Σήμερα θα μιλήσουμε για τον «μνησίκακο άνθρωπο». Για εκείνον που έχει μάθει να καμουφλάρει την τοξικότητα πίσω από το προπέτασμα ταξικότητας, που βρίσκει λόγο ύπαρξης στην (αυτο)θυματοποίηση, που δεν μπορεί να μετατρέψει το ιστορικό τραύμα σε εμπειρία για να φύγει προς τα μπρος.
Μεταξύ μας, ούτε ο ίδιος πιστεύει αυτά που ανεβάζει στο facebook. Χρησιμοποιεί τα ψηφιακά καφέ του 21ου αιώνα για να οξύνει τις διαιρέσεις απ’ τις οποίες τρέφεται. Αν έχετε χρεία μαρτυριών, ιδού η πρώτη: «Το ιδιάζον της “μνησίκακης κριτικής” είναι ότι δεν “θέλει” σοβαρά εκείνο που διατείνεται ότι επιζητεί· δεν επικρίνει το κακό για να το αποτρέψει, αλλά το χρησιμοποιεί σαν πρόσχημα για λοιδορίες. Ποιος δεν ξέρει τους βουλευτές του Κοινοβουλίου μας οι οποίοι εκφράζουν απόλυτες και αδιάλλακτες κρίσεις επειδή γνωρίζουν ότι δεν θα γίνουν ποτέ υπουργοί;» (Μαξ Σέλερ, «Ο μνησίκακος άνθρωπος», Ινδικτος, μετάφραση Κωστή Παπαγιώργη, 2002).
Μαρτυρία δεύτερη: «…Ο πιο πλούσιος σε δυνητική μνησικακία φθόνος στρέφεται ενάντια σε κάποιο άτομο, καθώς υποψιθυρίζει ακατάπαυστα: “Μπορώ να συγχωρέσω τα πάντα· εκτός από το να είσαι αυτό που είσαι· εκτός από το να μην είμαι αυτό που είσαι εσύ· εκτός από το “εγώ” μου να μην είναι το “εσύ” σου» (όπως παραπάνω).
Ου γαρ οίδασι τι πηδούσι, είπατε; Μαρτυρία τρίτη και αμαρτία ουκ έχω: «Ενα σιγανό, ανεπαίσθητο, ύπουλο μουρμουρητό έρχεται από κάθε γωνιά και παράβυστο. Μου φαίνεται πως ψεύδονται· μια σιροπιασμένη ζάχαρη κολλά σε κάθε ήχο. Κάποιο ψέμα πρέπει να μετατρέπει την αδυναμία σε προτέρημα, δεν χωράει αμφιβολία… Και την ανημπόρια που δεν ανταποδίδει το κακό σε “αγαθότητα”. Την περίφοβη χαμέρπεια σε ταπεινότητα· την υποταγή σε κείνους που μισεί κανείς σε υπακοή… Η ανικανότητα του να βλάψει, η δειλία του ακόμα ως αδύναμου που τον χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό, η παραμονή του στον προθάλαμο και η αναγκαστικά αναπόφευκτη αναμονή του, εδώ εξωραΐζονται και ονομάζονται “καρτερία”, ενίοτε “αρετή”. Το “αδυνατώ να πάρω εκδίκηση” γίνεται “ου γαρ οίδασι τι ποιούσι” –μόνο εμείς ξέρουμε τι κάνουν…» (Φρίντριχ Νίτσε, «Γενεαλογία της ηθικής», Εκδοτική Θεσσαλονίκης, μτφ. Ζήση Σαρίκα, 1983).
Τελευταία Νέα