Εγώ απορούσα πώς δεν είχε γίνει ώς τώρα: ήταν γνωστό πως το μόνο πολιτικό προσόν της οικογενείας Παπαδημητρίου – Αντωνοπούλου ήταν οι (υποτιθέμενες;) καλές σχέσεις με το περιβάλλον Κλίντον, χάρη στις οποίες είχαν ανοίξει διαύλους για τον Αλέξη Τσίπρα προς το αμερικανικό κατεστημένο. Κανονικά, έπρεπε και οι δύο να είχαν παραιτηθεί όταν η Χίλαρι Κλίντον έχασε τις εκλογές και επομένως ήσαν πια άχρηστοι. Δεν το έκαναν και κάποιοι, ίσως και μέσα από το Μαξίμου, «διευκόλυναν» την αποχώρησή τους αφήνοντας να διαρρεύσει το μικροσκάνδαλο με την επιχορήγηση ενοικίου.
Δεν πρόκειται για θέμα νομιμότητας και ηθικής, πρόκειται για θέμα αξιοπρέπειας. Για αναξιοπρεπείς λόγους είχαν γίνει υπουργοί, με αναξιοπρέπεια επωφελήθηκαν από το χιλιάρικο του ενοικίου ενώ έχουν εισοδήματα δεκάδων χιλιάδων μηνιαίως, αναξιοπρεπώς παρέμεναν υπουργοί καίτοι τούς είχε υποδειχθεί πως ήσαν περιττοί –αλλά και με αναξιοπρεπή μέσα υποχρέωσαν οι αντίπαλοί τους την αναπληρώτρια υπουργό να παραιτηθεί και αναξιοπρεπώς παραμένει ακόμη υπουργός ο κ. Παπαδημητρίου, αφού ήταν και δικό του το επιχορηγούμενο ενοίκιο.
Υπάρχουν πολλά παλιότερα παραδείγματα αναξιοπρέπειας: Βύρων Πολύδωρας, Μιχάλης Λιάπης, Βασίλης Μαγγίνας… Ούτε αυτοί ήσαν πένητες, για τούτο οι συμπεριφορές τους αποδίδονται σε φιλαργυρία. Φοβάμαι ότι πρόκειται για κάτι σοβαρότερο: για το αίσθημα ιδιοκτησίας των δημοσίων πραγμάτων που αποκτούν οι πολιτικοί, ενώ υποτίθεται ότι τους έχουμε αναθέσει απλώς τη διαχείρισή τους υπέρ του δημοσίου συμφέροντος. Δεν νιώθουν αναξιοπρεπείς: δικό τους είναι το κράτος και ό,τι θέλουν το κάνουν. Ξέρουν άλλωστε πως αν άλλοι πολιτικοί τούς καταγγείλουν, θα το κάνουν απλώς για να πάρουν τη θέση τους –νομίζω ότι το ζεύγος Παπαδημητρίου – Αντωνοπούλου νιώθει ότι έπεσε σε παγίδα, ότι αυτοί που διοχέτευσαν την πληροφορία είναι ανέντιμοι· μπορεί και να μην έχουν άδικο. Μένει να δούμε αν πρόκειται για μεμονωμένο κρούσμα ή θα μάθουμε τα άπλυτα και άλλων που έχουν γίνει ανεπιθύμητοι στον Αλέξη Τσίπρα –ή είναι επιθυμητές οι θέσεις τους από άλλους συριζανελαίους.
Δεν περιμένουμε αυτογνωσία από τον Πρωθυπουργό, παραδοχή ότι στο σκάρτο υλικό και λογισμικό της κυβέρνησής του περιλαμβάνονται η αναξιοπρέπεια και τα συντροφικά μαχαιρώματα –αλλά ας ελπίσουμε ότι τουλάχιστον έχει τον νου του στα χειρότερα: «Δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας … δεν είμαστε στο ’90, είμαστε πολύ ισχυροί…» –διακήρυξε προχθές ο Δημήτρης Βίτσας. Μετά τον Νίκο Κοτζιά, απειλεί και αυτός με πόλεμο; Αυτόν που «δεν τόλμησε» να κάνει ο Κώστας Σημίτης το 1996, όπως τον κατηγορούν οι ακροδεξιοί; Οι βαρουφάκειοι τυχοδιωκτισμοί τού 2015 θα επαναληφθούν στο στρατιωτικό πεδίο; Ας έχει υπόψη του ο Αλέξης Τσίπρας ότι κάποιες αυταπάτες δεν συγχωρούνται.
Τελευταία Νέα