Στην παράσταση «Παρ’ όλα αυτά» ο σκοπός της παραγωγής υπερβαίνει κατά πολύ οποιαδήποτε ματαιοδοξία της σκηνής. Κι αυτό επειδή φέρει τη σφραγίδα της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας αποτελώντας ουσιαστικά μια μαρτυρία για τον καρκίνο. Πρωταγωνίστριες είναι εννιά γυναίκες που έζησαν την ασθένεια και στέκονται κάτω από τους προβολείς για να μοιραστούν με το κοινό την εμπειρία τους αλλά και τη διαδρομή της ζωής τους όπως μεταλλάχτηκε μέσα από την περιπέτειά τους. «Βγήκε μια ανακοίνωση για τη δημιουργία μιας θεατρικής ομάδας γυναικών που έχουν νοσήσει από καρκίνο και όσες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα μπήκαν και στην ομάδα. Οι περισσότερες από αυτές δεν είχαν ξανακάνει τίποτα θεατρικό και αυτό με ιντρίγκαρε ακόμη περισσότερο. Ηρθαν για να μιλήσουν και να βρεθούν μεταξύ τους. Κάτι μέσα τους τις έσπρωξε να ψάξουν τον τρόπο για να μεταλλάξουν το σκληρό βίωμα της ασθένειας σε κάτι όμορφο. Χωρίς την ύπαρξή τους η παράσταση δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Είναι γυναίκες που νοσούν και τολμούν να μιλήσουν γι’ αυτό με όλους τους τρόπους. Δεν είναι, όμως, μόνο θέμα τόλμης. Αποδεικνύουν ότι η ζωή είναι μια αδιανόητη και καθόλου αυτονόητη δύναμη», επισημαίνει η Γεωργία Μαυραγάνη, που έχει τη σκηνοθετική επιμέλεια.
ΓΕΛΙΟ ΚΑΙ ΕΝΟΧΗ. Πυρήνας όσων ακούγονται επί σκηνής είναι οι πραγματικές ιστορίες των εννιά γυναικών που πηγάζουν από καρδιάς. «Οι ιστορίες είναι πραγματικές και οι γυναίκες έχουν την πυγμή να φέρουν αλογόκριτα τον εαυτό τους πάνω στη σκηνή», υπογραμμίζει η σκηνοθέτιδα, που ξεκινά από την αντίληψη ότι ο καρκίνος είναι μια οριακή κατάσταση που αναγκάζει τον άνθρωπο να στοχαστεί εκ νέου τη ζωή του. «Η παράσταση έχει πολύ γέλιο και πολλή συγκίνηση. Μετά από λίγο ξεχνάς τον καρκίνο. Θυμάσαι μόνο τη ζωή και τους ανθρώπους. Ναι, ο καρκίνος είναι η αποκαλούμενη επάρατη νόσος και ως εκ τούτου έχει κατά πολύ δαιμονοποιηθεί από όλους μας. Στην παράστασή μας είναι ένα σοβαρό συμβάν που όμως δεν κατορθώνει να σβήσει ούτε για αστείο τη ζωή. Ολα ειπώνονται και μοιράζονται. Ακόμη και η ενοχή. Μετά το πέρας της παράστασης θυμάσαι τους ανθρώπους και όχι το δαιμόνιο» αναφέρει η Μαυραγάνη, που όπως και όλοι οι συνεργάτες στην παράσταση απασχολείται αφιλοκερδώς για τις ανάγκες της παραγωγής.
Ο απώτερος στόχος του εγχειρήματος είναι να μιλήσει για την ασθένεια και τον πόνο της αλλά και παράλληλα να δώσει την ευκαιρία στις συμμετέχουσες και το κοινό να μετατρέψουν μέσω της τέχνης τη δύσκολη αυτή εμπειρία σε δημιουργία και ομορφιά. «Αυτό που η παράσταση κάνει είναι ότι απενοχοποιεί. Σκληρά πράγματα συμβαίνουν συνέχεια στη ζωή και ο καρκίνος σίγουρα είναι ένα απ’ αυτά. Ομως εδώ έχουμε εννέα γυναίκες που αυτό το κάνουν τέχνη. Ε, είναι ένα κέρδος αυτό. Είναι μια μικρή αλλά πραγματική νίκη απέναντι στη λήθη», καταλήγει η σκηνοθέτιδα.