Και στη δημοκρατία; Ναι, ακόμη και για την προσφορά του σε αυτήν απένειμε στον Βλαντίμιρ Πούτιν τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα το Πανεπιστήμιο της Πελοποννήσου. Τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία, θα ήταν αστείο. Τι νόημα έχει να αναζητήσει κανείς την προσφορά του ρώσου προέδρου στα γράμματα και τις τέχνες ή την κοινωνία, όταν από το πανεπιστήμιο λογίζονται ως «προσφορά στη δημοκρατία» οι διώξεις των πολιτικών αντιπάλων, οι απαγορεύσεις των διαδηλώσεων και η καταστολή των ατομικών δικαιωμάτων;
Θα ήταν εύκολο να επικεντρωθεί κανείς στο τιμώμενο πρόσωπο. Ο Πούτιν είναι αυτός που είναι. Αλλά εκείνοι που αποφάσισαν να τον τιμήσουν; Οι ακαδημαϊκοί, οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι; Γιατί δεν απόρησαν με τον συνάδελφό τους που πρωτοπέταξε την ιδέα; Γιατί δεν κάγχασαν; Πώς και δεν επαναστάτησαν όταν η ιδέα άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά; Είναι δυνατόν να μην ντράπηκαν, να μην ένιωσαν ότι εκτίθενται τουλάχιστον στα μάτια εκείνων που έχουν ζήσει στο πετσί τους τις αντιλήψεις του Πούτιν για τη δημοκρατία;
Για να βρει τις απαντήσεις κανείς πρέπει να βγει έξω από το πανεπιστημιακό κάμπους. Να συναντήσει τους ακαδημαϊκούς του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου εκεί όπου πραγματικά βρίσκονται: σε εκείνο το πλειοψηφικό ποσοστό της κοινής γνώμης που έχει θετική γνώμη για τον Βλαντίμιρ Πούτιν, που τρέφεται από τον μύθο του «ξανθού γένους» και που αναγνωρίζει ως συγγενή του οποιονδήποτε και οτιδήποτε «ομόδοξο». Είτε σφάζει όπως ο Μιλόσεβιτς, ο Κάραζιτς και ο Μλάντιτς στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας. Είτε είναι ένας κανονικός δικτάτορας που αναγορεύεται σε επίτιμο διδάκτορα.
Τελευταία Νέα