Η Χομς το 2012, το Χαλέπι το 2016, η Ανατολική Γκούτα εδώ και μία εβδομάδα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται στη Συρία αλλά ποτέ ως φάρσα. Για μία «κόλαση επί της Γης» μιλούσε την Τρίτη ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες. Για περισσότερους από 430 νεκρούς αμάχους, ανάμεσά τους τουλάχιστον 98 παιδιά, έκανε λόγο χθες το Συριακό Παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Ενα ακόμα καταδικασμένο σχέδιο απόφασης εκεχειρίας συζητούνταν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Ο ανηλεής βομβαρδισμός αυτού του θυλάκου των ανταρτών, του τελευταίου που έχει απομείνει κοντά στη Δαμασκό, θα συνεχιστεί έως ότου ετοιμαστεί το έδαφος για μια χερσαία επέμβαση των κυβερνητικών δυνάμεων, προέβλεπαν οι αναλυτές. Κι αυτό είναι μόνο το ένα από τα τρία μέτωπα που μαίνονται στη Συρία, ο ένας από τους τρεις πολέμους της Συρίας, με το καθεστώς του Ασαντ και τις διάφορες ομάδες ανταρτών, τους Τούρκους και τους Κούρδους, τους Ιρανούς και τους Ισραηλινούς, τους Ρώσους και τους Αμερικανούς μπλεγμένους σε έναν συνεχώς μεταλλασσόμενο ιστό που τίποτα καλό δεν προοιωνίζεται για το μέλλον.

Η στρατιωτική επιχείρηση την οποία ξεκίνησε στις 20 Ιανουαρίου η Τουρκία στην Αφρίν, τον κουρδικό θύλακο της Βόρειας Συρίας, έχει κάνει πολλούς να φοβούνται μία νέα, απευθείας αυτή τη φορά σύγκρουση ανάμεσα στη Δαμασκό και την Αγκυρα. Παρά την ένταση που επικρατούσε για χρόνια ανάμεσα στο καθεστώς του Ασαντ και τις συροκουρδικές Μονάδες Προστασίας του Λαού (YPG), φιλοκυβερνητικές πολιτοφυλακές έχουν ήδη αναπτυχθεί από την Τρίτη στην Αφρίν προκειμένου να συνδράμουν τις YPG στην απώθηση των τουρκικών δυνάμεων. Και σύμφωνα με συγκλίνουσες πληροφορίες, ο μόνος λόγος για τον οποίο δεν έχει στείλει ο Ασαντ στην περιοχή τον τακτικό στρατό του, όπως ζητούν οι Συροκούρδοι, είναι γιατί παρενέβη η Ρωσία και του το απαγόρευσε.

Δυόμισι χρόνια αφότου επενέβη στη Συρία, δίνοντας στον Ασαντ την ευκαιρία ανακτήσει τον έλεγχο στο ήμισυ και πλέον της χώρας, η Μόσχα έχει αποκτήσει ξεκάθαρο ρόλο ρυθμιστή («κηδεμόνα», λένε άλλοι) στις συριακές υποθέσεις. Αυτή ελέγχει τον συριακό εναέριο χώρο, αυτή έδωσε το πράσινο φως στην τουρκική αεροπορία να ξεκινήσει το σφυροκόπημα της Αφρίν. Αυτή επιτρέπει, επίσης, τις τακτικές αεροπορικές επιθέσεις του Ισραήλ στη Συρία εναντίον κομβόι ιρανικών όπλων με προορισμό τη Χεζμπολάχ. Είναι το τρίτο μέτωπο της Συρίας, ανάμεσα στο Ισραήλ και το Ιράν καθώς και τις πολιτοφυλακές που έχει αναπτύξει η Τεχεράνη στη Συρία –λιβανική Χεζμπολάχ, σιίτες Αφγανοί, Πακιστανοί και Ιρακινοί. Χωρίς αυτούς τους τελευταίους, η Ρωσία δεν θα είχε ποτέ καταφέρει να κάνει πραγματικότητα τη φιλοδοξία της στη Συρία: να σώσει, χωρίς σημαντικές ρωσικές απώλειες, το καθεστώς της Δαμασκού και να επιβάλει τη μεγάλη επιστροφή της στη Μέση Ανατολή.

Οι Ιρανοί εννοούν όμως να κεφαλαιοποιήσουν τη στράτευσή τους στη Συρία υπό τη μορφή εμπορικών συμφωνιών και, κυρίως, μόνιμων στρατιωτικών εγκαταστάσεων. Αυτό το τελευταίο, αποτελεί κόκκινη γραμμή για το Ισραήλ. Η πρώτη άμεση σύγκρουση μεταξύ Ιρανών και Ισραηλινών καταγράφηκε στις 11 Φεβρουαρίου. Μετά την είσοδο ενός ιρανικού drone από τη Συρία στο Ισραήλ, το τελευταίο έστειλε μαχητικά να βομβαρδίσουν ιρανικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις στη Συρία. Επιστρέφοντας, ένα ισραηλινό F-16 επλήγη από τη συριακή αεράμυνα. Οι Ρώσοι άφησαν και τους μεν και τους δε να δράσουν ανενόχλητοι. Οπως επισημαίνει ωστόσο στη «Monde» ο Αλέν Φρασόν, κάποια στιγμή, η Μόσχα θα πρέπει να επιλέξει. Γιατί κινδυνεύει να ξεπεραστεί από τα γεγονότα, δεν ελέγχει όσο νομίζει τις τοπικές δυνάμεις και τα κεκτημένα της στη Συρία μπορεί εύκολα να γίνουν καπνός.

Τελευταία Νέα