– Πέρα από όλα τα ταλέντα του, ο ίδιος πιστώνει στον εαυτό του δύο μεγάλα χαρίσματα: «Το πρώτο είναι ότι δουλεύω πολύ σκληρά και δεν αφήνω τίποτε στην τύχη. Το δεύτερο, ότι δεν είμαι ποτέ ικανοποιημένος από τον εαυτό μου και ζω με τον φόβο της αποτυχίας»!

– Σε αντίθεση με άλλους σουπερστάρ του ΝΒΑ, ο Γιάννης δεν μένει σε κάποια απομονωμένη έπαυλη, ούτε κυκλοφορεί με μπράβους. Οι κάτοικοι του Μιλγουόκι εντυπωσιάζονται όταν σταματάει στον δρόμο για να βγάλει φωτογραφίες μαζί τους και να τους δώσει αυτόγραφο ή όταν τον βλέπουν να τραβάει το καροτσάκι στο σουπερμάρκετ μαζί με τη μαμά του!

– Αυτό που του συμβαίνει ξεπερνάει τη φαντασία του, «δεν το είχα καν διανοηθεί όταν ήμουν μικρός, ακόμη κι όταν επιλέχθηκα στο ντραφτ του ΝΒΑ και ήλθα στο Μιλγουόκι». Αλλά ώς εδώ και μη παρέκει: «Δεν είμαι ούτε φαινόμενο ούτε κάτι υπερφυσικό. Είμαι ένα παιδί που αγαπάει το μπάσκετ, παθιάζεται κάθε μέρα, απολαμβάνει το παιχνίδι, θέλει να δίνει χαρά στην οικογένειά του, στην ομάδα του, στους συμπαίκτες του και στους Ελληνες».

– Δεν βιάζεται, δεν χάνει το μέτρο και προσπαθεί να διαχειριστεί με ψυχραιμία τη δημοσιότητα και τα εγκώμια με το σκεπτικό ότι «αν το πάρω πάνω μου, κινδυνεύω να σπάσω τα μούτρα μου». Το αντίμετρό του; «Θέλω να κάνω κάθε μέρα ένα βήμα παραπάνω, να οδηγήσω ψηλά τους Μπακς και την Εθνική Ελλάδας και να λογίζομαι ως ένας all around παίκτης».

– Με την εκ των ων ουκ άνευ λογική ότι κάθε χρόνο πρέπει να βελτιώνεται ως παίκτης, φέτος αναγνωρίζει ότι «έγινα πιο επιθετικός στο παιχνίδι μου και ενίσχυσα την ηγετική προσωπικότητά μου».

– Με τη λογική της αδήριτης ανάγκης να βελτιώνεται (και) ως άνθρωπος, αναγνωρίζει στον εαυτό του ότι «έγινα πιο υπομονετικός, προσπαθώ να χαλιναγωγήσω την πρεμούρα και το άγχος μου και μετά τον θάνατο του πατέρα μου βλέπω τα πράγματα πιο καθαρά και ψύχραιμα».

– Το βράδυ της 30ής Σεπτεμβρίου που όλη η οικογένεια υπέστη το σοκ της αδόκητης απώλειας υπήρξε μια ανατριχιαστική σκηνή, την οποία διηγήθηκε (στη «USA Today») ο πρώην προπονητής των Μπακς Τζέισον Κιντ: «Ηρθαν όλοι μαζί στο προπονητήριο, η μαμά, ο Γιάννης και τα δύο αδέρφια του. Εκλαιγαν γοερά, αλλά ξαφνικά τα παιδιά σκούπισαν τα δάκρυά τους, πήραν μια μπάλα και άρχισαν να παίζουν μπάσκετ. Αυτή ήταν η παρηγοριά τους, ήθελαν να πενθήσουν σε ένα οικείο περιβάλλον που εκείνη τη στιγμή έμοιαζε με ένα δικό τους ασφαλές άσυλο».

– Πόσο εργασιομανής και… αρρωστάκι με την προπόνηση είναι ο Γιάννης; Ιδού η μαρτυρία του βετεράνου συμπαίκτη του Τζέισον Τέρι: «Είμαι 41 ετών, παίζω 19 σεζόν στο ΝΒΑ και ένα βράδυ που περνούσα τυχαία από το προπονητήριο έμεινα κατάπληκτος βλέποντας κάτι που δεν το είχα ξαναδεί στη ζωή μου, ούτε από τον Γκαρνέτ, ούτε από τον Νοβίτσκι, ούτε από τον Πιρς, ούτε από τον Κιντ: ο Γιάννης ήταν εκεί και έκανε ατομική προπόνηση στις αμυντικές καλύψεις. Κανείς δεν κάνει κάτι τέτοιο, αυτό το παιδί έχει ξεφύγει από τους κανόνες και από τη λογική».

– Για τον αμερικανό κωμικό ηθοποιό Κέβιν Χαρτ, ο οποίος την Κυριακή το βράδυ παρουσίασε τους παίκτες του All Star Game, ο Γιάννης ήταν απλώς ο Γιάννης! Ενώ όλους τους υπόλοιπους παίκτες τούς κάλεσε επί σκηνής φωνάζοντας το ονοματεπώνυμό τους, τον έλληνα φόργουορντ τον κάλεσε με το μικρό του, όσο για το επώνυμο, άσ’ το να μείνουμε φίλοι. «Δεν μπορώ να το πω, δεν μπορώ να το πω» εξήγησε γελώντας!