Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα το πρόγραμμα μένει: σε αυτήν την παράφραση του γνωστού στίχου του Μανώλη Ρασούλη συνοψίζεται η δήλωση του επικεφαλής του Eurogroup «περί εκλογικών κύκλων» στην Ελλάδα και της ανάγκης να «διατηρήσει και η επόμενη κυβέρνηση την αίσθηση ιδιοκτησίας του προγράμματος».
Η δήλωση αυτή περιέχει ένα σαφές μήνυμα. Αλλά και μερικές ενδιαφέρουσες συνδηλώσεις. Η μία από αυτές, και πλέον βασική, λέει ότι για τους δανειστές ο πολιτικός κύκλος αυτής της κυβέρνησης φτάνει στο τέλος του. Το βλέμμα τους έχει στραφεί πλέον στη διάδοχη κατάσταση και την επόμενη ημέρα της κάλπης.
Είναι μια στάση που αφήνει πιθανότατα πικρή γεύση στους κυβερνώντες –ή μάλλον την αίσθηση του στυμμένου λεμονιού. Αλλά δεν είναι μια στάση που πρέπει να εκπλήσσει: οι δανειστές έπραξαν ακριβώς το ίδιο το καλοκαίρι του 2014 όταν ο προκάτοχος του σημερινού Πρωθυπουργού αναζητούσε τη στήριξή τους και εκείνοι του γύρισαν την πλάτη αντιλαμβανόμενοι ότι είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την κυβέρνησή του.
Αν υπάρχει μια διαφορά σε σχέση με σήμερα, αυτή δεν βρίσκεται στους ξένους δανειστές αλλά στους εγχώριους πολιτικούς. Ο παραμικρός έπαινος από τα ξένα χείλη προς την τότε κυβέρνηση μεταφραζόταν ως απόδειξη της υποταγής της στα κελεύσματά τους. Τέτοια μετάφραση δεν γίνεται σήμερα –αντίθετα, η σημερινή κυβέρνηση κεφαλαιοποίησε πολιτικά τους ξένους επαίνους, ενώ επένδυσε στον ρόλο του «καλού μαθητή». Χωρίς κανένα, όπως αποδεικνύεται, πρακτικό αποτέλεσμα για την επιβίωσή της.
