Η χρεοκοπία του ιδιοκτήτη της Μίλαν Λι Γιόνγκχονγκ ξάφνιασε τους φίλους των Ροσονέρι, πάνω που η ομάδα είχε αρχίσει να βρίσκει βηματισμό υπό τις οδηγίες του γίγαντα Τζενάρο Γκατούζο. Οικονομικά μιλώντας, το γεγονός αυτό καθαυτό δεν θα έπρεπε να ξενίζει τόσο. Η ανάμειξη ασιατών μεγιστάνων στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο ισοδυναμεί με επένδυση υψηλού ρίσκου. Οχι για τους μεγιστάνες. Για τις ομάδες. Τα κεφάλαια που έρχονται στους ευρωπαϊκούς συλλόγους από τις αγορές της Ασίας κάθε άλλο σταθερά και «υγιή» είναι. Στην πλειονότητά τους προέρχονται από δραστηριότητες που δεν βασίζονται σε παραγωγικούς τομείς της οικονομίας και αφορούν κατά κύριο λόγο το ηλεκτρονικό εμπόριο και τις διαδικτυακές startups, ενώ σε μεγάλο ποσοστό αποτελούν κεφάλαια υψηλής μόχλευσης. Ο ίδιος ο Λι είχε πάρει –άγνωστο με ποιες εγγυήσεις –ένα ιδιαίτερα υψηλότοκο δάνειο για να αγοράσει τη Μίλαν από τον Μπερλουσκόνι. Οι ασιάτες businessmen μπορεί να προσφέρουν όνειρα στους οπαδούς ιστορικών ομάδων που βρέθηκαν στην κακιά την ώρα και έπεσαν στην ανάγκη τους, μια αγορά όμως που αναπτύσσεται με άναρχο και πλημμελώς ελεγχόμενο τρόπο είναι πολύ περισσότερο ευάλωτη σε οικονομικές κρίσεις και χρηματιστηριακά κραχ, άρα τα «ατυχήματα» είναι αναμενόμενα και καθόλου εκπλήξεις.
«New car, caviar, four star daydream / Think I’ll buy me a football team» που λένε και οι Pink Floyd. Ας το έχουμε αυτό υπόψη μας στο προσεχές μέλλον, με τους διάφορους κινέζους, ινδονήσιους και βιετναμέζους κροίσους που ξαφνικά την είδαν Ανιέλι.
