Η… νοσταλγία της ποδοσφαιρικής βίας

Ενα κύμα νοσταλγίας για τη δεκαετία του ’60 κατακλύζει το Διαδίκτυο. Ιστοσελίδες για την παλιά Αθήνα, ομάδες που θρηνούν την απώλεια ενός ευτυχισμένου παρελθόντος όταν όλα (υποτίθεται ότι) ήταν πιο όμορφα και πιο αγνά. Ερωτας διαρκής για το μπακαλικάκι της γειτονιάς, αναπόληση μιας λιτοδίαιτης ζωής που «είχε νόημα». Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα του 2017 οι σχολιαστές σοκαρίστηκαν από τα ευρήματα έγκυρου διεθνούς ερευνητικού κέντρου, με βάση τα οποία η ζωή πενήντα χρόνια πριν ήταν σαφώς καλύτερη, άποψη που φαίνεται να αποτυπώνεται όχι απλώς στη χώρα, όπου τα κρούσματα ομαδικής παράκρουσης πλέον δεν εκπλήσσουν κανέναν, αλλά και στη γειτονική Ιταλία, όπου επίσης η μνήμη του ’60 φαίνεται να στοιχειώνει το παρόν.

Μικρή αλλά ενδιαφέρουσα πτυχή αυτής της νοσταλγίας θα μπορούσε να θεωρηθεί η αναπόληση του «παλιού, καλού ποδοσφαίρου» των προηγούμενων δεκαετιών, πριν το κατεξοχήν λαϊκό άθλημα καταστεί ένα από τα πιο γυαλιστερά προϊόντα του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Σε αντίθεση με το αποκαλούμενο «μοντέρνο ποδόσφαιρο», το οποίο (όπως επισημαίνεται) χαρακτηρίζεται από άκρατο επαγγελματισμό, «μισθοφόρους» που ουδεμία σχέση έχουν με τη «φανέλα» και οπαδούς – πελάτες που καταναλώνουν (έτσι, ακριβώς) το ακριβοπληρωμένο προϊόν τους από τις κερκίδες του γηπέδου φωτογραφίζοντας συνεχώς με το τελευταίας τεχνολογίας smartphone, το παλιό «καλό» ποδόσφαιρο υπήρξε εκείνο που χαρακτηρίστηκε από ισχυρές ταυτίσεις ανάμεσα στην ομάδα και στους οπαδούς της και από μικρές αλλά ισχυρές μυθολογίες που διαμόρφωσαν την οπαδική κουλτούρα ολόκληρων γενεών. Για τις μυθολογίες αυτές που η ακαδημαϊκή έρευνα ελάχιστα προσέγγισε όπως τους έπρεπε, το βιβλίο Hoolifan είναι μια σπουδαία μαρτυρία. Το βιβλίο έχει εκδοθεί από τις Απρόβλεπτες Εκδόσεις, έναν μικρό εκδοτικό οίκο με αξιοσημείωτη παρουσία στο πεδίο της νεανικής κουλτούρας, κυρίως της οπαδικής, όψεις της οποίας έχουν αποτυπωθεί ήδη σε βιβλία όπως η λογοτεχνική μαρτυρία Furiosi του Nanni Balestrini (2012) ή το δοκίμιο Το φαινόμενο των Ultras στην Ιταλία του Luis Sebastien (2011). Ας σημειωθεί ότι οι Απρόβλεπτες Εκδόσεις συνδέονται με το περιοδικό Humba!, που διερευνά μέσα από εξαιρετικά άρθρα την κοινωνική σημασία του ποδοσφαίρου και το «αληθινό νόημα των σπορ».

Σαν οργασμός;

Στο κάδρο αυτό το Hoolifan έρχεται να ρίξει φως στο σύμπαν των σκληροπυρηνικών οπαδών που ηγεμόνευσαν στα βρετανικά γήπεδα τις δεκαετίες του ’70 και του ’80: των αποκαλούμενων και «χούλιγκαν». Το Hoolifan δεν είναι μια ακαδημαϊκή, από τα πάνω, μελέτη του φαινομένου. Ο συγγραφέας του μάλιστα όχι απλώς είναι δύσπιστος με τα όσα εγχειρήματα επιχείρησαν να ερμηνεύσουν το φαινόμενο με όρους πολιτικούς ή κοινωνιολογικούς, αλλά τα αποδομεί πλήρως, παρουσιάζοντας τη δική του εκδοχή ως ένας από τους πιο πιστούς οπαδούς της μπλε στρατιάς της Τσέλσι στις εποχές πριν από την έλευση του Αμπραμόβιτς. Η μαρτυρία του Μάρτιν Νάιτ είναι συγκλονιστική και στην αλήθεια της σοκαριστική. Ο ανυποψίαστος αναγνώστης πιθανόν να ενοχληθεί με τις περιγραφές των περιστατικών βίας, ωστόσο πρόθεση του συγγραφέα είναι να καταθέσει ακριβώς ό,τι έζησε και όχι μια φιλτραρισμένη, εξωραϊσμένη, εκδοχή της οπαδικής βίας. Τι ήταν όμως ο χουλιγκανισμός; Τι ήταν αυτό που ώθησε χιλιάδες νέους της εργατικής τάξης να συσπειρωθούν γύρω από την ομάδα τους και να μετατρέπουν το σαββατιάτικο παιχνίδι σε αφορμή για μυθικής έκτασης επεισόδια έξω και εντός του γηπέδου; Ηταν η νεοφιλελεύθερη στροφή της Βρετανίας μετά την άνοδο της Θάτσερ στην εξουσία; Ηταν η έλευση της μετανεωτερικότητας, η σταδιακή αποκοπή των μαζών από τα κυρίαρχα αφηγήματα, ιδίως αυτά της Αριστεράς, και η υποχώρηση των «μεγάλων αφηγήσεων»; Μπούρδες, θα απαντούσε ο συγγραφέας, δίνοντας κάπως κυνικά τη δική του εκδοχή για αυτό που έζησε: «Δεν μπορείς να κάνεις πίσω όταν γνωρίζεις ότι μέσα σε δευτερόλεπτα θα βρεθείς εν μέσω μιας πραγματικά καλής μάχης. Είναι ένα υπέροχο συναίσθημα. Θα πρέπει να είναι ζήτημα χημείας. Ο τρόπος της φύσης να σε ντοπάρει για σύγκρουση. Ανθρωποι των σπηλαίων και επιβίωση και όλες αυτές οι μαλακίες. Ισως αυτό το συναίσθημα να αποτελεί την ουσία όλων αυτών. Η έκρηξη της αδρεναλίνης του αληθινού κινδύνου. Δεν γνωρίζεις ποιον πρόκειται να βρεις μπροστά σου. Εναν μανιακό με μια ματσέτα στο χέρι; Τον πιο μεγαλόσωμο και σκληρό μαλάκα που έχεις συναντήσει ποτέ σου; Ποιος ξέρει; […] Εχω ακούσει πολύ κόσμο να συγκρίνει αυτή την ένταση με οργασμό. Δεν συμφωνώ αλλά, όπως συμβαίνει και με έναν οργασμό, είναι αδύνατο να εξηγήσεις ακριβώς την ορμή που απολαμβάνεις» (σελ. 224). Επρόκειτο δηλαδή για μια «αρρώστια», ακριβώς όπως αναφέρεται και στον υπότιτλο του βιβλίου, ακατανόητη σε όσους δεν έζησαν ποτέ τους την έξαψη της βίας και την ηδονή τού να καταλαμβάνεις το πέταλο του αντιπάλου εξευτελίζοντάς τον.

Οι πρώτες μούρες

Επιλεκτική μνήμη

Κρατάει ό,τι πιστεύει πως πρέπει να κρατήσει