Παρακολουθώντας τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή, θυμήθηκα τη σπαρταριστή σκηνή από το «Ζ» του Κώστα Γαβρά, όπου οι φορείς τότε της κρατικής εξουσίας –και νονοί συνάμα του παρακράτους –έμπαιναν φουσκωμένοι σαν τα παγώνια στο γραφείο του ανακριτή και έβγαιναν κακήν κακώς, με τη συνωμοσία να έχει αποκαλυφθεί, με τα απαστράπτοντα παράσημά τους να κουδουνίζουν σαν τενεκεδάκια. Η κρίσιμη διαφορά ανάμεσα στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και στην εργαλειοποίηση του σκανδάλου Νovartis ώστε να σπιλωθεί το σύνολο σχεδόν της σημερινής αντιπολίτευσης είναι ότι τότε, το 1963, υπήρχε πτώμα.
Απόπειρα δολοφονίας σημειώθηκε και στις μέρες μας. Στόχος της η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Η αρχή της διάκρισης των εξουσιών. Ο πλουραλισμός. Κάθε φωνή εφόσον δεν ευθυγραμμίζεται με την κυβέρνηση, εφόσον δεν προσκυνά το υπεξαιρεμένο και εκχυδαϊσμένο από τον ΣΥΡΙΖΑ «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς, να σωπάσει. Κάθε πολίτης ο οποίος αισθάνεται το ηθικό χρέος να ασχοληθεί ενεργά με τα κοινά να το ξανασκεφτεί. Ποιος θέλει να τον συκοφαντούν τα κομματόσκυλα, να εμμέσουν επάνω του οι κίτρινες φυλλάδες, να υπερασπίζεται από το βήμα της Βουλής την τιμή και την υπόληψή του και ο υπουργός κύριος Πολάκης να χαχανίζει;
«Είσθε εσωτερική κατοχή. Είμεθα εθνική αντίστασις» είχε πει στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ο Γεώργιος Παπανδρέου. Τα λόγια του καθίστανται εν έτει 2018 ανατριχιαστικά επίκαιρα.
Τελευταία Νέα