Η Ράνια Αντωνοπούλου, που ζει και ευημερεί χάρη στην Αριστερά, θα μπορούσε να είναι ηρωίδα τυπικού campus novel –ενός από τα σαρκαστικά μυθιστορήματα για τον πανεπιστημιακό μικρόκοσμο, σαν ορισμένα απ’ αυτά που έχουν γράψει η Μαίρη ΜακΚάρθι, ο Φίλιπ Ροθ, ο Τζόναθαν Κόου ή ο Μάλκολμ Μπράντμπερι.
Το επιβεβαιώνουν τα βιογραφικά της. Μικρή ήταν στον Ρήγα Φεραίο. Το διδακτορικό της στη φτωχομάνα Νέα Υόρκη το έκανε υπό την επίβλεψη μαρξιστή καθηγητή. Ο φεμινισμός και η σχέση του με τα μακροοικονομικά δεδομένα την έφεραν στον δρόμο του καθηγητή Δημήτρη Παπαδημητρίου, προέδρου του Ινστιτούτου Λεβί, με τον οποίο ένωσε την κοινή αγωνία τους για την κοινωνική χειραφέτηση: σύντομα το Ινστιτούτο οργάνωσε σχετικό ερευνητικό πρόγραμμα υπό την ευθύνη της. Η εξειδίκευσή της σε θέματα ανεργίας την οδήγησε στον ΟΗΕ –κι από κει, στην Ελλάδα του Αλέξη Τσίπρα. Ο οποίος, αφού πειραματίστηκε με προσωπικότητες όπως η Ναόμι Κάμπελ, ε, συγγνώμη, Κλάιν, ο Σλάβοϊ ο Ζίζεκ ή ο Βαρουφάκης, φώναξε από την Αμερική και τη συντρόφισσα Αντωνοπούλου και την έκανε βουλεύτρια Επικρατείας και αναπληρώτρια υπουργό Εργασίας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης –θέση την οποία κράτησε και όταν έπαψε να είναι βουλεύτρια. Στην πορεία, ήρθε στην Ελλάδα και ο σύζυγός της, που στο Ινστιτούτο Λεβί διεκδικούσε την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, για να δώσει φτερά, ως εξωκοινοβουλευτικός υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης, στην Ελλάδα του ευρώ!
Αν όλα αυτά σας φαίνονται ολίγον ασυνάρτητα, είναι βέβαιο ότι δεν γνωρίζετε αστεία μυθιστορήματα όπως τα «Τι ωραίο πλιάτσικο» ή «Δεν κάνει να τρώμε ανθρώπους». Και επίσης είναι βέβαιο ότι πιστεύετε στην ανιδιοτέλεια του αριστερού. Μάθετε λοιπόν ότι ο σοβαρός ανιδιοτελής αριστερός δεν είναι και κορόιδο. Κι ότι οι επαγγελματίες που σέβονται τον εαυτό τους δικαιούνται και εκτός έδρας και επιχειρηματικά μπόνους, και ασφαλώς επιδοτούμενο ενοίκιο. Αν μπορούν να διεκδικήσουν την υπεραξία τους, γιατί να την εκχωρήσουν στον εργοδότη –τα λέει κι ο Μαρξ αυτά.
Στον «Δόκτορα Κριμινάλε», campus nοvel του Μπράντμπερι (στις εκδ. Πόλις), αναφέρεται το εξής τσιτάτο: «Μη ζείτε για το μέλλον, θα διαλέξετε απλώς λάθος φατρία και τους λάθος φίλους». Συγχαρητήρια στο ζεύγος Αντωνοπούλου – Παπαδημητρίου που φέρονται σαν ζωντανοί ήρωες ενός εν εξελίξει ελληνικού campus novel, το οποίο, κάνοντας σωστές επιλογές στο παρόν, γι’ αυτούς θα έχει χάπι εντ.
Για μας, πάλι, δεν είμαι σίγουρος.