Η τάση προς έμετο θεραπεύεται με φαρμακευτικά σκευάσματα –μερικά σίγουρα επινόησης Νovartis. Για ποιον λόγο, λοιπόν, η αναμόχλευση του θέματος φαρμάκων μού προκαλεί τέτοια αηδία; Υπάρχουν φάρμακα που προηγούνται από τη ναυτία, άλλα που έπονται. Το σκεύασμα που μας σερβίρεται το τελευταία διάστημα προκαλεί και τα δύο ταυτόχρονα.
Γιατί, όμως; Τόσα χρόνια δεν έχω συνηθίσει; Τόσα Μνημόνια, τόσες υποκρισίες, τόσα σκάνδαλα, γιατί ειδικά αυτό να φέρνει αναγούλα; Αν η ιστορία είναι γραμμένο να επαναλαμβάνεται, γιατί η φάρσα να ενοχλεί περισσότερο από το oρίτζιναλ; Ομολογώ δεν έχω απάντηση. Θα προτιμούσα να ασχοληθώ με κάτι άλλο για να μην το σκέπτομαι. Ομως, αυτός ο λεκές εξαπλώνεται και όπου να γυρίσω πάλι τον βλέπω. Αρα το ερώτημα δεν αποφεύγεται: Γιατί να με ενοχλεί η σημερινή κατάσταση τόσο; Δεν επαναστατήσαμε τόσον καιρό στο μεγάλο πρόβλημα, και τώρα μας ενοχλεί η αποκάλυψη (τμήματος) του μηχανισμού που το δημιούργησε. Ο μηχανισμός όμως πάντοτε ήταν εκεί –εμείς επιλέγαμε να κοιτάζουμε αλλού. Τη μηχανή τη βλέπαμε καιρό. Δυσανασχετούμε που άνοιξε το καπό και τώρα βλέπουμε και τα γρανάζια.
Αλλά, θεωρητικολογώ. Ας πάρουμε δύο παραδείγματα: Την ίδια την κρίση και τις δαπάνες περίθαλψης. Η χρεοκοπία –γεγονός αδιαμφισβήτητο. Αλλιώς δεν θα είχαμε τρόικα ούτε Μνημόνια. Ομως, όσο προχωρούσαμε στον δρόμο που οδήγησε στη χρεοκοπία, ακούγαμε μόνο κατηγορίες για υπερβολική λιτότητα. Η κατηγορία ήταν ότι το κράτος (που εκτόξευσε τις δαπάνες) δεν ξόδευε αρκετά. Ηταν σαν να χρεοκόπησε η Ελλάδα από υπερβολική συγκράτηση δαπανών. Ομως, κανείς δεν λογοδότησε πολιτικά. Αντιθέτως, οι πρωταγωνιστές του πάρτι απέκτησαν το κύρος εθνικών ηγετών, έχοντας ανταμειφθεί με πολιτειακά και άλλα αξιώματα. Ο μόνος που ταλαιπωρείται είναι αυτός που έσπασε τον καθρέπτη που ωραιοποιούσε το τέρας.
Ο Πλάτων Τήνιος είναι επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς
