαγκάρντ, όχι μόνο μας το χάλασε το πάρτι, αλλά απ’ ό,τι κατάλαβα διαβάζοντας μια συνέντευξή της σε γερμανική εφημερίδα, επιμένει να μας το χαλάσει και στο μέλλον, τον Αύγουστο, πράγμα το οποίο πολύ μου τη δίνει (στα νεύρα). Ελεος, δηλαδή. Εμείς πότε θα χαρούμε;
Γαργάρες
Τι είπε η κυρία ΔουΝουΤού, η οποία υποτίθεται ότι προ εβδομάδων στο Νταβός είχε συναντηθεί με τον πρόεδρο Αλέξη και τα είχε συμφωνήσει μαζί του (απορώ δηλαδή…); Τα ακόλουθα, δυσοίωνα:
«Υποθέτουμε ότι τον Αύγουστο θα ολοκληρωθεί το τρέχον πρόγραμμα. Μπορώ να καταλάβω ότι η ελληνική κυβέρνηση θα θέλει να το πανηγυρίσει αυτό ως τη χειραφέτησή της. Αλλά η χώρα θα συνεχίσει να είναι υπό επιτήρηση, πρέπει να συνεχίσει να ακολουθεί τους συμφωνημένους κανόνες».
Γιατί εγώ τώρα αναπαράγω όλα αυτά; Διότι όταν προ μηνός περίπου είχαμε αποκαλύψει εδώ στα «ΝΕΑ» ότι παρά τα όσα υποστηρίζει η κυβέρνηση περί οριστικού τέλους των Μνημονίων, η χώρα θα παραμείνει υπό επιτήρηση για δέκα χρόνια μετά τη λήξη του προγράμματος. Αποκάλυψη η οποία οδήγησε το υπουργείο Οικονομικών, το Μέγαρο Μαξίμου, τα υπόγεια του Μεγάρου, τα παρακρατικά μέσα ενημέρωσης που είναι διασυνδεμένα απευθείας μαζί τους, και ένα πλήθος συριζοτρόλ που σιτίζονται από τα υπόγεια, να μας την πέσουν ομαδικά και συντονισμένα ότι τάχα μου υπονομεύουμε το όνειρο!
Εισηγούμαι γαργάρες με αλμυρό νερό, είναι ό,τι πρέπει για την περίπτωση…
(Και όταν βρουν χρόνο, σε ένα διάλειμμα των προετοιμασιών για τα γλέντια ας μας ενημερώσουν επιτέλους και το τι έχουν συμφωνήσει για τη δεκαετή επιτήρηση. Θα μας βοηθήσει να το ξεπεράσουμε…)
Ο,τι δεν σε σκοτώνει…
Για το ιδιαίτερο είδος των πολιτικών, έχω αναφερθεί πολλές φορές στο παρελθόν και έχω κάνει και ειδική αναφορά στο πόσο ευαίσθητοι είναι στο να παραμείνει η εικόνα τους αλώβητη από εξωτερικές παρεμβάσεις –πράγμα το οποίο το θεωρώ απολύτως φυσιολογικό. Στο φύλλο της Παρασκευής μετέφερα εδώ ρεπορτάζ εκ Βρυξελλών αναφορικά με την “προσοχή” που δείχνει ο πρόεδρος Γιούνκερ στην υπόθεση της Novartis, ειδικά στο σκέλος που αφορά τον επίτροπο Δημήτρη Αβραμόπουλο. Και πως αναμένει τις εξελίξεις προκειμένου να εξαρτήσει από αυτές την τύχη του επιτρόπου στην Κομισιόν. Το δημοσίευμα προφανώς δεν άρεσε στον Αβραμόπουλο (μεταξύ μας, ούτε και σε εμένα θα άρεσε να βρισκόμουν τη θέση του) και, όπως ήταν λογικό και φυσικό, δέχθηκα την αντίδρασή του ότι τίποτε εξ αυτών δεν ισχύει και ότι εξακολουθεί να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης του προέδρου Γιούνκερ. Με ενημέρωσε ακόμη ότι αναλαμβάνει πλήρως τα καθήκοντά του, ότι σήμερα θα μετάσχει σε συνεδρίαση του κολεγίου των επιτρόπων και λίαν συντόμως θα μεταβεί στον ΟΗΕ.
Αντιθέτως –το αναφέρω και αυτό –δεν υπήρξε η παραμικρή αντίδραση από πλευράς του προέδρου Γιούνκερ και του εκπροσώπου του Μαργαρίτη Σχοινά.
Η πηγή μου στις Βρυξέλλες στην οποία επίσης προσέφυγα εκ νέου επί του θέματος με ενημέρωσε ότι το δημοσίευμα προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση και εκεί.
Θα σημειώσω, τέλος, και μια γενική αρχή, την οποία έχω ως προσλαμβάνουσα από την πολυετή περίοδο κατά την οποία συμφύρομαι με πολιτικούς όλων των κατηγοριών και όλων των επιπέδων, ότι “στην πολιτική, όπως και στη ζωή, ό,τι σε πληγώνει απλώς και δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό” –και ελπίζω να έγινα κατανοητός…
Απώλεια
Στη δημοσιογραφία τώρα, που βάλλεται πανταχόθεν επί των ημερών μας, δύσκολα μπορεί να ακούσεις καλά λόγια –ο εγωκεντρισμός και η φιλαυτία είναι οι βαριές ασθένειες που πλήττουν τους ανθρώπους της.
Ελάχιστοι έχουν καταφέρει να τους ξεφύγουν, και ένας από αυτούς ήταν ο αγαπημένος μου, Δημήτρης Τζάθας, ο Τζαθούλης, όπως χαϊδευτικά τον φωνάζαμε όλοι εμείς οι φίλοι του εδώ στα «ΝΕΑ», που συμπορευτήκαμε μαζί του για πολλά χρόνια. Ηπιος χαρακτήρας, γλυκύτατος άνθρωπος, χαμογελαστός, μια “ψυχούλα” που δεν έλεγε ποτέ κακή κουβέντα για κανέναν, και που υπηρέτησε με τιμιότητα το βάναυσο και ψυχοφθόρο επάγγελμα, έφυγε προχθές χτυπημένος από τον καρκίνο. Νιώθω αληθινή θλίψη, και εύχομαι εκεί πάνω που πήγε να συναντήσει τον “σύντροφό” του στο κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ Γιάννη (Διακογιάννη), να ανασυστήσουν ξανά την τρομερή δυάδα του κοινοβουλευτικού των «ΝΕΩΝ»…