Η πατρότητα της ιδέας ανήκει χωρίς αμφιβολία στον Βλαντίμιρ Πούτιν. Ο πρόεδρος της Ρωσίας δεν επινόησε μόνο την ισόβια θητεία, αλλά στην πραγματικότητα πέτυχε τρία σε ένα: και αδιαφιλονίκητος ηγέτης, και πρόεδρος μέχρι τελικής πτώσεως, και επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Τι περισσότερο δηλαδή να επιθυμεί κανείς;
Τη δόξα του ισόβιου τσάρου εζήλωσαν και άλλοι ηγέτες της ηλικίας του, της ιδεολογίας του και του διαμετρήματός του. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας άνοιξε τον δρόμο για να γίνει ο Σι Τζινπίνγκ ισόβιος αυτοκράτορας. Και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, που χθες έκλεισε τα 64 χρόνια του, αναζητεί τρόπο να γίνει ισόβιος σουλτάνος. Ποιος μπορεί να τον εμποδίσει: μια γυναίκα! Σύμφωνα με τελευταία δημοσκόπηση του έγκυρου ινστιτούτου Gezici, η αρχηγός του νέου ακροδεξιού Κόμματος του Καλού και πρώην υπουργός Εσωτερικών Μεράλ Ακσενέρ θα περάσει στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών του 2019 και δεν αποκλείεται να εκθρονίσει τον Ερντογάν.
Για να αντιμετωπίσει αυτόν τον κίνδυνο, ο τούρκος πρόεδρος συνασπίστηκε με το άλλο ακροδεξιό κόμμα, το Εθνικιστικό Κίνημα του Ντεβλέτ Μπαχτσελί. Η σύναψη αυτής της συμμαχίας αποτελεί και τη βασικότερη εξήγηση για τα τελευταία εθνικιστικά παραληρήματα του Ερντογάν, τις πολεμοχαρείς κραυγές του, την εισβολή στη Συρία και τα μακάβρια χάδια σε τρομοκρατημένα κοριτσάκια. Ακροδεξιές ψήφους αλιεύει. Να σημαίνει άραγε αυτό ότι επιδιώκει θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο ή στην Κύπρο;
Οχι αναγκαστικά. Σύμφωνα με μια ανάγνωση, μάλιστα, ο Ερντογάν θα προτιμούσε να υπάρχει ηρεμία στο ελληνοτουρκικό μέτωπο. Τα Ιμια δεν δίνουν ψήφους. Και η προειδοποίηση της Αγκυρας ότι η αξιοποίηση των ενεργειακών πόρων της Κύπρου δεν μπορεί να προχωρήσει αν δεν επιλυθεί το Κυπριακό ήταν αναμενόμενη, και εν πολλοίς δικαιολογημένη, ο πρόεδρος Αναστασιάδης είχε προειδοποιηθεί. Η κατασκευή εχθρών στο εσωτερικό της Τουρκίας, αντίθετα, με τη δικαιολογία πως είτε είναι γκιουλενιστές είτε κούρδοι τρομοκράτες, βοηθά την εικόνα του κυβερνώντος κόμματος στις δημοσκοπήσεις. Οπως βέβαια και το κυνήγι των «τρομοκρατών» στη γειτονική Συρία.
Αν αποκλείσουμε λοιπόν τις άλλες εξηγήσεις –όπως ότι ο Ερντογάν «τρελάθηκε» ή ότι οι Τούρκοι προσπαθούσαν πάντα και εξακολουθούν να προσπαθούν να καταλάβουν τη μισή Ελλάδα -, φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπιστεί η τουρκική επιθετικότητα δεν είναι η πλειοδοσία σε απειλές, αλλά η ψυχραιμία, η διπλωματία και η αξιοποίηση του ευρωπαϊκού χαρτιού. Η επανέναρξη των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό θα βοηθούσε στην εκτόνωση της έντασης. Και η κατηγορηματική επιβεβαίωση ότι η Ελλάδα είναι κράτος δικαίου, άρα η τύχη των οκτώ αξιωματικών ή οποιουδήποτε άλλου ζητά άσυλο δεν είναι ζήτημα των δύο κυβερνήσεων, θα συνέβαλλε στη χάραξη μερικών πραγματικών κόκκινων γραμμών.
Από αύριο όμως. Προς το παρόν η κυβέρνηση έχει άλλες προτεραιότητες, πρέπει να διαχειριστεί τις συνέπειες του σκανδάλου του δραχμικού ζεύγους.