Το γυναικείο αίνιγμα σε δέκα μορφές

Η πορεία της παράστασης ξεκίνησε κάπως αντίστροφα. Μετά την πρεμιέρα της στη Σεούλ τον περασμένο Σεπτέμβριο, μεταφέρθηκε στην Ελλάδα. Κι έτσι οι δέκα εμβληματικοί χαρακτήρες της σειράς παραστάσεων «Από την Αντιγόνη στη Μήδεια» επέστρεψαν στον τόπο καταγωγής τους. «Πάντα λάτρευα τον βαθύτατα ανθρώπινο, σύγχρονο και ποιητικό τρόπο με τον οποίο οι αρχαίοι συγγραφείς –Ομηρος, Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης –αποτύπωσαν τη γυναικεία ψυχοσύνθεση. Τη γυναίκα, που είναι το πιο αινιγματικό όλων των πλασμάτων, το πιο δισεπίλυτο όλων των αινιγμάτων. Ηθελα λοιπόν να συνομιλήσω με αυτές τις προσφιλείς μορφές, γράφοντας ένα έργο σαν ένας ποιητής που με αγάπη μεταποιεί το δοσμένο από τους αρχαίους υλικό με τη δική του πνοή. Το νιώθω όλο αυτό σαν ένα προσωπικό τάμα, ένα προσκύνημα σε κάτι ιερό μα όχι νεκρό, μια επίσκεψη σε κάτι ολοζώντανο και παλλόμενο. Και ήθελα να τις ανταμώσω και ως ηθοποιός αυτές τις μορφές, να νιώσω από κοντά την πνοή τους, να ιδρώσω και να ματώσω πλάι τους. Να γίνω ο ποιητής που τις ξαναπλάθει, αδερφός τους, τύραννός τους, φονιάς τους, άνδρας, πατέρας τους και γιος τους. Να νιώσω στο πετσί μου όλο τον τυφώνα που λέγεται “γυναίκα” από κοντά, πάνω σε μια σκηνή» παραδέχεται ο σκηνοθέτης Κώστας Γάκης, που υπογράφει το κείμενο και τη μουσική, ενώ παράλληλα εμφανίζεται στην παράσταση.

Η Μαρία Παπαφωτίου, που επίσης πρωταγωνιστεί, αναλαμβάνει να ενσαρκώσει τους γυναικείους ρόλους και μεταμορφώνεται άλλοτε σε θεά και άλλοτε σε θνητή. «Αντιγόνη, Ιφιγένεια, Ελένη, Κλυταιμνήστρα, Κασσάνδρα, Αγαύη, Ιοκάστη, Εκάβη, Ηλέκτρα, Μήδεια. Αυτές είναι οι δέκα ενσαρκώσεις του θηλυκού στην παράστασή μας. Καθεμιά πρεσβεύει μια διαφορετική πτυχή της γυναικείας φύσης και ψυχοσύνθεσης αλλά και της ανθρώπινης φύσης γενικότερα. Τα ζητήματα τα οποία επεξεργαζόμαστε με αφορμή αυτές τις δέκα μορφές είναι το χρέος, η αυτοθυσία, το κάλλος, ο φόνος, η φρενίτιδα, η αιμομιξία, ο ξεριζωμός, η μητροκτονία, η εμμονή, η σχέση με το θεϊκό στοιχείο και προφανώς η θέση της γυναίκας σε έναν σκληρά πατριαρχικό, σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο. Εκτός από αυτές τις δέκα μορφές, η Αρτεμη, η Αθηνά, η Αφροδίτη, η Γαία και η Εριδα συμπληρώνουν τη γυναικεία παρουσία στο έργο» τονίζει ο δημιουργός.