Ηταν μια ανοιξιάτικη ημέρα του 2008. Ο τότε πρόεδρος του Συνασπισμού δέχθηκε στο γραφείο του για μια συνέντευξη τουςSchooligans, μια ομάδα κεφάτων νεαρών και λιγότερο νεαρών που έβγαζαν μια εφημερίδα, ένα φεγγάρι δημοσιευόταν ως ένθετο και στα «ΝΕΑ». Ανάμεσα στις ερωτήσεις τους για την ενασχόληση του Καραμανλή με τα εθνικά θέματα («Ελπίζω να βλέπει καλάDVD στη Ραφήνα») και το εθνικιστικό παραλήρημα του Μίκη στην τελευταία επιστολή του για το Σκοπιανό («Με ενόχλησε πάρα πολύ»), αναφέρθηκαν και στη δήλωσή του στα «ΝΕΑ» ότι θαυμάζει τη διαχρονική σκέψη του Μάο.
Μα πώς μπορείς να θαυμάζεις μια σκέψη –αναρωτήθηκαν –που η εφαρμογή της έφερε λογοκρισία, φυλακίσεις, δολοφονίες; «Θαυμάζω τη σκέψη», απάντησε, «όχι τον Μάο». Δηλαδή; «Να,ότι πρέπει συνεχώς να αμφισβητούμε τις δομές και τη νομενκλατούρα, ακόμα και όταν είμαστε μέσα στην “επαναστατική” διαδικασία». Δηλαδή ο Μάο στη θεωρία ενθάρρυνε την αμφισβήτηση και στην πράξη επέβαλε τη λογοκρισία; «Είναι αντιφατικό, το ξέρω. Ο Μάο εκτιμούσε ότι αυτό που κάνει είναι ένα βήμα προς τη σοσιαλιστική κοινωνία. Και πίστευε ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αλλά, ο σκοπός του, η πρόθεσή του ήταν καλή».
ΟΚ. Και τα 38 εκατομμύρια νεκροί; «Δεν έχουν επιβεβαιωθεί αυτοί οι αριθμοί. Μπορεί τα κομμουνιστικά καθεστώτα να είχαν αυτό το τεράστιο έλλειμμα ελευθερίας, αλλά τουλάχιστον είχαν στο κέντρο της σκέψης τους τον άνθρωπο.Δεν μπορώ όμως να σας πείσω να εκτιμήσετε τη σκέψη του Μάο».
Αργότερα, ως Πρωθυπουργός πια, ο Αλέξης Τσίπρας θα αναφερόταν και πάλι στον Μεγάλο Τιμονιέρη, χρησιμοποιώντας τη γνωστή ατάκα του «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση» για να σχολιάσει την αλλαγή του εκλογικού νόμου. Ο θαυμασμός του για έναν από τους μεγαλύτερους σφαγείς στην Ιστορία δεν ήταν λοιπόν μια νεανική ανοησία, αλλά μια πάγια ιδεολογική θέση. Αυτός ήταν πάντα ο οδηγός του, μαζί με τα άλλα ινδάλματά του, τον Λένιν, τον Κάστρο και τον Τσε.
Δέκα χρόνια μετά τη χαλαρή εκείνη συνέντευξη με τις ανατριχιαστικές δηλώσεις, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί μια ακόμη μεγάλη αναταραχή για να αμφισβητήσει τις δομές και να παγιώσει τη δική του νομενκλατούρα στη θέση της παλιάς. Δεν ισχυρίζεται βέβαια ότι βρίσκεται μέσα σε επαναστατική διαδικασία, διακηρύσσει όμως ότι χτίζει τη σοσιαλιστική κοινωνία. Και στην πορεία επιχειρεί να εξευτελίσει τους αντιπάλους του με τις μεθόδους του ινδάλματός του. Μόνο που η Ελλάδα δεν είναι Κίνα.
Αν ο Πρωθυπουργός είχε έστω και στοιχειώδη ευαισθησία και αίσθηση ευθύνης, δεν θα χρειαζόταν να περιμένει μέχρι το τέλος της χθεσινής συνεδρίασης. Με την ολοκλήρωση της συγκλονιστικής ομιλίας του Παναγιώτη Πικραμμένου θα απέλυε τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας για την αχαρακτήριστη συμπεριφορά του, θα ζητούσε συγγνώμη από το σώμα και θα πήγαινε σπίτι του.
Τελευταία Νέα