Είναι το λιγότερο που χρειάζεται σε αυτή τη φάση η χώρα: ένα τοξικό κλίμα στη δημόσια ζωή που θα υπονομεύσει εκ των πραγμάτων κάθε προσπάθεια ανάταξης της οικονομίας. Είναι προφανές πως επιστροφή σε μια στοιχειώδη κανονικότητα δεν μπορεί να υπάρξει όταν ανάμεσα σε εκείνους που έχουν την ευθύνη της πολιτικής διεύθυνσης της χώρας, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, κυριαρχεί η πόλωση. Πως καμία ηρεμία δεν μπορεί να αποκατασταθεί σε περιβάλλον διχασμού.
Κι όμως. Οι κατήγοροι ετοιμάζονται να τραβήξουν το σχοινί στα άκρα με τους κατηγορουμένους να ακολουθούν εκόντες άκοντες. Ο λόγος είναι εμφανής: ο μοναδικός ορίζοντας που βλέπει μπροστά της η κυβέρνηση είναι αυτός των εκλογών. Συμπεριφέρεται σαν να μην υπάρχει επόμενη ημέρα για τη χώρα, σαν να μην έχουν καμία σημασία οι θυσίες των πολιτών, σαν να μην αξίζει τίποτε περισσότερο από τη δική της επιβίωση. Δείχνει να πιστεύει ότι το χαρτί της πόλωσης είναι το τελευταίο που έχει απομείνει στα χέρια της ενόψει της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης.
Πρόκειται για μια μυωπική στρατηγική αμφιβόλου κέρδους και βεβαίας ζημίας. Ζημίας για το ίδιο το πολιτικό σύστημα που με αυτές τις συμπεριφορές χάνει κι άλλη από εκείνη τη λίγη αξιοπιστία που του έχει απομείνει. Αλλά και ζημίας για τους πολίτες, όπως και για μια χώρα που ταλανίζεται εδώ και σχεδόν εννέα χρόνια από την κρίση. Γι’ αυτήν την έξοδο από την κρίση θα έπρεπε να δοθεί η μάχη μέχρις εσχάτων. Οπως φαίνεται όμως θα δοθεί για τους λάθος λόγους.
